Arkady Fiedler: Ryby śpiewają w Ukajali

To moja pierwsza książka podróżnicza. Mam do niej sentyment i nawet nie będę starała się być w swojej recenzji obiektywna – zresztą, nie muszę. Nie pamiętam ile miałam lat, kiedy przeczytałam ją po raz pierwszy, ale mój egzemplarz ma datę wydania 1988 r. Fiedler napisał ją w 1935 r. Od razu więc mówię, że po książkę sięgnąć warto – chociażby po to, by zobaczyć, jak postrzegany był świat ponad pół wieku temu. Ale też po to by wspólnie z autorem odkrywać, poznawać i zdobywać… A Fiedler umie prowadzić czytelnika przez swój świat w bardzo ciekawy, zabawny, a momentami wzruszający sposób. Gorąco polecam!

Książka jak dla mnie lepiej zacząć się nie może, bo wszystko ma swój początek w Portugalii :) Ok, statek niby wyrusza z Liverpoolu, ale o tym mieście nic nie ma, a akcja rozpoczyna się w Lizbonie. Ach, tak – statek. Wiecie, samolotami jeszcze się wtedy nie latało na inne kontynenty. Ciekawa anegdotka o portugalskiej Polce z Estremadury, która zawróciła w głowie wszystkim panom na pokładzie wprowadza nas nie tylko w nastrój podróżniczy, ale też trochę w klimat tamtych czasów. Bo nie ma dzisiaj zbyt wielu panien, które podczas rejsu zaręczyłaby się z nieznanym wcześniej Syryjczykiem.

Z drugiej strony ciekawe jest to, jak niektóre rzeczy się zupełnie nie zmieniają. Fiedler już na pierwszych kartach pisze, że Amazonka w pojęciu przeciętnego Europejczyka otoczona jest nimbem tajemnicy i niedostępności jako coś, co leży bardzo daleko, za siedmioma górami i siedmioma rzekami. Czy nie jest tak trochę nadal? I to mimo skrócenia podróży do Ameryki Południowej?

Arkady Fiedler opowiada swoje fascynujące przygody zupełnie bezpretensjonalnie. Nie robiąc z siebie bohatera, z przymrużeniem oka i dystansem do samego siebie i współtowarzyszy snuje opowieści o przemytnikach, sprzedawcach jaguarów czy zaginionym brytyjskim pułkowniku. Dodajmy do tego język, który dla nas z wiadomych względów momentami trąci myszką. Aż miło czytać.

Podoba mi się również sposób, w jaki autor kreśli sylwetki ludzi, którzy stają na jego drodze podczas pobytu w Ameryce Południowej. Charakterystyki są tak plastyczne, że jestem sobie w stanie wyobrazić te młode panny, tych silnych awanturników, tajnych agentów, Indian i misjonarzy. Trochę plotkuje o romansach i zdradach, ale nawet te historie potrafią wywołać delikatny uśmiech na twarzy.

Opisy przyrody, których niemało jest w książce, nie nudzą. Mam wrażenie, że Fiedler zachwyca się autentycznie. Momentami wydaje się, że jest to zachwyt dziecka, które właśnie zobaczyło pierwszy raz w życiu kolorowego motylka. Bo przecież motylki, ale też palmy czy orchidee opisuje autor właśnie z takim dziecięcym entuzjazmem.

Nie brak tu też odwołań do historii. W przyjemny sposób dowiadujemy się, jak Portugalczycy stawiali pierwsze kroki na kontynencie południowoamerykańskim albo w jaki sposób wykradzione zostały z tutejszych plantacji nasiona kauczukowca. Jest opis poszukiwań El Dorado i wiele innych. Historia nie jest przeładowana datami, a za to ciekawie zobrazowana i – co ważne – nie przesłodzona. Jak było miło – można o tym wspomnieć, ale kiedy polała się krew, to też trzeba to opisać.

Warto zwrócić uwagę na fotografie. Na niektórych z czarno-białych zdjęć zamieszczonych w książce niewiele widać. Inne jednak są niesamowicie ciekawe. Najbardziej podobają mi się fotografie ludzi. Choć momentami niewyraźne, to jednak jest w nich coś, co sprawia, że przy każdej zatrzymuję się chwilę dłużej.

Czy jest sens sięgać po książkę podróżniczą sprzed ponad pół wieku? Kiedy mamy tylu znanych podróżników z naszych czasów, którzy o Ameryce Południowej, Amazonce i dżungli wiedzą wszystko i się jej nie boją? Uważam, że warto. Bo, po pierwsze, niektóre rzeczy się nie zmieniły (choć wiele też się pozmieniało). A po drugie, moim zdaniem lektura jest przyjemna i wciągająca. Polecam na niedzielne popołudnie :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF