Błękitny Meczet

Gdzie bym nie czytała o Błękitnym Meczecie w Stambule, wszędzie przewija się wątek nieprzyjemnego zapachu przepoconych stóp i butów, jaki czuć w środku. Może mam szczęście – lekki katar i niewielu zwiedzających, gdy tam jestem, bo akurat nie to pozostaje mi w pamięci po wizycie w tym miejscu. Lepiej zapamiętuję piękne zdobienia, ciszę i atmosferę skupienia wewnątrz oraz ogrom budowli z zewnątrz i strzelające ku niebu sześć minaretów.

Na początek trochę historii. Błękitny Meczet powstał w latach 1609-1616 za czasów panowania sułtana Ahmeda I. Młody władca zmarł w wieku 28 lat, niedługo po ufundowaniu budowli. To od jego imienia pochodzi oficjalna nazwa świątyni czyli meczet Sultanahmet.

Do meczetu wchodzimy bocznym wejściem, przez dziedziniec. Jego rozmiary są tak duże, jak samej świątyni. Tutaj można znaleźć kraniki z wodą do rytualnych ablucji, a na samym środku stoi ozdobna fontanna. Stojąc na dziedzińcu nie sposób objąć wzrokiem całej sylwetki Sultanahmet.

Niezwykła dla tego typu świątyni jest liczba minaretów – jest ich tutaj aż sześć. Legenda mówi, że sułtan Ahmed zażyczył sobie, by wieże były wykonane ze złota (altın), ale architekt Sedefkâr Mehmet Ağa uznał to za zbytek i pozwolił sobie zinterpretować słowa władcy jako altı, co oznacza sześć.

Do wejścia nie ma kolejki. Zdejmujemy buty i wrzucamy je do plastikowych woreczków. Jeśli ktoś ma odkryte ramiona lub kolana – dostaje błękitną chustkę jako okrycie. Wchodzimy. Wnętrze meczetu oszałamia!

Z jednej strony oczy otwierają się szeroko na widok zdobień. Na ścianach znajduje się ponad 21 tysięcy fajansowych kafli w tonacji błękitnej (stąd popularna nazwa meczetu), spod sufitu zwieszają się ogromne lampy, na podłodze dywany. Dawniej były one jedwabne, a lampki – kryształowe.

Ogromna, mierząca 52 na 53 metry metry sala podzielona jest na dwie części. Mniejsza, bardziej z tyłu udostępniona jest zwiedzającym. Większa przestrzeń przeznaczona jest dla modlących się wiernych.

W części dla turystów panuje dosyć poważny nastrój, ale widać, że niektórzy przyszli tutaj po prostu odpocząć. Wstęp jest bezpłatny, dlatego świątynia jest dobrym schronieniem przed upałem i miejscem, gdzie można zaplanować dalszą wędrówkę po mieście. Pod kolumnami siedzą grupki osób, przeglądają mapy i przewodniki. Przy barierce zwiedzający stoją i robią zdjęcia. Tutaj też krążą strażnicy, którzy pilnują porządku i zwracają uwagę, by nikt z turystów nie wchodził do części dla wiernych.

Z meczetu wychodzimy drugim wyjściem (z trzech), prowadzącym nie na dziedziniec, a bezpośrednio na zewnątrz. Kilkanaście kroków i już jesteśmy pomiędzy Błękitnym Meczetem a Hagia Sofia. Ambicją sułtana Ahmeda było wybudowanie świątyni wspanialszej niż właśnie stojący naprzeciwko, przerobiony na meczet Kościół Mądrości Bożej. Trudno powiedzieć, która z budowli jest piękniejsza – moim zdaniem są równie wspaniałe :)

Wracając jeszcze do tego nieprzyjemnego zapaszku, który faktycznie można poczuć w środku, to jest on winą głównie nas – turystów. Faktycznie wchodząc do meczetu należy zdjąć obuwie, ale muzułmanie przed wejściem do meczetu myją stopy. Natomiast turyści, którzy pewnie od kilku godzin wędrują już po Stambule po prostu mogą mieć nogi zmęczone i spocone. A ponieważ Błękitny Meczet jest dużą atrakcją turystyczną, to zwiedzających jest dużo – stąd ten specyficzny zapach.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF