Blue Lagoon czyli pływanie w odpadach poprzemysłowych może być luksusem

Stojąc w drzwiach przebieralni, ubrana jedynie w bikini, kiedy temperatura powietrza na zewnątrz nie przekracza 10 stopni Celsjusza, nie zastanawiam się wcale nad kolorem wody. Moje myśli krążą wokół tego, że chociaż chciałabym ruszyć sprintem i wskoczyć do ciepłej wody, to nie jest to możliwe, bo nie wypada mi biec jak dzikuska w drogim SPA. Muszę dostojnie przejść, nie zważając na zimno, zostawić po drodze ręcznik na wieszaku i klapki pod nim i powoli, bez pośpiechu zanurzyć się w basenie. A pomijając konwenanse, szaleńczy bieg mógłby skończyć się spektakularną wywrotką na śliskiej od krzemionki drewnianej posadzce. Dlatego powoli, nie zwracając uwagi na gęsią skórkę, wchodzę do wody koloru… malibu z mlekiem i dodatkiem blue curaçao.

Nieczęsto wybieram się do SPA, a już tym bardziej nie przyszłoby mi to do głowy w kraju tak cholernie drogim jak Islandia. Kiedy jednak oglądam zdjęcia ze stawu wypełnionego turkusową wodą o mlecznej konsystencji, nad którym unosi się delikatna mgiełka, a to wszystko w otoczeniu czarnych skał wulkanicznych, coś kłuje mnie w środku – nie mogę sobie odpuścić! Cena podstawowego biletu wstępu bez żadnych dodatkowych atrakcji typu masaże czy zabiegi na ciało jest akceptowalna dla mojego budżetu (35 euro), więc przedostatniego dnia na wyspie, po wycieczce po półwyspie Reykjanes, wybieramy się pomoczyć ciała w geotermalnych wodach Blue Lagoon.

Ciekawostką niech będzie fakt, że Niebieska Laguna to żadne naturalne źródełko. Spragnieni relaksu ludzie kapią się w czymś, co można spokojnie nazwać odpadami poprzemysłowymi z pobliskiej elektrowni Svartsengi. O tak! Ogrzana przez magmę gorąca woda pod wysokim ciśnieniem wydobywa się na powierzchnię, gdzie używana jest do napędzania turbin produkujących prąd elektryczny. Następnie przepuszcza się ją przez wymienniki ciepła, dzięki czemu zapewnia ogrzewanie miejskie. Ze względu na wysoką mineralizację nie można jej poddać recyklingowi, musiała więc zostać gdzieś składowana. Dlatego odprowadzana jest do zbiorników z naturalnej skały wulkanicznej tuż obok elektrowni. Sama woda następnie powoli przesącza się w głąb ziemi, a osady mineralne pozostają, nadając basenom lecznicze właściwości.

Zanurzenie się po szyję w turkusowej wodzie o temperaturze około 37-39 stopni jest niezwykle przyjemne. Płyniemy powoli w kierunku środka basenu. Podłoże jest trochę nierówne, w końcu to żadne płytki ceramiczne, a zwykła skala wulkaniczna. Spodziewałam się niezbyt miłego zapachu siarkowodoru, ale nic takiego nie odczuwam. Poza siarką w wodzie Blue Lagoon występuje też duża ilość krzemionki. Z osadów krzemionkowych można sobie tu położyć maseczkę na twarz.

Krzemionkowa maź o mlecznobiałej barwie i konsystencji miękkiego w dotyku, aksamitnego błotka dostępna jest dla wszystkich w sporych drewnianych pojemnikach porozstawianych dookoła basenu.

Wystarczy podpłynąć, sięgnąć do środka chochlą, wyciągnąć porcję maseczki…

…i rozsmarować ją na twarzy z pominięciem okolic oczu. Radzę uważać, bo kiedy krzemionka dostanie się do oka to wcale nie jest to przyjemne uczucie, a turkusową wodą wcale nie można oczu przemyć. Sprawdzone na własnej skórze. Z jednym okiem zawadiacko przymkniętym, bo szczypie, pozwalam maseczce zastygnąć na twarzy.

Taka zastygająca maska ma jedną wadę – mocno chłodzi skórę twarzy. W momencie, kiedy powietrze samo w sobie jest już zimne, do tego powiewa lekki wiaterek, to błotko na twarzy robi się mało przyjemne. Zmywamy więc maź przed upłynięciem wyznaczonego czasu, co być może jest powodem, dla którego moja skóra nie robi się potem gładka jak pupcia niemowlęcia.

W tym momencie kończą się atrakcje Niebieskiej Laguny. Gdyby brzegi były ukształtowane tak, że można by się przy nich położyć i zrelaksować, to byłoby przyjemnie, niestety stanie w wodzie w pozycji z lekko ugiętymi kolanami i nicnierobienie w pewnym momencie zaczyna nas nudzić. Opływamy dookoła bar serwujący mniej lub bardziej wyszukane drinki i decydujemy, że czas opuścić turkusowy basen i wracać do Reykjaviku.

Czy patrząc z perspektywy czasu uważam, że wizyta w tym SPA była stratą pieniędzy? Nie, chociaż nie spędziłyśmy tam dużo czasu, to samo doświadczenie mogę nazwać ciekawym. Interesująca jest także sama Niebieska Laguna, która oficjalnie funkcjonuje od 1992 r., ale już od 1981 r. kąpali się tam ludzie skuszeni opowieściami o dobroczynnym działaniu krzemionki. Myślę jednak, że jedna wizyta zupełnie mi wystarczy, bo bez dodatkowych atrakcji, które kosztują spore pieniądze, pobyt tam jest dla mnie zwyczajnie trochę nudny.

Wybierasz się na Islandię? Informacje praktyczne, ceny, a także przykładowe wycieczki znajdziesz tu »

Czy w czasie podróży lubicie od czasu do czasu wydawać pieniądze na luksusy czy wolicie oszczędzać każdy grosz? Uważacie, że wizyta w takim SPA to fanaberia, czy może jednak sami chętnie skorzystalibyście z możliwości kąpieli w turkusowej wodzie i nałożenia sobie krzemionkowej maseczki na twarz?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF