Hundertwasserhaus – dom szalonego artysty

To lubię! Żywe kolory, kolory i jeszcze raz kolory. Mozaiki, kafelki, kształty zmieniające się jak w kalejdoskopie. Miękko falujące linie, zaokrąglenia, wybrzuszenia i zagłębienia. Chaos, nieporządek i niepoukładanie. Taki dokładnie jest Hundertwasserhaus, budynek mieszkalny stojący w Wiedniu na rogu Kegelgasse i Loewengasse.

Podoba mi się i mogłabym tu mieszkać. To niby zwykły apartamentowiec należący do miasta, które podnajmuje mieszkania zwykłym ludziom. Mieszka tu około 200 najemców. Turyści mogą sobie jednak tylko popatrzeć z zewnątrz. Szkoda, bo w środku dom podobno też jest niesamowity, szczególnie falujące podłogi i taras pełen roślinności na dachu!

Budynek został wymyślony przez artystę znanego jako Friedensreich Regentag Dunkelbunt Hundertwasser, co można przetłumaczyć na polski jako Pokojowy Dzień Deszczowy Ciemnokolorowy Sto Wód. Oczywiście matka dała mu na imię zwyczajne Friedrich, a na nazwisko miał Stowasser, ale postanowił je sobie zmienić. Nie trudno się domyślić, że człowiek o takiej fantazji będzie pozytywnie zakręconym artystą. Hundertwasser tworzył w duchu ekologii, używał jasnych, wyraźnych kolorów, fascynował się spiralami i inspirował stylem secesyjnym. Porównuje się go do Antonio Gaudiego.

Hundertwasser był orędownikiem czegoś, co nazwał prawem okna. Ten świetny pomysł można podsumować w następujący sposób: Każdy mieszkaniec wynajmowanego domu musi mieć prawo wychylić się przez okno i oskrobać mur w zasięgu ręki. Co więcej, musi mieć prawo wziąć pędzel i pomalować wszystko co znajduje się w zasięgu jego ręki po to, by dla osób na ulicy było widoczne, że osoba mieszkająca tam jest inna od uwięzionego, zniewolonego i ustandaryzowanego człowieka rezydującego za drzwiami obok. W dodatku artysta głośno domagał się sadzenia drzew w przestrzeni miejskiej. Gorąco go w tym temacie popieram, bo miasto bez drzew wygląda smutno.

W 1977 r. władze Wiednia postanowiły dać się artyście wykazać. Ponieważ Hundertwasser nie był z wykształcenia architektem, poprosił o przydzielenie mu profesjonalisty, który jego szkice i pomysły wprowadzi w życie. W efekcie do współpracy z Hundertwasserem zaproszono architekta Josefa Krawinę. Ten ostatni nie miał jednak tak otwartego umysłu, jak nasz szalony artysta i przygotował model, który był kompletnym zaprzeczeniem pomysłów Hundertwassera – proste linie, siatka i moduły nie współgrały z ideą falistości i miękkości. Hundertwasser przekonał jednak władze Wiednia do pozostania przy koncepcji domu z ogrodem na dachu, któremu Krawina był mocno przeciwny. Panowie nie mogli się dogadać, więc hundertwasser poprosił magistrat o przydzielenie mu kogoś innego. Projekt przejął Peter Pelikan, który potem został długoletnim współpracownikiem Hundertwassera. Dwadzieścia lat po wybudowaniu domu Krawina wygrał sądową batalię i od tamtej pory musi być przedstawiany jako współautor Hundertwasserhaus! Trochę mi się to w głowie nie mieści…

Budynek zbudowano w latach 1983-1985, a Hundertwasser nie wziął za projekt ani szylinga, twierdząc, że jego celem było jedynie zapobieżenie wybudowaniu w tym miejscu jakiegoś brzydkiego apartamentowca. Dom składa się z pięćdziesięciu dwóch mieszkań komunalnych, czterech biur, szesnastu prywatnych i trzech komunalnych tarasów. Do budowy zalesionych tarasów zużyto 900 ton ziemi. W całym budynku rośnie 250 drzew i krzewów (więcej, niż mieszkańców!)

Niesamowite jest polowanie na detale na fasadzie budynku. Mamy tu kolumny o różnych kształtach i kolorach. Lustra i lustrzane mozaiki. Gdzieniegdzie dekoracje układają się tak, by przypominać ludzką twarz wykrzywiona w karykaturalnym uśmiechu. Gdzieś indziej stoi żółty kręgiel. Gałęzie drzew wystają tam, gdzie najmniej byśmy się ich spodziewali.

Budynek z zewnątrz wygląda tak, jakby przydał mu się lekki remont, odświeżenie, odmalowanie. Kolory są nieco przygaszone ze względu na pył i brud miejski, osadzający się na elewacji. Mimo to całość bardzo mi się podoba, bo jest niezwykle optymistyczna, wesoła, pogodna. Naprzeciwko apartamentowca stoi niewielkie centrum informacyjne z kuszącym znakiem kierującym na taras, z którego podobno lepiej widać Hundertwasserhaus. Zachęcona drogowskazem wchodzę do środka, ale tarasu znaleźć nie umiem.

Samo centrum informacyjne to połączenie sklepów, galerii sztuki i barów. Panuje tu artystyczny nieład. Od feerii barw można dostać zawrotu głowy. Jeśli ktoś chce przywieźć z Wiednia ładne, kolorowe i niestandardowe pamiątki – warto tu zajrzeć. Są też ciekawe pocztówki, plakaty, książki, reprodukcje obrazów, lampy, torebki, bibeloty, kubki, ramki do zdjęć, magnesy i co kto tam sobie jeszcze wymarzy.

Wiedeń odwiedziłam w ramach wycieczki, na którą zaprosiła mnie Fundacja Świat należy do Ciebie – Spełniaj Marzenia. Jest to kobiecy klub wycieczkowy organizujący wyjazdy w małych grupach do różnych miejsc na świecie.

Podobają się Wam takie szalone projekty, czy wolicie raczej klasyczne, proste budynki? Chcielibyście zamieszkać w Hundertwasserhaus? Czy raczej uważacie go za brzydki i kiczowaty budynek?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF