Jak karnawał, to w Wenecji!

Karnawał – czas radości, szaleństwa i zabawy na całego. A jak karnawał – to Wenecja. Od dziecka marzyłam o tym, żeby zobaczyć na własne oczy tajemnicze zamaskowane postaci przemierzające wąskie uliczki i mosty przerzucone nad kanałami. Żeby poczuć tę magiczną atmosferę miasta dokładnie w tym czasie. Odkładałam to jednak na bliżej nieokreślone później, odwiedziłam Wenecję dwukrotnie latem, aż w zeszłym roku dorosłam do decyzji – jadę na wenecki karnawał!

Drogo i tłoczno – taki obraz karnawału w Wenecji rodzi mi się w głowie, kiedy zabieram się za organizację. To drugie nie stanowi problemu – w końcu karnawał to czas tłumnej zabawy. Głupio by było, jakby nikt na imprezę nie przyszedł. Muszą być ludzie i musi ich być dużo! Gorzej z budżetem. Decyduję się prawie w ostatniej chwili, mogę więc zapomnieć o tanich lotach czy miejscach w niedrogich hostelach. W końcu jednak znajduję rozwiązanie – nie jest idealne, ale pozwala mi spełnić marzenie. To nocny przejazd autokarem do Wenecji, dzień i wieczór w mieście i nocny powrót do domu. W dodatku Magda, moja przyjaciółka, decyduje się jechać ze mną. Ruszamy!

Tradycja weneckiego karnawału ma prawie dziewięćset lat! Początkowo w tym okresie świętowano zwycięstwo Republiki Weneckiej przeciwko Ulrykowi II, patriarsze Akwilei. Za czasów renesansu obchody uznano za oficjalny karnawał, a światową sławę zdobył on w czasach baroku. Kiedy jednak Wenecja znajdowała się pod rządami austriackimi w 1797 roku, karnawał został całkowicie zakazany. Wiek XIX to próby jego przywrócenia, ale dopiero w 1979 roku włoski rząd zadecydował o prawdziwym wskrzeszeniu tej pięknej tradycji.

Wenecja wita nas zachmurzonym niebem o poranku i delikatną mżawką, kiedy płyniemy wzdłuż Canal Grande ku Placowi świętego Marka. Ale tam, mimo zimna, można już poczuć gorącą karnawałową atmosferę. Spotykamy pierwsze zamaskowane postaci…

Maski są charakterystycznym elementem tutejszego karnawału i wręcz symbolem Wenecji. Mieszkańcy miasta na co dzień nie zakrywają twarzy, ale w czasie karnawału dopracowują swoje stroje do perfekcji. Mówi się, że w maskach wszyscy są równi.

Spacerujemy wąskimi uliczkami miasta, co chwilę spotykając miejscowych lub turystów z zakrytymi twarzami. Ale Wenecjanie dbają nie tylko o maski. Wielu z nich wkłada mnóstwo wysiłku w przygotowanie odpowiedniego stroju, niektórzy nawet nie zakładają masek. Niejednokrotnie postaci wyglądają jak z bajki lub z innej epoki.

Wszyscy chętnie pozują do zdjęć, chcąc pochwalić się swoimi przebraniami. Nieliczni traktują to jako okazję do zarobienia paru groszy, szczególnie ci, którzy ustawili się specjalnie do zdjęć na brzegu, do którego dobijają kolejne łodzie dowożące turystów do centrum miasta. Inni chcą się wyłącznie dobrze zaprezentować.

Na Placu świętego Marka i w pobliskich uliczkach faktycznie kłębi się tłum ludzi i to pomimo mało sprzyjającej aury. Gdyby świeciło słońce, to pewnie ciężko byłoby wetknąć tu szpilkę.

Zaczynamy z Magdą powoli odczuwać głód i znajdujemy bardzo fajną knajpkę w samym centrum Wenecji. To swego rodzaju bar szybkiej obsługi, ale z tradycyjnymi daniami, gdzie składamy zamówienia przy kontuarze i spożywamy tu lub sami zanosimy jedzenie do stolika (jeśli mamy akurat szczęście, by znaleźć jakiś wolny). W restauracji z kelnerami wydałybyśmy prawdopodobnie majątek. Tutaj tylko mniej więcej 10 euro na osobę za ogromny talerz spaghetti al nero di seppia. Nic dziwnego, że miejsce wypełnione jest do granic możliwości.

Posilone mamy siłę i czas na dalsze wędrówki po mieście, poszukiwanie pamiątek i zaglądanie w wąskie uliczki w poszukiwaniu kolejnych zamaskowanych postaci. Niestety w ciągu jednego dnia można tylko delikatnie liznąć atmosferę karnawału. Omija mnie otwierający karnawał lot anioła z dzwonnicy, liczne parady czy tradycyjne błogosławieństwo dla dwunastu dziewcząt tymczasowo nazywanych Mariami. Ale nie żałuję, bo nawet jednodniowy wypad do Wenecji pozwala mi poczuć magię tutejszego karnawału.

Wieczorem robi się trochę cieplej i przede wszystkim przestaje padać. Musimy powoli kończyć nasz spacer. Wracamy na Plac świętego Marka, gdzie właśnie odbywa się koncert. Nie mogę się pozbyć wrażenia jakbym była w środku jakiejś bajki i nie wiem, w którym kierunku patrzeć, bo zewsząd otaczają mnie kolorowe maski i postaci. Nie mam ochoty stąd wyjeżdżać. Niestety, wszystko, co dobre szybko się kończy. Być może kiedyś tam wrócę, a może przyjdzie teraz pora na karnawał w Rio de Janeiro? Wiem jedno – jeśli myśleliście kiedyś o karnawale w Wenecji, to nie wahajcie się i jedźcie. Jest wspaniale!

Fascynują Was tradycyjne maski, przebrania i karnawałowe zabawy? Jak podoba Wam się takie świętowanie? A może nie znosicie tłumu i wcale nie czulibyście się dobrze w Wenecji w czasie karnawału?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF