Bardzo śnieżnobiała świątynia

Świątynia. I kolejna. Wat taki, wat śmaki i owaki. Budda leżący, stojący, siedzący, największy, najdłuższy, najcięższy, złoty, szmaragdowy, gipsowy. Podróżując po Tajlandii można bez trudu nabawić się alergii na świątynie. W każdej jest zawsze coś wyjątkowego, coś ciekawego, ale jest ich tak dużo, że po odwiedzeniu kilkunastu już zapomina się, w której co zwróciło uwagę. Ale Białej Świątyni z Chiang Rai nie sposób zapomnieć.

Przyjeżdżamy tu z Chiang Mai, gdzie zwiedzamy całkiem sporo świątyń. Mimo późniejszego, niż planowałyśmy, przyjazdu tutaj wiemy, że tej jednej nie chcemy sobie odpuścić. Łapiemy autobus i docieramy tu niemalże w ostatniej chwili. Leżąca tak naprawdę nieopodal miasta świątynia, oficjalnie zwana Wat Rong Khun, a nieoficjalnie Białą Świątynią, zwraca uwagę przede wszystkim swoim kolorem. Nie od parady w końcu taka nazwa. W przeciwieństwie do kolorowych, pozłacanych świątyń w Tajlandii – ta jest śnieżnobiała.

Druga rzecz, która odróżnia ją od watów będących popularnymi atrakcjami turystycznymi, to jej wiek. Wbrew pozorom wcale nie jest zabytkiem – jej konstrukcja rozpoczęła się w 1997 roku i trwa nadal. Artysta, którego dziełem jest Biała Świątynia, Chalermchai Kositpipat, stwierdził kiedyś, że zostanie ona ukończona mniej więcej od sześćdziesięciu do dziewięćdziesięciu lat po jego śmierci.

On sam także wyjaśniał skąd taka akurat niespotykana barwa budowli – jego zdaniem złoto, którego pełno jest w tajskich watach to kolor odpowiedni dla ludzi, którzy nie opierają się złym uczynkom. Ciekawe, że w kompleksie świątynnym to akurat toaleta jest złotym budynkiem. Swoją drogą to chyba najbardziej wystawny wychodek w Tajlandii.

Będąc w Białej Świątyni trzeba poświęcić trochę czasu na dostrzeganie szczegółów i odczytywanie symboliki. Do samego głównego budynku prowadzi mostek, który zaczyna się w piekle, a którego prawdopodobnie próbują wydostać się udręczone dusze, symbolizowane przez las powykręcanych rąk i dłoni.

Zaskakujące jest też wnętrze świątyni. Na pierwszy rzut oka – w przeciwieństwie do zewnętrza – zupełnie nieinteresujące, jednak warto bliżej przyjrzeć się malowidłom. Znajdziemy tu chyba wszystkie symbole naszych czasów – jest Michael Jackson, Bin Laden i WTC czy Spiderman. Dbałość o szczegóły jest ogromna, zarówno w środku, jak i na zewnątrz.

Choć mamy mało czasu, teren przy samej świątyni nie jest duży, więc przed zamknięciem udaje nam się obejść go dwukrotnie. Nawet mając już dość kolejnych buddów i tajskich świątyń – tutaj wyjątkowo mi się podoba!

Jak podoba się Wam świątynia? Czy w czasie podróży chętnie odwiedzacie miejsca kultu religijnego?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF