Piramidalne widoki. Wśród grobowców faraonów

Standardowo wygląda to tak: przyjeżdża wycieczka klimatyzowanym autokarem pod piramidy w Gizie. Pojazd zatrzymuje się pod piramidą Cheopsa. Wycieczka wysiada, kilka fotografii na tle piramidy, zwiedzanie wnętrza, wycieczka wsiada. Autokar przejeżdża pod piramidę Chefrena. I znowu – wysiadanie, zdjęcie, wsiadanie. Autokar dowozi wycieczkowiczów na punkt widokowy. Wysiadka, zdjęcie (obowiązkowo w pozie typu trzymam piramidę za czubek), wsiadanie. Autokar jedzie pod Sfinksa. Wycieczka wysiada, zdjęcie, wycieczka wsiada i odjeżdża. Wersja luksusowa to ten sam schemat, ale klimatyzowanym samochodem. Wersja na lokalesa to znowu to samo, ale na wielbłądzie, ewentualnie koniu. A wersja Ewy i Rafała – też to samo, oczywiście, ale na piechotę!

Będąc dzieckiem, wyobrażałam sobie egipskie piramidy jako coś odległego, nieosiągalnego wręcz, położonego gdzieś na końcu świata. Dlatego, gdy Rafał proponuje wypad do Egiptu, ale nie nad morze, tylko żeby zobaczyć piramidy, zgadzam się bez wahania. I mimo późnej, popołudniowej godziny, wybieramy się metrem do Gizy już pierwszego dnia!

Ze stacji metra na miejsce dojeżdżamy lokalnym busikiem, takim ledwo trzymającym się kupy, ale z doskonałym wyposażeniem audio. Docieramy po siedemnastej. Zamknięte. Od razu podchodzi do nas właściciel konia i proponuje nam wycieczkę określaną jako panorama piramid. Po krótkiej dyskusji udaje nam się obniżyć cenę do akceptowalnego poziomu i decydujemy się obejrzeć tę panoramę i zachód słońca.

Wskakujemy na dwukółkę ciągniętą przez konia i ruszamy. Początek jest trochę straszny, gdyż przedzieramy się przez jakieś wąskie, zaniedbane uliczki, aż docieramy do pustyni. Efekt wycieczki jest taki, że Sfinksa widzimy bardzo przelotnie, przez ogrodzenie, piramidy na początku zresztą też. Myślę sobie w duchu, że daliśmy się nieźle naciągnąć.

W końcu jednak docieramy na punkt widokowy i nie jest tak źle, jak się spodziewałam. Dwukółka zatrzymuje się pod pustynnym wzniesieniem, na które żwawo się wspinamy. Piramidy elegancko prezentują się nam w oddali. To właśnie trochę problem – są daleko. Nad Saharą powoli zachodzi słońce, a niebo robi się coraz ciemniejsze.

Nasz przewodnik zachęca nas do wygłupów i robi nam pozowane zdjęcia na tle starożytnych ostrosłupów. Daszek nad piramidą albo trzymanie jej za czubek. Taki turystyczny standard. Wiemy już z Rafałem, że będziemy chcieli do Gizy wrócić za dnia, bo taka panorama nam nie wystarcza. A gdy zaczyna zapadać zmrok, nasz towarzysz proponuje nam muzeum papirusu, my jednak chcemy wracać na pokaz światła i dźwięku na piramidach.

Gdy robi się ciemno, rozpoczyna się pokaz. Światła rozświetlają piramidy i Sfinksa, a głos płynący z głośników opowiada w skrócie historię starożytnego Egiptu. Ja natomiast okrutnie żałuję, że nie mam statywu.

W końcu znajduję jakiś słupek, na którym mogę postawić aparat. Nie wsłuchuję się zbytnio w monotonny głos, który prowadzi widzów przez dzieje kraju faraonów. Zamiast tego oglądam niczym zahipnotyzowana grę świateł i kolorów na ostrosłupach. To naprawdę wciąga!

Kolejnego dnia wyruszamy z Kairu dalej, do Luksoru, potem do Asuanu, następnie przejeżdżamy pociągiem do Aleksandrii i dopiero ostatniego dnia wracamy do Kairu. Ten dzień jest dla nas taką wisienką na torcie całej wycieczki, bo planujemy drugie podejście do piramid. Tym razem do Gizy jedziemy bardzo wcześnie, bo po południu mamy lot do domu.

Bilet na teren, na którym stoją wiekowe ostrosłupy, kosztuje sześćdziesiąt funtów. Dodatkowe sto funtów trzeba zapłacić, jeśli chce się zwiedzić piramidę Cheopsa od środka. Podobno nie warto, więc tę atrakcję sobie odpuszczamy. Ponieważ nie dysponujemy klimatyzowanym autokarem czy samochodem, decydujemy się zwiedzić piramidy na piechotę. Na początku mam obawy, że możemy nie wytrzymać upału, ale okazuje się, że nie jest źle! Wprawdzie słońce praży, ale wiaterek sprawia, że spacer pomiędzy piramidami jest całkiem przyjemny.

Pierwszą piramidą i jednocześnie największą w Gizie, którą oglądamy, jest piramida Cheopsa. Zresztą to nie tylko pierwszy ostrosłup, który widać po wejściu na teren. Piramidę Cheopsa dostrzegamy już z busika, którym dojeżdżamy na miejsce. Przyznać trzeba, że ten widok nie jest zbyt imponujący.

Piramida ta zbudowana została około 2560 roku przed naszą erą, a jej boki zwrócone są dokładnie ku czterem kierunkom świata. Jest miejscem pochówku faraona Cheopsa (Chufu). Uważa się, że jest ona najcięższą budowlą wzniesioną przez człowieka. Składa się z ponad dwóch milionów trzystu tysięcy bloków skalnych o wadze do piętnastu ton, co daje w sumie ponad sześć milionów ton. Na niektórych antycznych blokach można dostrzec całkiem współczesne zakazy wspinaczki.

Już pod pierwszą piramidą zaczynam cieszyć się, że zadbałam o to, by zabrać ze sobą białą chustkę na głowę. Cienia na całym terenie jest niewiele i chociaż wiatr lekko schładza, to lepiej uważać na słońce. Rozwiązaniem mogą też być parasole przeciwsłoneczne.

Spod piramidy Cheopsa idziemy pod piramidę Chefrena, drugą co do wielkości w Gizie. Ukończono ją około 2532 roku przed naszą erą. Rozpoznać ją można po charakterystycznym czubku, gdzie zachowała się dodatkowa warstwa skalnych bloków. W jej okolicy kręci się sporo Egipcjan z wielbłądami, którzy za drobną opłatą pozują do fotografii albo wypożyczają je tym, którzy nie mają samochodu ani ochoty na spacer.

Piramidę Chefrena, skonstruowano na podwyższeniu, dlatego z daleka może się wydawać, że jest najwyższa.

Spod piramidy Chefrena prowadzi asfaltowa droga na punkt widokowy. Zastanawiamy się z Rafałem, czy rozsądny jest spacer w pełnym słońcu, ale w końcu ruszamy przed siebie. Po lewej stronie mijamy mierzącą sześćdziesiąt pięć metrów wysokości piramidę Mykerinosa, najmniejszą z piramid w Gizie.

Obok piramidy Mykerinosa stoją jeszcze trzy malutkie piramidki, mocno nadgryzione zębem czasu. W zasadzie można by je uznać za niewielkie kupki gruzu.

Spoceni i trochę zmęczeni dochodzimy w końcu do punktu widokowego. Wypijam niemal pół butelki wody na raz. Na parkingu stoi kilka autokarów, parę samochodów i wielbłądów. Wszyscy robią sobie zdjęcia na tle starożytnych ostrosłupów. Najpopularniejsze to oczywiście z palcem na czubku. My też wygłupiamy się po raz kolejny. I choć spacer tutaj był trochę męczący, to jednak widok wart jest wysiłku.

Odpocząwszy nieco, ruszamy w drogę powrotną. Piramidy obejrzane, został nam jeszcze znajdujący się na tym samym terenie Sfinks. Trasa do niego prowadzi z tyłu piramidy Cheopsa. Wzdłuż niej znowu spotykamy właścicieli wielbłądów oferujących możliwość sfotografowania się na ich grzbiecie. Przechodzimy też obok punktu, gdzie można zrobić sobie zdjęcie w stylu całuję Sfinksa.

Sfinks trochę mnie rozczarowuje. Spodziewałam się większego monumentu, a ten wydaje się jakiś mały. Posąg ma długość ponad siedemdziesięciu metrów, jest jednak stosunkowo niewysoki. Sięga jedynie dwudziestu metrów. Uważa się, że posiada on oblicze faraona Chefrena.

Dzięki tym dwóm wizytom odczarowuję nieco piramidy. Okazuje się, że nie są one tak niedostępne i odległe, jak kiedyś mi się wydawało. Na żywo robią trochę mniejsze wrażenie, niż spodziewałam się tego wcześniej. Mimo to uważam, że zabytek tej klasy warto zobaczyć na własne oczy!

Czy uważacie, że pojechać do Egiptu i nie zobaczyć piramid, to jakby wcale w Egipcie nie być? Jest jakieś takie miejsce na świecie, które w dzieciństwie wydawało się Wam niedostępne, a potem udało się je odczarować? Widzieliście piramidy na żywo?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF