La Graciosa. Mały raj na ziemi

Niewielki katamaran, na wyrost nieco zwany promem, dobija do nabrzeża. Oprócz mnie z pokładu schodzi jeszcze tylko kilka osób: para turystów gdzieś ze Skandynawii, młody chłopak z plecakiem, hiszpańska rodzinka z małym dzieckiem w wózku, dwóch hiszpańskich robotników i samotna Hiszpanka z niewielką walizką. Rozglądam się dookoła, biorę głęboki wdech i uśmiecham się do siebie. Spełniam właśnie jedno z marzeń z ostatnich miesięcy – tę noc spędzę na malutkiej wysepce Graciosa.

Caleta del Sebo nie jest dużą miejscowością, ale nie sprawdziłam wcześniej, gdzie znajduje się mój pensjonat. Dlatego zaglądam w jedną z piaskowych uliczek i pytam pierwszą napotkaną osobę – starszą kobietę w charakterystycznym słomkowym kapeluszu – o drogę.
– Idź prosto aż do plaży i po lewej będzie restauracja, a po prawej pensjonat. Znajdziesz na pewno – odpowiada mi przyjaźnie.
– Dziękuję! – uśmiecham się i ruszam przed siebie, zadowolona, że udało mi się z pierwsza osobą dogadać po hiszpańsku. Nie było to bardzo skomplikowane, ale mimo wszystko cieszą mnie takie drobne rzeczy.

Pensjonat rzeczywiście znajduję bez problemu, pukam i po chwili otwiera się okno obok, w którym pojawia się głowa kolejnej staruszki. Przedstawiam się i mówię, że mam rezerwację pokoju na tę noc. Pani prosi mnie o paszport, kseruje i oddaje mi razem z kluczem.
– O której zamierzasz się jutro wymeldować? – pyta na odchodnym.
– Około dziewiątej rano.
– A, to niedobrze – martwi się staruszka. – To mogłabyś w takim razie zapłacić teraz, bo ja jutro o dziewiątej będę jeszcze spała?
– Oczywiście – podaję kobiecie odliczoną kwotę i idę do swojego pokoiku zostawić rzeczy przed wyjściem na spacer po okolicy.

Przy poprzednich wizytach na Graciosie spacerowałam po tej części Caleta del Sebo gdzie znajduje się kościółek, tym razem więc kieruje swoje kroki ku drugiemu końcowi miejscowości i dalej, wzdłuż brzegu do Playa Francesa. Niskie, białe zabudowania kończą się już po paru minutach. Za miejscowością, a przed plażą, przy brzegu pełno skał, wśród których kręcą się dwie postaci, co chwila schylając się i wydłubując coś spomiędzy kamieni. Co robią? Nie wiem, bo zamiast im przeszkadzać, idę dalej. Po prostu. Przed siebie. Bez planu i bez pośpiechu. Słonce powoli kryje się za chmurami. Po drugiej stronie cieśniny El Rio wznoszą się ogromne klify Risco de Famara, a jeszcze dalej, w tle majaczą sylwetki wulkanów Timanfaya. Wokół mnie cisza, spokój i ani żywej duszy. Aż się to wszystko wydaje nie do końca realne…

Wracam do Caleta del Sebo kiedy słońce chyli się ku zachodowi. Rozglądam się za knajpką, w której mogłabym zjeść kolację. Jak natak maleńką miejscowość jest ich tu naprawdę sporo, ale wybieram taką na uboczu portu, nie najelegantszą, ale z pięknym widokiem na portową plażę i łodzie. Czynnikiem decydującym jest jednak język hiszpański, który dobiega mnie ze stolików przy tarasie. Jeśli Hiszpanie tu siedzą, to musi być dobrze – tak sobie tłumaczę.

Zaglądam do karty i wybieram coś typowo kanaryjskiego – gofio escaldado, czyli maź z mąki gofio wymieszanej z resztkami zupy rybnej i ogromnymi kawałkami cebuli. Do tego dzbanek sangrii, która materializuje się na moim stoliku dosłownie w ciągu minuty. Wyciągam aparat, by zrobić zdjęcie plaży przy porcie.
– Piękne zdjęcie ci wyjdzie – dobiega mnie komentarz po hiszpańsku z sąsiedniego stolika.
– Dziękuję bardzo – odpowiadam moim łamanym hiszpańskim. – Bo to piękny widok!

Dokładnie w tym momencie zaczyna padać. Szybko chowam aparat, by się nie zamoczył, a kelnerka pomaga mi przenieść się w głąb tarasu, gdzie pod zadaszeniem można schronić się przed deszczem. Zajmuję miejsce po sąsiedzku z Hiszpanami, no i czy trzeba innego pretekstu do rozmowy? Jestem zaskoczona, jak wiele rozumiem i jak dużo mogę powiedzieć… Sprawę trochę na pewno ułatwia sangria :) Ważne, że się dogadujemy.

Moi rozmówcy to mężczyźni, którzy mogliby być moimi ojcami. Mingo jest rybakiem urodzonym i wychowanym na Graciosie. Pokazuje mi palcem swoją czerwoną łódź rybacką kotwiczącą w porcie. Andreas z kolei przyjechał tu aż z Teneryfy, ma na Graciosie dom, w którym co roku spędza kilka tygodni. Rozmawiamy o piłce nożnej (a w zasadzie to moi rozmówcy przechwalają się znajomością polskich piłkarzy – Lewandowski, Fabiański i Lato to według nich świetni piłkarze). Potem Mingo opowiada mi, dlaczego mieszkańcy Teneryfy są jego zdaniem sympatyczniejsi, niż mieszkańcy Lanzarote (bardziej serdeczni i nie dwulicowi). Potem dopytują o moją pracę i jak mi się ona podoba. Relacjonują, ilu turystów dziennie przypływa na Graciosę (mnóstwo!). Mingo opowiada co nieco o rybołówstwie (niełatwa praca) a Andreas wspomina o zaćmieniu słońca, które ma być jutro i o ekstremalnie niskim odpływie, który właśnie możemy podziwiać. W międzyczasie na moim stoliku ląduje gofio, a u Mingo i Andreasa tortilla, które szybko znikają. Dla takich chwil, jak te właśnie chciałam tu przyjechać na noc. Kiedy kończy się sangria żegnam się z nowymi znajomymi i idę spać.

Ranek znowu wita mnie deszczem. Na szczęście nie ulewą, lecz kapuśniaczkiem. Kiedy schodzę na śniadanie, spomiędzy chmur próbuje wyjrzeć słońce, ale niezbyt mu się to udaje. Zaglądam do pobliskiej kawiarni na tosta z szynką i herbatę. Przygotowanie zamówienia trochę trwa, więc mogę poobserwować innych klientów. To sami mężczyźni! Zamawiają wyłącznie kawę. Co chwilę ktoś prosi o cortado, barmanka obsługuje ekspres, klient ekspresowo opróżnia filiżankę, zostawia na ladzie parę monet i znika. Z rana mało kto jest w nastroju do rozmów. Rozglądam się po porcie, ale nie widzę czerwonej łodzi Mingo, zapewne wypłynął na połów. Oby był pomyślny!

Tego dnia mam zaplanowane nurkowanie. Więcej na ten temat nie napiszę, bo nie ma o czym – pierwszy raz zdarza mi się atak paniki pod wodą i z nurków nici. Kiedy wracamy na wyspę dostaję zaproszenie na kolejną próbę w południe, ale mam tego dnia już inne plany. Chce dotrzeć na położoną po drugiej stronie wyspy przepiękną plażę Playa de las Conchas.

Sposoby, by tam dotrzeć, są trzy: na własnych nogach, rowerem bądź terenówką. Waham się między nogami a rowerem, aż w końcu decyduję się na jeepa, bo znowu zaczyna padać. Mam pecha do pogody na Graciosie tego dnia. Poza tym zostaje mi niewiele czasu do promu. Dziesięciominutowa przejażdżka kosztuje 10 euro, ale wizyta – nawet krótka – jest tego warta!

Na szerokiej, złocistej plaży spotykam tylko kilka osób. Ciężko mówić o plażowaniu przy takiej pogodzie, ale jakaś mała grupka rozsiadła się u stóp jednej z wydm. Przestaje padać, więc decyduję się na spacer wzdłuż plaży.

Wędrówka sprawia mi ogromną przyjemność. Miękki, lekko wilgotny piasek pieści stopy. Nie słyszę nic oprócz relaksującego szumu wysokich fal. Za sobą zostawiam plażowiczów. Lubię być sama, w takiej chwili nawet nie chcę nic mówić, komentować, dyskutować. Taką chwilą trzeba się po prostu cieszyć. I ja się nią cieszę. A cieszę się jeszcze bardziej, gdy spomiędzy chmur zaczyna wyglądać słońce!

Natychmiast robi się ciepło, na tyle, że mogę wreszcie zrzucić bluzę. Idę dalej, aż do samego końca. A potem jeszcze trochę pod górkę po kamieniach. Rozciąga się stąd rewelacyjny widok na całą Playa de las Conchas.

U moich stóp fale rozbijają się niemalże ze wściekłością o nabrzeżne skały. Gdzieś za mną niewielkie wzniesienie starego wulkanu. Tuż obok sąsiednia, niezamieszkana wysepka Montaña Clara. Najchętniej wcale bym nie wracała…

Niestety – trzeba wracać. Przed wejściem na prom decyduję się jeszcze zjeść obiad na Graciosie zamiast na Lanzarote i popłynąć godzinę później. Zamawiam pyszną, świeżą rybę – cóż innego mogłabym zjeść w tej maleńkiej wiosce rybackiej? A potem już tylko półgodzinna przeprawa na Lanzarote i żegnam się z Graciosą na dłużej.

Jak się Wam podoba Graciosa? Chcielibyście ją odwiedzić, czy raczej wydaje się zbyt nudna i nieciekawa?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF