Błękitne Oko, które hipnotyzuje

Stojąc na przeżartej rdzą platformie sprawiającej wrażenie, jakby miała za moment runąć, i wpatrując się w krystalicznie czystą wodę wypływającą z głębokiego źródła w towarzystwie maleńkich bąbelków w ogóle nie zauważam upływu czasu. Z transu wyrywa mnie dopiero głośny plusk, kiedy jakiś śmiałek postanawia wskoczyć na główkę do tej naturalnej studni z lodowatą wodą. Otrząsam się z zamyślenia. Tuż obok mnie przez barierkę przechodzi kolejny młody mężczyzna szykując się do skoku.

Jest ich trzech, ale tylko jeden mówi po angielsku. Vini – ten w czarnych spodenkach, którego nogi przy skokach na główkę śmiesznie wyginają się do tyłu. Jego kuzyn w czerwonych spodenkach skacze jak zawodowiec, za to młodszy kolega musi chyba jeszcze trochę poćwiczyć i chętniej skacze na nogi. Vini od kilku lat mieszka w Stanach Zjednoczonych, ale co roku wraca do Albanii na wakacje. Wtedy zawsze przyjeżdża tu, do Błękitnego Oka.

Błękitne Oko to naturalny fenomen, cud Matki Natury. Ze źródła o głębokości ponad pięćdziesiąt metrów bije krystalicznie czysta, lodowata woda. Kolory źródła zmieniają się w zależności od głębokości od intensywnego granatu w najgłębszym miejscu, przez nasycony błękit i zieleń wodorostów, aż po czystą biel tam, gdzie jest zupełnie płytko i widać piaskowo-żwirowe dno.

Źródło zwane po albańsku Syri i Kaltër znajduje się niecałe trzydzieści kilometrów od Sarandy i jest tak naprawdę jednym z osiemnastu źródełek w tej okolicy, na pewno najbardziej widowiskowym. Daje ono początek rzece Bistrica, która przez Jezioro Butrint wpada do Morza Jońskiego na południe od Sarandy.

Jadąc z tego nadmorskiego kurortu mijamy zieloną dolinę pełną nieukończonych domów, by za chwilę wjechać w fantastyczne, dziko wyglądające góry. Droga wije się i wspina, a my przyglądamy się krajobrazom tak zafascynowani, że nieomal przeoczamy niewielki drogowskaz kierujący do Błękitnego Oka.

Tu kończy się asfalt i trzeba jechać jeszcze nieco ponad dwa kilometry, by dojechać do parkingu. Mamy szczęście, bo kiedy docieramy na miejsce, zastajemy tylko niewielką zorganizowaną wycieczkę amerykańskich emerytów, którzy zbierają się do odjazdu i trzech Albańczyków ściągających właśnie koszulki i szykujących się do kąpieli. Podobno w szczycie sezonu potrafią nad tym niewielkim źródełkiem kłębić się tłumy turystów.

– Kilkanaście lat temu w miejscu, gdzie ciągnie się ten wyznaczony szeroki szlak, była tylko wąska ścieżka. Wszędzie dookoła rosły drzewa i nie było barierek. Wtedy był to prawdziwy ukryty skarb. Jeśli nikt tego nie będzie kontrolował to turyści niedługo zadepczą to miejsce i straci ono cały swój urok – wzdycha Vini. W internecie przeczytam potem, że za czasów socjalistycznych do Błękitnego Oka dostęp miała tylko elita. Zwykłemu obywatelowi nie wolno było się tu kręcić.

Błękitne Oko zachwyca mnie nawet w takim stanie, w jakim je zastaję. Intensywne kolory, szmer bezustannie wypływającej z głębi wody, delikatna mgiełka unosząca się tuż nad jej powierzchnią – to wszystko decyduje o magii tego miejsca. Schylam się, by zanurzyć dłoń w wodzie tak czystej, że nadaje się do picia. Zimna. Podobno temperatura zawsze oscyluje wokół dziesięciu stopni Celsjusza.

– Wskakuj do wody! – zachęca Vini.
– Nie ma mowy, przecież jest lodowata! Jak ty to wytrzymujesz? – dziwię się.
– Zimna wydaje się tylko na początku, a potem się przyzwyczaisz. A ja zawsze po takiej półgodzinnej kąpieli czuję się jak młody bóg! Pływanie tu wspaniale odpręża mięśnie, to lepsze niż jakiekolwiek SPA – przekonuje mnie, ale nadal nie daję się skusić.
– Nie mam ręcznika… – próbuję kolejnej wymówki.
– To wytrzesz się moją koszulką – nie poddaje się Vini. Ale nawet to nie przekonuje mnie do kąpieli. Wolę fotografować, jak chłopaki odważnie skaczą do wody z zardzewiałej platformy.

Chwilę później idąc wzdłuż szlaku zaczynam rozumieć, co Vini miał na myśli mówiąc o zniszczeniu tego miejsca. dookoła walają się pieńki ściętych drzew. Kawałek dalej funkcjonuje spora restauracja, dzisiaj prawie zupełnie pusta nie licząc jednego stolika zajętego przez dwójkę młodych ludzi. Podobno w sezonie turyści urządzają sobie w okolicy spore pikniki i niestety potrafią bardzo naśmiecić. Puste plastikowe butelki po coli pływające w źrenicy Błękitnego Oka na pewno nie są ładnym widokiem.

Druga knajpka znajduje się poniżej źródła, w miejscu, gdzie rzeka Bistrica rozlewa się szeroko, tworząc płytkie jezioro. To kolejne wspaniałe miejsce – woda ma tu taką przejrzystość, że doskonale widać każdą roślinkę, każdy kamień i każdą rybę pod jej powierzchnią. Obrazu dopełniają łagodne, pokryte zielenią góry w tle. Sielanka!

Właściciel tej restauracji wybudował w tym miejscu dwa pomosty wcinające się w jezioro, zakończone zadaszonymi platformami. Na każdej z nich stoi kilka stolików. Nie mogę odmówić temu miejscu uroku, podobne wrażenia jak ja ma chyba też albańska młoda para, która wybrała tę urokliwą scenerię na ślubną sesję zdjęciową w plenerze.

Kiedy zbieramy się, by wrócić do Sarandy, na miejscu pojawia się około dwudziestoosobowa wycieczka. Zaczyna robić się tłoczno, szczególnie kiedy każdy chce jak najszybciej dostać się na platformę widokową, która nie pomieści więcej niż kilka osób. Nawet nie chcę sobie w tym momencie wyobrażać, jak wygląda to miejsce w szczycie sezonu, kiedy jednocześnie podjeżdża tu kilka autokarów. Czy czar pryska…? Wolę, by w mojej głowie zostały wspomnienia z magicznego, prawie pustego źródełka o hipnotyzujących kolorach!

Lubicie takie cuda natury? Znacie może inne piękne, malowniczo położone źródła? A może widzieliście już Błękitne Oko na własne oczy? Jeśli tak, to jakie zrobiło na Was wrażenie?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF