Bo ja po prostu lubię Sarandę

Czterdziestu. Tylu męczenników zginęło w okolicach Sebasty w ówczesnej Armenii. Byli oni żołnierzami rzymskiego legionu, którzy w 320 roku nie chcieli wyrzec się wiary chrześcijańskiej, za co zostali najpierw ukamienowani, potem bez odzienia wystawieni na mróz a na końcu ich ciała spalono. Na ich cześć został nazwany bizantyjski monastyr leżący na albańskim wybrzeżu – Agia Saranda (z greki – czterdziestu świętych), a od monastyru nazwę wzięło miasto położone naprzeciwko greckiej wyspy Korfu.

Rejs wodolotem z Korfu trwa nieco ponad pół godziny. Schodzimy na rozgrzane betonowe nabrzeże. Strażniczka graniczna nawet nie próbuje udawać, że chce nas skontrolować czy sprawdzić paszporty i tylko macha od niechcenia ręką w kierunku bramy, przez którą wychodzimy z terenu portu. Oto jesteśmy w Sarandzie, albańskim kurorcie nad morzem Jońskim i jednym z najważniejszych miast Albańskiej Riwiery.

Jest wrzesień. Po kilkukilometrowej promenadzie spacerują pojedyncze grupki i pary turystów. Dwa miesiące wcześniej lokalna albańska przewodniczka opowiada mi, że wszyscy z nadzieją czekają, aż za kilka lat otworzy się tutaj międzynarodowe lotnisko. Plany podobno już są, ale działalność portu lotniczego blokuje umowa z inwestorem lotniska w Tiranie, który ma jeszcze przez dwa lata wyłączność na obsługę lotów międzynarodowych w Albanii. Póki co większość turystów europejskich to odwiedzający Sarandę na jeden dzień wczasowicze z Korfu. Przypływają porannym promem lub wodolotem, spędzają trochę czasu w mieście, zwiedzają stanowisko archeologiczne Butrint, jadą zobaczyć albańskie Błękitne Oko i odpływają pod wieczór.

– Jest coraz lepiej – relacjonuje nam właściciel lodziarni Kayak znajdującej się na samym początku promenady, nieopodal wyjścia z portu. – Z roku na rok przybywa turystów z zagranicy. Niemcy, Polacy, Brytyjczycy, zdarzają się też Francuzi. Trochę da się zarobić, ale sezon mamy bardzo krótki: od połowy czerwca do końca sierpnia. Potem ludzi jest coraz mniej.

Spacerujemy promenadą wzdłuż niebrzydkiej, kamienistej plaży. Gdzieniegdzie wylegują się na rozłożonych ręcznikach grupki ludzi łapiących promienie wrześniowego słońca. Nadmorska część miasta miło zaskakuje czystością – wszystko wypielęgnowane, pod płotami i murami nie walają się śmieci. Saranda ma duży potencjał, by stać się kurortem z prawdziwego zdarzenia i przyciągać turystów z Europy. – Póki co większość przyjeżdżających tu to albańscy wczasowicze szukający wypoczynku nad Morzem Jońskim. Zaglądają też do nas turyści z Korfu. Na razie mało jest jeszcze osób z Europy przyjeżdżających na całe wczasy do Sarandy – opowiada nam sprzedawczyni przepysznych, świeżo wyciskanych soków owocowych z pierwszego takiego – jak się chwali – stoiska przy sarandzkiej promenadzie.

Upał daje się w kość, chociaż to już przecież wrzesień. Spacerując wzdłuż promenady mijamy co jakiś czas odchodzące promieniście od zatoki schody. Z dołu tego nie widać, ale miasto zbudowano na kształt amfiteatru nad półkolistą zatoką, która jest jakby sceną. Od tej sceny odchodzą kolejne ciągi stopni prowadzących do położonych wyżej części miasta.

Budynki utrzymane są w prostym, ale w miarę jednolitym stylu i w jasnych kolorach, co nadaje Sarandzie bardzo przyjemny dla oka wygląd. Wiele z nich, głównie poza centrum, wygląda jakby konstruktorzy z niewyjaśnionych przyczyn nagle porzucili swoją pracę i zniknęli. To podobno z braku pieniędzy, a dokończenie budowy czeka nierzadko na lepsze czasy.

Doskonały widok na Sarandę rozciąga się z pobliskiego wzgórza, na którym ulokowała się twierdza Lëkurësi, wzniesiona w 1537 roku z polecenia sułtana Sulejmana Wspaniałego. Dzisiaj w ruinach zamku działa restauracja, a jej taras z fenomenalna panoramą miasta dostępny jest dla wszystkich turystów.

Saranda stanowi świetny punkt wypadowy do zobaczenia okolicznych atrakcji. Miłośnicy historii nie mogą przegapić wizyty w pobliskim Butrincie. To stanowisko archeologiczne z bardzo dobrze zachowanymi pozostałościami budynków z wieków od IV p.n.e. po XIX n.e. wpisane zostało na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Z kolei wielbiciele natury nie powinni omijać źródła o wdzięcznej nazwie Błękitne Oko, bijącego z ponad pięćdziesięciometrowej studni jakieś dwadzieścia kilometrów od Sarandy, przy drodze do Gjirokastry. Woda w źródełku zachwyca czystością i przejrzystością oraz nieco przeraża temperaturą 10 stopni Celsjusza. Mimo to znajdują się śmiałkowie, którzy chętnie zażywają tu kąpieli.

Wybierając się pierwszy raz do Sarandy nie wiem do końca, czego się spodziewać. Miasto robi na mnie bardzo pozytywne wrażenie, a będąc tam po raz drugi zaczynam je naprawdę lubić. Może nie jest najpiękniejsze czy najbardziej eleganckie, ale ma w sobie to nieokreślone coś, co sprawia, że czuję się tam wyśmienicie :)

Z czym kojarzy się Wam Albania? Czy kiedykolwiek myśleliście o wyjeździe na wczasy właśnie tam? A może macie już jakieś albańskie doświadczenia?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF