Kiedy klaszcze się w samolocie

Od razu przyznam się – ja w samolocie nie klaszczę. Przede wszystkim dlatego, że z tego, co mi wiadomo piloci i tak tego nie słyszą, siedząc zamknięci w kokpicie. Na 100% nie mogę potwierdzić, bo sama nigdy w kokpicie nie miałam okazji siedzieć (choć chciałabym bardzo, szczególnie podczas lądowania), ale czytałam gdzieś kiedyś wypowiedź jakiegoś pilota na ten temat.

Skoro pilot nie słyszy, a jednak chcemy podziękować za przyjemny lot (zakładam temu w dużej mierze mają służyć brawa), to zawsze można złożyć podziękowania na ręce personelu pokładowego . Jest jakaś szansa, choć nie wiem jak duża, ze przekażą to pilotowi.

Jest jeszcze drugi powód, dla którego nie klaszczę w samolocie. Bo tak samo nie nagradzam brawami maszynisty gdy dojeżdżam do stacji docelowej. Ani kierowcy autobusu. Ani tramwajarzowi. Ani kapitanowi promu. Ani taksówkarzowi. Więc czemu miałabym wyróżniać pilota i robić to w samolocie? Wszyscy ci ludzie dobrze wykonują swoją pracę – przynajmniej w to wierzę, inaczej nie wsiadłabym do żadnego środka transportu – czy byłby to samolot, autobus, tramwaj czy cokolwiek innego. Rozszerzając to na inne zawody – kto klaszcze policjantowi, kiedy ten wlepia mandat? Przecież wykonuje dobrze swoją pracę. Kto bije brawo lekarzowi, który bada chore gardło? Ekspedientce w sklepie, która nas obsłużyła?

Dobra, bo się rozpędziłam, a temat jest nie “czy” klaskać w samolocie, ale “kiedy”. Przede wszystkim nie przy każdym locie spotkałam się z klaskaniem – częściej w czarterach, niż w zwykłych lotach liniowych. Najczęściej w obecności polskich pasażerów, choć nie tylko. Do tej pory był jeden wspólny mianownik. Ludzie bili brawo po wylądowaniu. Chwilę po tym, jak koła dotknęły ziemi, gdy już wiadomo, że dolecieliśmy (raczej) bezpiecznie.

A dzisiaj w samolocie z Drezna do Warny zostałam zaskoczona. Weszliśmy, zapakowaliśmy bagaże podręczne do luków lub pod siedzenia, usiedliśmy, zapięliśmy pasy. Ja zaczęłam już drzemać w fotelu, bo nieco zmęczona byłam. Procedury bezpieczeństwa kiedyś może mnie interesowały, ale zazwyczaj powtarzają podobne rzeczy, więc wolałam przymknąć oczy i odpłynąć w czułych objęciach Morfeusza. I byłam już tuż, tuż w krainie marzeń sennych, kiedy wyrwały mnie z niej gromkie brawa. Co? Jak? Dlaczego…? Czyżbym przespała cały lot? Ale nie, przecież jeszcze stoimy, upewniłam się wyglądając przez okno.

Oklaski te były dla personelu pokładowego, który pokazywał jak zachować się w przypadku niebezpieczeństwa. I wiecie co? Tak sobie myślę, że takie brawa są nawet bardziej uzasadnione, niż te dla pilota po wylądowaniu. Przyjrzyjcie się kiedyś stewardessom lub stewardom z uwagą. Nie przypomina to trochę występu przed publicznością? Eleganckie, wystudiowane ruchy, na twarzy jednocześnie skupienie i delikatny uśmiech, niezła synchronizacja… Taka pantomima. Sztuka :) A sztukę można nagrodzić brawami. No i oni przynajmniej słyszą te oklaski.

Bisów jednak nie było. A samolot ogólnie jakiś rozklaskany, bo po wylądowaniu rozległy się gromkie brawa, a potem jeszcze raz po tym, jak pilot oznajmił, że jesteśmy w Bułgarii i że życzy nam udanych wakacji.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF