Kurczak zamiast karpia – Boże Narodzenie z dala od domu

Zamiast choinki są przystrojone lampkami palmy. Zamiast karpia – tuńczyk, łosoś a nawet kurczak. Zamiast kolęd – piosenki z radia. Zamiast śniegu – mięciutki piasek pod stopami na plaży. Zamiast rodziny – znajomi. To będą moje trzecie w życiu święta z daleka od domu.

Rok 2010. Urlop po pierwszym sezonie w nowej pracy i bajecznie tanie bilety na Dominikanę to okazja, którą ciężko przepuścić. Do tego Klara, dobra kumpela, chce lecieć ze mną. Termin – druga połowa grudnia. Zastanawiam się, jak to będzie bez rodziny, nieśmiało tłumaczę się rodzicom. Chyba rozumieją, ale wiadomo, że będziemy tęsknić. Będzie dziwnie. Inaczej. Omija mnie przedświąteczna gorączka, zimowe piosenki w centrach handlowych i polowanie na prezenty. W podróży nie czuję bożonarodzeniowej atmosfery, trochę jakby przed nią uciekamy. Dopada nas dopiero w Santo Domingo, gdzie spędzamy wigilię… w gronie couchsurferów akurat przebywających w stolicy Dominikany. W Hard Rock Cafe! O Bożym Narodzeniu przypomina wielka choinka na głównym placu Santo Domingo i telefoniczna rozmowa z rodzicami.

Rok 2012. Radości nie ma końca, bo dostaje na sezon zimowy pracę w Kenii. Marzyłam o tym od jakiegoś czasu. Wyjeżdżając do Mombasy na początku listopada nie myślę w ogóle o zbliżającym się Bożym Narodzeniu. Zaczynają mi o nim dopiero przypominać pojawiające się w hotelach świąteczne dekoracje, pasujące tu czasem jak pięść do nosa. Styropianowy bałwan pod dachem z liści palmowych. Święty Mikołaj na wielbłądzie. Mohammed, praktykujący muzułmanin, w mikołajowej czapce i czerwonym płaszczu. Girlandy i bombki. I tylko radio nie gra bożonarodzeniowych hitów. Wigilię spędzamy zupełnie nie tradycyjnie w gronie znajomych z pracy – ja, jeszcze jedna Polka, Węgierka i Belg. Idziemy do świetnej restauracji na kolację. Zamiast karpia na talerzu ląduje pierś kurczaka w jakimś bajecznym sosie. Potem z ciekawości jedziemy zobaczyć kenijską pasterkę. Niestety nie orientujemy się wcześniej i myśląc, że będzie o północy – trafiamy na samą końcówkę. Są śpiewy i tańce, a kościół bardziej przypomina dyskotekę. Życzenia z rodziną składamy sobie przez telefon.

Rok 2014. Teraz pracuję na Lanzarote. Atmosfery świąt nadal nie czuję, mimo wszechobecnych światełek, choinek w holach hotelowych i losowania osób z pracy, którym mamy kupić prezenty na świąteczną kolację firmową. Chciałam sobie nawet sprawić jakąś malutką choineczkę, ale nie mam czasu wybrać się do sklepu z chińskimi bibelotami. Wigilia ma być w polskim gronie znajomych. Mam przyszykować sałatkę z tuńczyka i przynieść wino. Z rodziną jestem umówiona na telefon.

Rok 198-któryś. Moje pierwsze bożonarodzeniowe wspomnienie. Wczesny wieczór, za oknem samochodu niby ciemno, ale jasna poświata bije od kołdry śniegu. Pokrywa on grubą warstwa pola dookoła. Samochód powoli jedzie polną droga w kierunku migoczącego w oddali gospodarstwa dziadków. Stoję pomiędzy fotelami, bo kto wtedy myślał o fotelikach dla dzieci. Nagle tuż przed maską samochodu, oświetlony reflektorami, przebiega zając i kica gdzieś dalej w kierunku następnego pola. Wigilię mamy przy niewielkim stole. Są rodzice, babcia i dziadek, ciocia i wujek oraz dwaj starsi ode mnie bracia cioteczni. Sąsiad (chyba?) przebrany za Mikołaja. Szczerze mówiąc nie pamiętam żadnej traumy z dzieciństwa związanej z dowiedzeniem się, że Mikołaj nie istnieje. Choinka, prezenty. Potem ktoś z dorosłych zbiera talerze i podnosi obrus, pod którym leży sianko wymieszane z drobnymi pieniędzmi. Zbieramy je razem z braćmi. To wszystko to chyba moje najfajniejsze bożonarodzeniowe wspomnienie.

Potem jest już inaczej. Jakoś mniej magicznie. Często na święta nie ma śniegu. Dziadkowie przeprowadzają się ze wsi do miasta. Rośniemy, więc dorośli nie zawracają sobie głowy Mikołajem do czasu, aż ktoś wpadnie na śmieszny pomysł, by założyć babciny czerwony szlafrok, czerwoną czapkę, w rękę wziąć kij od mopa i udawać Mikołaja tak zupełnie dla jaj. Śmiejemy się do rozpuku, ale to jednak nie to samo. Powoli wigilia staje się kolejną kolacją w gronie rodzinnym, tyle że postną i z opłatkiem. To chyba trochę ułatwia spędzanie Bożego Narodzenia poza domem.

Spędzając Święta poza domem za każdym razem mam za to nadzieje poznać trochę lokalnych bożonarodzeniowych tradycji. Niestety, póki co, z marnym skutkiem. Na Dominikanie miejscowi couchsurferzy nie są zbyt chętni, by na Święta zapraszać do siebie podróżników, więc się nie narzucamy. Dopiero po kolacji, późnym wieczorem, do naszego pokoju hotelowego wpada Carlos przynosząc trochę tradycyjnych dominikańskich przysmaków, między innymi coś w stylu pierogów z kurczakiem. W Kenii też nie dzieje się nic specjalnego. Nie ma tam tradycji wigilii, może tylko bożonarodzeniowy obiad jest bardziej wystawny czy uroczysty. I oczywiście trzeba iść do kościoła.

A na Lanzarote? Trochę o lokalnych tradycjach dowiaduję się od miejscowej przewodniczki. Kolacja wigilijna owszem, jest – ale nie postna i zaczyna się tak około 22:00 w nocy! Nie rosną tu świerki więc jeśli ktoś nie ma majątku by sprowadzić żywe drzewko z Europy to albo kupuje plastikowe, albo przystraja lampkami i bombkami to, co akurat jest pod ręką – palmy, opuncje czy kwiaty agawy. Te ostatnie kształtem przypominają nawet trochę choinkę. Zgodnie ze zwyczajem prezenty dzieciom daje się na 6 stycznia, bo wtedy trzej królowie przynieśli podarki dzieciątku Jezus. Oczywiście postępująca globalizacja sprawia, że i na Boże Narodzenie miejscowe dzieciaki dostają jakieś małe podarki. Coś przecież ten gruby pan w czerwonym kubraczku i śmiesznej czapce musi przynosić!

Czego będzie mi brakować w te Święta? Bliskich – to najważniejsze. Śniegu może trochę – lubię go tylko wtedy, kiedy jest świeży, puchaty i przykrywa ładną białą kołderką całą okolicę, ale kiedy topi się i tworzy brudną ciapaję – nie znoszę. I klusek z makiem! Tak, tak – bo to wcale nie karp jest moją ulubiona potrawą wigilijną.

Wyobrażacie sobie Boże Narodzenie z dala od domu? A może już takie przeżyliście? Czego najbardziej brakowało, a co było w takich Świętach przyjemnego?

Korzystając z okazji chciałabym Wam życzyć Wesołych Świąt spędzonych w taki sposób i z tymi ludźmi, z jakimi sobie wymarzycie. Dużo radości, miłości i wszystkiego dobrego. Feliz Navidad!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF