Szlakiem zachwytów od Geiranger do Trollstigen

W ciemnogranatowej tafli wody odbijają się pokryte soczystozieloną roślinnością ściany skalne, znajdujące się po obu stronach stateczka, którym płynę. W oddali widzę srebrzystą wstęgę wodospadu, jednego z kilku w okolicy, a na szczytach gór błyszczą białe plamy śniegu, leżącego tam pomimo niezwykle ciepłego lata. Na błękitnym niebie nie widać ani jednej chmurki. Ze słuchawek dobiega miły kobiecy głos, który opowiada o fiordzie i życiu w położonej na jego końcu wiosce Geiranger.

Charakterystyczne dla norweskiego wybrzeża fiordy są dziełem lodowców, które wyżłobiły doliny o stromych brzegach. Po ustąpieniu zlodowacenia, zostały one zalane przez wodę morską. Mają formę długich, często rozgałęzionych zatok, wcinających się głęboko w ląd. Geirangerfjorden jest jednym z najsłynniejszych fiordów Norwegii i nie mogę go ominąć podczas naszej samochodowej podróży przez ten kraj.

Na rejs po Geirangerfjorden wybieram się sama, bo Monika była tu już kilka lat temu. Stateczek, którym będziemy płynąć, cumuje w niewielkiej przystani w Geiranger, wyglądając jak dziecięca zabawka obok ogromnego wycieczkowca, mogącego pomieścić kilka tysięcy pasażerów – jednego z około dwustu tego typu, zawijających tu rocznie po między kwietniem a wrześniem. Po lewej stronie stoi na kotwicy jeszcze jeden nieco mniejszy statek wycieczkowy.

Chociaż miasteczko Granger leży kilkadziesiąt kilometrów w głąb wybrzeża, jest drugim najczęściej odwiedzanym przez wycieczkowce portem. Co roku przybywa tutaj aż milion turystów – liczba ogromna, szczególnie jeśli porówna się ją z populacją Geiranger, która wynosi jedynie około dwustu mieszkańców. Turystyka stanowi główne źródło przychodu ludzi, którzy tu żyją. Wszystko zaczęło się w 1867 roku, kiedy wybudowano pierwszy pensjonat. Rok później do Geiranger zawinął pierwszy statek wycieczkowy. W tamtych czasach dotarcie tutaj było najłatwiejsze morzem, gdyż nie istniała jeszcze żadna porządna droga przez góry.

Historię Geiranger i okolicy poznaję na statku, słuchając mieszkanki miasteczka. Zamiast suchych faktów mamy opowieść o tym, jak żyje się tu obecnie i jak wyglądało życie przed laty. Zwracam uwagę na kilka chat, farm i sadów przycupniętych na zboczach fiordu. Niewiarygodne wręcz jest to, jaką wolą przetrwania musieli się wykazywać mieszkańcy takich miejsc, do których ciężko dotrzeć i jeszcze ciężej się utrzymać. Co sprawiało, że mimo wszystkich trudów i przeciwności ludzie ci trwali w swoich odizolowanych od świata domostwach? Dziś większość z nich jest już opuszczona, wiele młodych osób z okolic Geiranger woli wyjechać do większych miast, by tam szukać szczęścia.

Osiedlenie się nad Geirangerfiorden oznacza też ciągłe zagrożenie – i to życia! Mieszkańcom okolicy grozi sama natura za sprawą góry Åkerneset, znajdującej się na jednym z brzegów fiordu. W jej zboczach zaobserwowano szczeliny i pęknięcia, co skłania naukowców do wyciągnięcia wniosków, że pod wpływem postępującej erozji wzniesienie któregoś dnia może odsunąć się do wody. Spowoduje to powstanie kilkudziesięciumetrowej fali, która w ciągu kilku minut zaleje Geiranger i inne miejscowości nad fiordem. Obecnie w szczelinach zamontowane są czułe detektory, których zadaniem jest uruchomienie alarmu przy nawet najdrobniejszych ruchach skały, a mieszkańcy szkoleni są w błyskawicznej ewakuacji.

Tego dnia, kiedy stoję na górnym pokładzie statku, woda wydaje się spokojna i ciężko wyobrazić sobie nieuchronną katastrofę. Gdy słyszę o możliwej ewakuacji, zastanawiam się tylko, jaki plan przewidziany jest dla pasażerów wycieczkowców. Gdzie i jak oni będą uciekać? Szybko jednak uciszam te apokaliptyczne myśli, starając się skupić na pięknej stronie natury i zapominając o tej groźnej. A jest na co patrzeć!

W 2005 roku Geirangerfjorden, wraz z oddalonym o sto dwadzieścia kilometrów Nærøyfjorden, zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako reprezentanci pełnego fiordów krajobrazu zachodniej Norwegii. Podkreślono wówczas ich malowniczość i niezwykłe, naturalne piękno wąskich, długich zatok o krystalicznie czystej wodzie i stromych skalistych zboczach, dochodzących w przypadku Geirangerfjorden do tysiąca siedmiuset metrów wysokości. Skoro jesteśmy przy liczbach, to Geirangerfjord ma do dwustu sześćdziesięciu metrów głębokości, piętnaście kilometrów długości i do tysiąca pięciuset metrów szerokości. Jest odnogą Sunnylvsfjorden, będącego z kolei częścią Storfjorden.

Potężne, urwiste zbocza fiordu częściowo porośnięte są przez drzewa i krzewy, spomiędzy których wystają surowe, jasnoszare skały. Przyglądam się w niemym zachwycie okolicznemu krajobrazowi, kiedy statek sunie wzdłuż monumentalnych stoków. Tym, co robi na mnie ogromne wrażenie, są tutejsze wodospady!

Najsłynniejsze trzy wodospady nad Geirangerfjorden to Siedem Sióstr, Zalotnik (zwany też Mnichem) i Welon. Dwa pierwsze pierwsze leżą naprzeciwko siebie i mówi się, że Zalotnik bezskutecznie próbuje uwieść Siostry. Z kolei nazwa Welonu bierze się stąd, że wodospad, podświetlony promieniami słonecznymi, wygląda niczym delikatna, zwiewna zasłona twarzy panny młodej. Wszystkie trzy wodospady imponują pięknem, potęgą i wysokością – najwyższy spadek jednego ze strumieni Siedmiu Sióstr ma aż dwieście pięćdziesiąt metrów.

Równie mocno przyciąga wzrok serpentyna drogi, wijąca się ku górze po północnym zboczu fiordu, nieopodal Geiranger. Ørnevegen czyli Droga Orłów, którą jedziemy po wizycie w miasteczku i moim rejsie, nazwana została tak ze względu na fakt, że przechodziła przez tereny, gdzie gniazdowały orły. Otwarta w 1955 roku, jest najbardziej stromym fragmentem trasy numer 63 pomiędzy Geiranger a Eidsdal. Jedenaście zakrętów i drogę o nachyleniu dziesięć procent pokonujemy powoli i uważnie, wjeżdżając z poziomu morza na wysokość sześciuset dwudziestu metrów.

Na szczycie czeka platforma widokowa z panoramą Geirangerfjorden. Nie będzie chyba zaskoczeniem, jak napiszę, że rozciągający się stąd widok wręcz oszałamia. Wycieczkowce, które na dole wydawały się ogromne, teraz sprawiają wrażenie malusieńkich. Równie mikre jest samo położone na końcu fiordu Geiranger, nad którym dominują potężne góry, częściowo przykryte śniegiem. Norwegia naprawdę nie może narzekać na brak zjawiskowych krajobrazów!

Platforma na Ørnevegen to zresztą nie jedyny punkt widokowy na Geirangerfjorden. Wcześniej tego samego dnia, w drodze do miasteczka, zatrzymujemy się w miejscu zwanym Flydalsjuvet, gdzie skonstruowano dwa tarasy w nad ścianami wąwozu. Choć do Geiranger jeszcze kawałek, to wydaje się jakbyśmy były nad samym miasteczkiem. Doskonale widać stąd koniec fiordu, a także górujący nad nim szczyt Eidshornet.

Flydalsjuvet jest pierwszym przystankiem na ponad stukilometrowej drodze pomiędzy Langevatn a Sogge Bru, która znalazła się w gronie osiemnastu Narodowych Szlaków Turystycznych, czyli najpiękniejszych tras widokowych Norwegii. Ich łączna długość wynosi ponad dwa tysiące sto kilometrów, wzdłuż których powstały miejsca postojowe i punkty widokowe, zaprojektowane przez najlepszych norweskich architektów. Ciągną się one wzdłuż wybrzeży i łańcuchów górskich o szczególnych walorach widokowych.

Trasa, którą jedziemy nazywa się Szlakiem Geiranger Trollstigen, od najważniejszych punktów znajdujących się wzdłuż niej. Obejmuje ona też jedną przeprawę promową pomiędzy Eidsdal a Linge. Po drodze mijamy strome, poszarpane góry ze szczytami pokrytymi śniegiem i pełne bujnej zieleni doliny, głębokie fiordy i urocze górskie jeziorka, gołe skały i plantację truskawek. Widoki są rzeczywiście niesamowite!

Przejechawszy Ørnevegen, zaczynamy powoli rozglądać się za miejscem na nocleg. Tak trafiamy na przepiękny kemping Gudbrandsjuvet z kawiarnią serwującą lody o niecodziennych smakach, takich jak brązowy ser brunost. Racząc podniebienie, rozkładamy namiot nad małym strumykiem wpadającym do rwącej rzeki i przygotowujemy kolację, ciesząc się promieniami wieczornego słońca, oświetlające go okoliczne góry. Podczas gdy Monika gotuje, ja idę zanurzyć stopy w lodowatym, ale orzeźwiającym potoku.

Huk rwącej wody towarzyszy nam całą noc. Dopiero rano, zebrawszy nasz kempingowym majdan, odkrywamy z czego on wynika. Otóż rozbiłyśmy się w pobliżu wodospadu, którego nie zauważyłyśmy poprzedniego dnia. Idziemy więc na niewielką kładkę rozciągniętą ponad krótkim, ale głębokim kanionem o urwistych ścianach, wyrzeźbionym przez rzekę Valldøla. Obie zachodzimy w głowę, jak to się stało, że nie zwróciłyśmy na to uwagi po przyjeździe.

Z Gudbrandsjuvet do Trollstigen jest już niedaleko. Zatrzymujemy się w punkcie widokowym, położonym osiemset pięćdziesiąt dwa metry nad poziomem morza. Stoi tutaj elegancki, ładnie wkomponowany w krajobraz i nowoczesny pawilon z toaletami, kafejką i sklepikami. My jednak od razu idziemy na platformę, z której można przyjrzeć się panoramie słynnej drogi Trollstigen, której nazwa oznacza drabinę trolli, oraz otaczających ją szczytów Kongen (Król), Dronningen (Królowa) i Bispen (Biskup).

Trollstigen to znana norweska droga otwarta w 1936 roku. Wcześniej prowadziła tędy ścieżka i koński trakt. Jej nachylenie wynosi dziewięć procent, a kierowcy mają do pokonania jedenaście ostrych zakrętów. W szczycie sezonu przejeżdża tędy dwa i pół tysiąca samochodów dziennie. Ze względu na trudne warunki, Trollstigen otwarta jest jednak tylko od maja do października, a pojazdy powyżej dwunastu i pół metra długości nie mają na nią w ogóle wjazdu.

Zjazd Drabiną Trolli jest wielkim marzeniem Moniki, dlatego to ona siedzi za kierownicą, kiedy pokonujemy kolejne serpentyny. Jedziemy powoli, na niskim biegu, starając się nie eksploatować nadmiernie hamulców. W połowie zjazdu pokonujemy kamienny mostek nad wodospadem Stigfossen. Czasem trzeba zwolnić jeszcze bardziej i przepuścić auta jadące pod górkę, bo miejscami droga jest zbyt wąska na dwa samochody, ale ogólnie rzecz biorąc nie taki diabeł straszny, jak go malują. Dojechawszy na dół stwierdzam, że jeździłam już po trudniejszych technicznie trasach.

Na samym dole czeka na nas kolejny parking, a przy nim, przed wyjazdem na Trollstigen od dołu, jedyny na świecie znak drogowy, ostrzegający przed trollami. Niestety, żadnych stworów nie spotykamy ani tutaj, ani na innych odcinkach naszej trasy. Po obowiązkowej sesji zdjęciowej ruszamy dalej, ku kolejnym oszałamiającym widokom…

Lubicie jeździć samochodem po krętych, górskich drogach? A może wolicie rejsy statkiem? Jak podoba się Wam ta część Norwegii?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF