Italia w Grecji. Urocze zakątki Kerkiry

Najładniejszy widok rozciąga się po południu z murów położonej na wzniesieniu nowej twierdzy. U jej stóp leży starówka Kerkiry – wpisanej w 2007 roku na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO stolicy wyspy Korfu. Na pierwszym planie widać budynki w odcieniach beżu, brązu i czerwieni weneckiej, kryte wypłowiałą od słońca dachówką. Po lewej stronie ciągnie się widok na port, w którym cumują ogromne statki wycieczkowe, promy pływające na stały ląd i mniejsze łodzie. Po prawej, na kolejnym wzniesieniu miasta strzeże stara forteca. W tle, za niebieską wstążką morza rozpościera się stały ląd – Grecja, a bardziej na północ – Albania.

Na nową fortecę wybieram się po południu, tak by słońce mieć za plecami kiedy patrzę na korfiańskie stare miasto. Prowadzi tu brukowany podjazd i trzeba trochę uważać podczas spaceru, bo niektóre kocie łby bywają już mocno wyślizgane i można się przewrócić. Wspinając się na stare mury obchodzi się je dookoła, ale w czasie samego spaceru niewiele widać, bo ściany są dość wysokie. Dopiero docierając na szczyt można rozejrzeć się po całej okolicy. I to jest naprawdę wspaniały widok, nie przesadzam!

Zabawna jest dla mnie nazwa nowa forteca, podczas gdy budowlę wzniesiono w 1577 roku, co czyni ją tak naprawdę już dość starą konstrukcją. Nazwa ma jednak kontrastować ze starą fortecą, czyli tą wybudowaną jeszcze wcześniej, bo w 1546 roku, przez Wenecjan. To właśnie ona dominuje w panoramie widzianej z murów.

Stara forteca, czy też cytadela, znajduje się na maleńkim skalistym cyplu w miejscu, gdzie podobno kiedyś stały jeszcze starsze zabudowania zamkowe. Dzisiaj od lądu oddziela ją fosa, nad którą przerzucono most. Na czerwonym murze, w którym znajduje się brama wejściowa, powiewa grecka flaga.

Wchodzę chętnie, bo lubię tego typu miejsca – stare zamki, fortece, warownie. Jedynym elementem, który pasuje mi tu jako kwiatek do kożucha, jest kościół wybudowany w XIX wieku na terenie fortecy przez Brytyjczyków. Nie byłoby w tym nic dziwnego, że kościół, ale przypomina on wyglądem… świątynię dorycką. Wygląda to trochę dziwnie. Jednak nie zaglądam tu by zwiedzać kościoły, ale po to, by wspiąć się na szczyt także i tej fortecy. Widok stąd jest prawie równie piękny, co z nowej, choć w tym przypadku warto się tu wybrać rankiem. Ja zaglądam tu po południu i niestety słońce świeci mi prosto w oczy i obiektyw.

U stóp starej fortecy rozciąga się ogromna, zielona połać ziemi – plac Spianada. Mówi się, że to drugi pod względem wielkości plac w Europie. Znajduje się tu pole do krykieta, trawniki, a od czasu do czasu organizowane są koncerty. Od drugiej strony Spianadę zamyka Liston – reprezentatywny pasaż z podcieniami kryjącymi kawiarenki i restauracje. To centrum życia towarzyskiego Kerkiry.

Zagłębiając się w starówkę kieruję kroki ku chyba najważniejszemu miejscu w mieście – kościołowi pod wezwaniem św. Spirydona. Łatwo rozpoznać go po charakterystycznej wieży dzwonniczej zwieńczonej czerwoną kopułą i tłumowi turystów oraz pielgrzymów. Wybudowano go w 1589 roku. Święty Spirydon pochodził z Cypru i żył w II wieku n.e. Po tym, jak Turcy zaatakowali Cypr, przewieziono jego szczątki najdalej jak się dało – na Korfu. Jednak i tu w końcu dotarli najeźdźcy tureccy. Legenda głosi, że to właśnie święty Spirydon, do którego modły zaczęli wznosić mieszkańcy Kerkiry, ochronił ją przed atakującymi. Kiedy ci wdarli się do miasta, z niebieskiego nieba bez żadnej chmurki lunął deszcz tak silny, że woda błyskawicznie wezbrała w wąskich uliczkach a Turcy się w niej potopili. Od tamtej pory Korfiańczycy tak uwielbiają świętego, że co drugi chłopiec otrzymuje tu imię Spiros lub Spirydon, a dziewczynka – Spirydoula.

Relikwie świętego od czasu do czasu wystawiane są na widok publiczny w szklanej gablocie w zagłębieniu po prawej stronie od ołtarza. Staję na końcu kolejki wiernych czekających, by zobaczyć to zasuszone ciało. Podchodząc bliżej zdaję sobie sprawę, że większość pielgrzymów całuje szybę, pod którą leżą szczątki Spirydona. Kiedy przychodzi moja kolej obserwuję, jak jeden z mnichów ledwie przeciera szmatką miejsce, w którym całe rzecze ludzi składały pocałunek i panikuję, schylam nisko głowę, rzucam okiem na relikwie i wychodzę.

Ta część starówki nieopodal kościoła św. Spirydona i dalej, ku katedrze, pełna jest mniejszych i większych sklepików z pamiątkami. Można tu kupić chyba wszystko – od ikon i świec, przez typowe dla Korfu wyroby z kumkwatu, mydełka, ceramikę, po pamiątki masowo wyrabiane i sprowadzane z Chin. Mijam tez sklepy z odzieżą, butami, kawiarnie i restauracyjki. Gdzieniegdzie trafi się stoisko z owocami i warzywami. Czasem ciężko przebić się przez tłum ludzi.

Dla mnie, jak w wielu miastach, urok Kerkiry tkwi nie w największych atrakcjach, lecz w tym, co znaleźć można w labiryncie wąskich, krętych brukowanych uliczek i przejść, pełnych kotów, skuterów i suszącego się prania. Ta Kerkira spoza głównego szlaku jest miastem nieco przykurzonym, trochę odrapanym, ale nadal świetnie się trzyma. Pasaże i schodni prowadzą w kierunkach, w których wcale nie planuję iść, każą wspinać się po schodach w górę tylko po to, by za chwilę znowu zejść niżej.

Czasem takie błądzenie doprowadzi z powrotem do miejsc bardziej turystycznych. Albo takich na pograniczu, gdzie otwarto kilka sklepików, ale odwiedzających w nich jak na lekarstwo. Takiej miejsca też mają swój urok, choć pewnie właściciele sklepów woleliby, by zaglądało do nich nieco więcej ludzi.

Innym razem z kolei zza zakrętu wyłania się zupełnie pusty plac pomiędzy budynkami, na którego środku rosło kiedyś potężne drzewo, a dziś został już tylko pień. Nie widać tu żywej duszy, fasady domów prezentują się mniej elegancko niż te w częściej odwiedzanych przez przyjezdnych fragmentach starówki, ale nawet takie miejsca mają swoisty urok, który sprawia, że Kerkira mnie zupełnie oczarowuje!

Bardzo podobają mi się kolory tutejszych domów. Nie ma tu białych budynków wykończonych błękitną farbą, które nierzadko kojarzą nam się z greckimi miejscowościami. Wszystko tonie w ciepłych barwach od żółci, przez pomarańcz aż po bordo. To wpływ włoskiego panowania na wyspie i rzeczywiście Kerkira bardziej przypomina małe włoskie miasteczka niż te typowo greckie.

Spacery po mieście, nawet w czasie południowego skrawu, są dla mnie przyjemnością dlatego, że wąskie uliczki niemalże przez cały dzień są zacienione dzięki dość wysokim kamienicom. Słońce nie praży w głowę i można spędzić więcej czasu na eksploracji wszystkich zakamarków.

Wspaniałe jest to miasto również nocą, rozświetlone setkami lamp i latarni. Do późnego wieczora Kerkira nie zasypia, kafejki i restauracje tętnią życiem, zewsząd dobiegają dźwięki muzyki, czasem na ulicach można spotkać tańczących ludzi. Panuje cudowna atmosfera!

Wieczorami na placu Spianada odbywają się koncerty lokalnej filharmonii. Ludzie przynoszą krzesełka albo siadają bezpośrednio na trawie i wsłuchują się w muzykę klasyczną. Taki koncert na świeżym powietrzu to ciekawe doświadczenie nawet dla dla mnie – osoby, która nieszczególnie gustuje w tego typu muzyce. Ale patrząc na te tłumy, na to swobodne podejście do sztuki, bez krawatów, garniturów i wyglancowanych butów, sama chętnie przysiadam na trawie i cieszę się chwilą.

Byliście na Korfu i w Kerkirze? Podobało się Wam? A może macie inne ulubione greckie miasteczko? Jeśli tak, to jakie?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF