Klasztor, w którym koty skaczą

Pokaz się nie odbędzie, jeżeli nie zapłacimy. To znaczy,przepraszam, jeśli nie uiścimy dobrowolnej ofiary na jedzenie dla podopiecznych klasztoru, które kręcą się tu i tam między naszymi nogami. Wycieczka Japończyków, którzy przypłynęli w to miejsce chwilę po nas, chętnie sięga do portfeli i już po chwili gdzieś z zakamarka wychodzi starsza pani potrząsając i dzwoniąc puszką. Na ten dźwięk kilka kotów zbiega się w jedno miejsce. Kobieta bierze małą metalową obręcz, ustawia przed jednym z dobrze wyglądających kociaków i popycha go do skoku. Zwierzak jakby nie może się zdecydować, aż wreszcie…

Słysząc pierwszy raz popularną nazwę tego klasztoru myślę, że ktoś sobie ze mnie żartuje. Klasztor Skaczących Kotów? Co się tam dzieje? Oczami wyobraźni już widzę zwierzaki podskakujące na ogonach niczym Tygrysek, kumpel Kubsia Puchatka. Potem przychodzi wizja szafranowo odzianych mnichów buddyjskich czczących koty. Coś mi tu nie pasuje. To trzeba zobaczyć na własne oczy.

Wpisujemy więc klasztor Nga Hpe Kyaung (tak brzmi jego prawdziwa nazwa) na listę miejsc do zobaczenia w czasie wycieczki łódką po jeziorze Inle. Z zewnątrz tekowy budynek klasztoru prezentuje się całkiem ładnie, ale już po wyjściu na pomost nietrudno się zorientować, że jest to jedna z głównych turystycznych atrakcji. Wskazuje na to mrowie stoisk z pamiątkami, przez które trzeba przejść zanim zobaczy się skaczące koty.

Skąd w ogóle wziął się zwyczaj pokazywania podskakujących kociaków? Podobno wszystko zaczęło się w momencie, kiedy mnisi zauważyli, że koty chętnie wskakują im na kolana podczas medytacji i przeskakują nad złożonymi do modlitwy rękami. Ktoś wpadł na pomysł, by wytresować zwierzaki w skokach przez obręcz w zamian za małą nagrodę. Biznesowo na pewno był to niezły pomysł – skaczące koty są dziś czymś, co wyróżnia ten klasztor spośród setek innych w Birmie.

Niestety teraz mnisi nie mają chyba wiele wspólnego ze skaczącymi kotami, nie licząc tego, że mieszkają pod wspólnym dachem. Pokaz prowadzony jest przez kobietę, zapewne jakąś mnisią pomocnicę, a jedyny mnich, jakiego zauważamy w klasztorze, siedzi gdzieś z tyłu i czyta chyba gazetę, kilka razy tylko patrząc zupełnie obojętnym wzrokiem na to, co dzieje się pomiędzy nim a widownią.

Koty absolutnie nie skaczą na ogonach, jak Tygrysek. Z gracją przeskakują metalową obręcz, którą podsuwa im pod nos treserka. Za ładny skok dostają porcję jakiegoś lokalnego whiskasa. Gdzieś w Internecie wyczytuję apel, by zrezygnować z odwiedzin w tym miejscu, gdyż zwierzaki są wygłodzone i bite, jeśli nie chcą skakać. Szczerze mówiąc żaden z kotów, które widzę, nie jest wychudzony – niektóre są wręcz tłuste. Nie zauważam też bicia. Jeśli jakiś kot nie chce przeskoczyć przez obręcz, treserka po prostu zaczepia kolejnego zwierza.

Show trwa jedynie jakieś 2 minuty, w tym czasie obserwujemy kilka kocich skoków, bo zwierzaki pomimo jedzeniowej zachęty jakoś nie wydają się chętne do robienia z siebie atrakcji. Pokaz budzi mieszane uczucia: trochę wesołość (śmieszne! że też ktoś wpadł na taki pomysł!), trochę rozczarowanie (tak nisko? tak krótko? i ten mnich, który ma wszystko gdzieś…). Jednak klasztor warto odwiedzić nie tylko dla skaczących kotów, ale też dla ciekawej kolekcji statuetek Buddy zgromadzonych w jednym miejscu.

Kiedy zwierzaki rozpierzchają się po klasztorze, my idziemy obejrzeć zebranych w klasztorze Buddów. Japończycy, którzy tak śmiali się przy każdym skaczącym kocie, wydają się nie zwracać uwagi na posągi, tylko udają się wprost do straganów z pamiątkami, a potem do łodzi, które zabiorą ich do kolejnej atrakcji znajdującej się w ich programie zwiedzania. A koty? One zrobiły, co trzeba i teraz oddają się ulubionemu kociemu zajęciu…

Trochę mnie ten pokaz rozczarował – jego komercyjność z jednej strony, a z drugiej zupełna obojętność, zarówno mnichów jak i treserki w czasie skoków. Miałam wrażenie, że traktują nas na zasadzie: ok, pokażemy im kilka razy sztuczkę ze skaczącym kotem, to posypie się grosz. Pewnie trochę tak jest. Same zwierzaki z kolei są prześmieszne, jak tak podskakują do góry. Jeszcze zabawniejsze są te, które mimo zachęcających pacnięć treserki odwracają się ogonem i idą w swój kąt :)

Czy jest to atrakcja warta zobaczenia? Cóż, ja nigdy nie odradzam – zawsze najlepiej jechać i przekonać się samemu!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF