Wyspa ukształtowana przez wulkany

Ostatni raz wulkan wybuchł w 1824 roku. Od tamtej pory panuje cisza i spokój, chociaż mieszkańcy stroją sobie czasem żarty z turystów.
– Lanzarote to ciągle aktywny obszar wulkaniczny– opowiada mieszkający na wyspie od lat Andreas.– Co jakiś czas czujemy delikatne trzęsienia ziemi. Im większe natężenie i częstotliwość tym większa szansa, że któryś wulkan znowu się przebudzi. Wczoraj wieczorem na przykład, tuż po dziewiątej, lekko się zatrzęsło. Czuliście? – Ludzie otwierają oczy. Jedni z niedowierzania, inni lekko przerażeni.
– A no faktycznie, coś wieczorem trzęsło – nieśmiało przyznaje Niemka w średnim wieku.
– To może był to nadmiar alkoholu, bo żadnego trzęsienia wczoraj nie było – śmieje się Andreas i zaczyna opowiadać o wycieczce na powulkaniczne tereny. A ja mam wrażenie, że nikt z mieszkańców nic nie robi sobie z tego, że żyje na wulkanach, bo przecież uważane są one za uśpione. Sama przez pół roku na wyspie nie zwracam na to uwagi. A co by się działo, gdyby – tak jak trzy wieki temu – ziemia nagle się otworzyła, a ćwierć wyspy zalała lawa?

Niecałe trzysta lat temu ksiądz Andrés Lorenzo Curbelo zapisał w swoim pamiętniku:

Pierwszego dnia września 1730 roku pomiędzy dziewiątą a dziesiątą w nocy nagle rozstąpiła się ziemia niedaleko Timanfaya, dwie mile od Yaizy. Z tej ziemi wyłoniła się ogromna góra, a z jej szczytu dobywały się płomienie. Góra płonęła przez dziewiętnaście dni. Kilka dni później powstała nowa szczelina a lawa ruszyła w dół przez Timanfaya, Rodeo i część Mancha Blanca. Początkowo lawa rozlała się na północne rejony, płynąc wartko niczym woda, ale wkrótce zwolniła i zaczęła posuwać się niczym miód

Kolejne dni oznaczały kolejne erupcje o mniejszym lub większym natężeniu. Wyspę zasypywały popioły i bomby wulkaniczne, nad okolicą unosił się gęsty dym, słychać było paskudne hałasy i trzaski, a lawa niszczyła coraz większe połacie dotychczas żyznej ziemi i spływała do morza, zabijając żyjące w nim ryby. Ludzie uciekli na północ i wschód wyspy. Piekło trwało sześć długich, zatrważających lat.

W latach 1730-1736 w wyniku intensywnej aktywności wulkanicznej na powierzchnię ziemi wydostały się ogromne ilości lawy i materiałów piroklastycznych. Powstała wielka połać pustej, martwej przestrzeni poorana tunelami i szczelinami, upstrzona poszarpanymi stożkami wulkanicznymi. Spływająca do morza lawa wyraźnie powiększyła powierzchnię wyspy, zastygając w formie ostrych, czarnych klifów. Dzisiaj można przespacerować się wzdłuż tego lawowego wybrzeża, obserwując fale rozbryzgujące się o zastygniętą lawę i czarne plaże.

Dookoła w krajobrazie dominuje wulkaniczna pustynia, Złe Ziemie. Na niektórych jej fragmentach nie znajdzie się nic poza porostami. Gdzieniegdzie pojawiają się kępki roślinności, która przez trzy wieki nie była w stanie zdominować krajobrazu. Jest to skutkiem stosunkowo niewielkich opadów i niskiej wilgotności potrzebnej do rozwoju życia, do stworzenia gleby, na której mogłoby coś rosnąć.

Ludzie jednak nie poddają się. W okolicy La Geria, którą pokrywa gruba warstwa żwirku i pyłu wulkanicznego, mieszkańcy postanowili dokopać się do żyznej gleby, tak by umożliwić uprawę winorośli. Dzisiaj w tym rejonie natknąć się można na osobliwe winnice pełne czarnych pól z dołkami, w których rosną pojedyncze krzaczki. Mimo trudu uprawy na Lanzarote produkuje się dzisiaj niezłe wina.

Jednak nie wszędzie tak szybko wróciło życie po katastrofie z początku XVIII wieku. Tuż obok La Gerii zlokalizowany jest Park Narodowy Timanfaya, do którego wstęp jest mocno ograniczony. To świetne miejsce dla naukowców, którzy obserwują jak ziemia odradza się po wybuchach wulkanu i w jaki sposób przebiegają procesy rozwoju flory i fauny w takich miejscach, dlatego człowiek powinien jak najmniej zaburzać działalność tego ekosystemu. Z tego względu dwa szlaki piesze zlokalizowane są na obrzeżach parku a w jego środkowej części wybudowano specjalny szlak dla autobusów, z których nie wolno wysiadać, a wulkany podziwiać można jedynie zza szyby. W czasie przejazdu z głośników dobiega mająca budzić grozę muzyka i opowieść o jego powstaniu.

W tym samym czasie, co Złe Ziemie powstał również zielony klejnot Lanzarote, jeziorko Charco de los Clicos, od nazwy pobliskiej wioski potocznie określane mianem El Golfo. To tu, w półotwartym kraterze na granicy lądu i morza zebrała się woda, w której żyją ogromne ilości glonów nadających jej cudownie intensywną zieloną barwę.

Nie przesadzę mówiąc, że po dojściu do punktu widokowego na Charco zamieram na chwilę w niemym zachwycie nad tą wulkaniczną grą kolorów. Granat wody i biel morskiej piany kontrastują z czarną jak węgiel plażą. Barwa żółta skał to znak, że występują tu związki siarki a czerwień pochodzi od związków żelaza. Błękitny nieboskłon rozpościera się nad resztkami krateru i tkwiącym w środku niczym szmaragd w koronie zielonym jeziorkiem.

Charco de los Clicos to niejedyny zielony skarb Lanzarote. Drugim są oliwiny, których na czarnej plaży El Golfo znaleźć można sporo. Ich poszukiwanie przypomina mi wypatrywanie bursztynków na bałtyckiej plaży – niesamowicie wciągające! Oliwiny to dość popularne minerały występujące w towarzystwie skał wulkanicznych, wydostające się na powierzchnię w trakcie eksplozji wulkanów. Właśnie w ten sposób pojawiły się na Lanzarote.

Jadąc dalej na południe od El Golfo trafiamy na miejsce zwane Los Hervideros. Mogę je porównać do kotła z gotującą się wodą. Wysokie fale wściekle rozbijają się o skalisty brzeg, wpadają z impetem do lawowych grot rozbryzgując się na boki, wytryskują przez szczeliny w klifie i pienią się z głośnym sykiem. To jakiś diabelski gar, nieustające wodne szaleństwo. Czuję się taka malutka i słaba kiedy przechodzę ścieżką na szczycie klifu i zaglądam do skalnych jaskiń. Dodatkową lekcję pokory daje mi ni stąd ni zowąd tryskająca fontanna słonej wody. Nie będę już potrzebować prysznica…

Moim ulubiony wulkanem jest El Cuervo. Po pierwsze dlatego, że wygląda niesamowicie, złowieszczo i fascynująco jednocześnie. Po drugie – leży poza terenem parku Timanfaya i można do niego wejść. Nie trzeba się nawet wspinać na krawędź krateru, bo w zboczu znajduje się szczelina, przez którą prowadzi szlak do samego wnętrza. Wulkan otacza pole lawowe, kolejne Złe Ziemie, pustynia niemalże bez życia. Wygląda to wszystko jak z jakiegoś post-apokaliptycznego filmu.

Drugi ciekawy wulkan, po którym warto sobie powędrować, to La Corona znajdująca się po północnej stronie wyspy. To wulkan bardzo stary, eksplozje miały tu miejsce około 3-5 tysiące lat temu. To widać, okolica porośnięta jest już krzakami, drzewami, dostrzec też można poletka uprawne. W okolicach La Corony mamy bardzo przyjemne szlaki wędrówek pieszych, ale nie tylko! Pod ziemią znajduje się coś równie ciekawego – jeden z najdłuższych na świecie tuneli lawowych.

Dwie części tunelu są dzisiaj udostępnione zwiedzającym. Ta bliżej brzegu nosi nazwę Jameos del Agua i jest tak naprawdę dziełem dwóch artystów – Matki Natury oraz Cesara Manrique. Natura uformowała tunel, Manrique wykończył go projektując restaurację i basen. W samym środku jaskini znajduje się też małe naturalne jeziorko.

Druga część tunelu nie została zmieniona ręką ludzką. Nazwa Cueva de los Verdes (Jaskinia Zielonych) może kojarzyć się z zielonymi ludzikami albo oliwinami (to było moje pierwsze skojarzenie), jednak pochodzi ona od nazwiska właścicieli tego terenu w momencie, gdy odkryto wejście do jaskini. To miejsce niesamowite, leżące u stóp La Corony, wydawałoby się, że w środku niczego – dookoła widać tylko krzaki porastające pole zastygłej lawy. Cała zabawa zaczyna się, gdy schodzimy pod ziemię.

W miejscu tunelu tysiące lat temu znajdowała się dolina. Kiedy wybuchł wulkan, oczywiste było, że lawa popłynie właśnie nią. Gdy tak spływała niczym korytem rzeki, jej wierzch zaczął powoli stygnąć i zestalać się, a w środku płynna skała poruszała się dalej. Koniec erupcji oznaczał brak zasilania lawą, a gdy ostatnie jej krople wypłynęły do morza, pozostała pusta przestrzeń, niczym rura łącząca wulkan z wybrzeżem. Z biegiem lat sklepienie tunelu w niektórych miejscach zawaliło się, odsłaniając wejścia do środka.

Nie spodziewajmy się w tym miejscu spektakularnych stalaktytów czy stalagmitów. To nie ten rodzaj skał. Zobaczymy króciutkie nacieki w miejscach, gdzie skapywała zastygająca lawa. Zobaczymy szczeliny, skały w różnych kolorach zależących od zawartości minerałów. Zobaczymy dwupoziomowy tunel, a na końcu spaceru zobaczymy niesamowite złudzenie optyczne. Jakie? Nie mogę Wam napisać, bo nie będzie niespodzianki! :)

Lanzarote pełna jest wygasłych wulkanów, pól lawy, szczelin, kraterów i tuneli. To fascynujące, piękne w swojej surowości miejsce. Spodoba się tu wszystkim miłośnikom wulkanów i nie tylko – każdemu, kto docenia urok i potęgę natury!

Lubicie podróżować do miejsc niezwykłych, pięknych, dających przykład wspaniałości przyrody? Fascynują Was wulkany? Znacie jakieś inne niesamowite wulkaniczne rejony, do których warto się wybrać?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF