Kwestie językowe

Spotkanie informacyjne zaczęło się od tego, że zanim zdążyłam powiedzieć dzień dobry, usłyszałam od pani turystki, że to skandal! Jak tak może być, że menu w restauracji nie jest po polsku?

We włoskiej restauracji w Bułgarii, dodam.

Niesamowicie dziwi mnie, jak to ludzie czasem widzą tylko czubek swojego nosa. Wyjeżdżają za granicę i oczekują, że będzie tak, jak w domu. I wszyscy dookoła mają mówić w ich języku. Od razu wyjaśnię, że nie jest to jedynie przypadłość polskich turystów, bo spotkałam się też z Niemcami, którzy przychodzili z reklamacją, że recepcjonistka spricht kein Deutch! Optymistycznie napomknę też, że na szczęście tylko niewielki odsetek gości wymaga, by cały świat posługiwał się językiem Kochanowskiego i Sienkiewicza (tudzież innym ojczystym dla danego delikwenta bądź delikwentki).

Czy tak trudno uświadomić sobie, że to my wyjeżdżamy w gościnę do obcego kraju i to my powinniśmy włożyć choć odrobinę wysiłku w to, by porozumieć się z jego mieszkańcami? Dla nich nie jest możliwe nauczyć się wszystkich języków świata. Zresztą, wystarczy postawić się w odwrotnej sytuacji – jak byśmy się czuli, gdyby to od nas wymagano w Polsce znajomości greckiego, szwedzkiego, węgierskiego i chińskiego?

Weźmy chociażby to nieszczęsne menu w restauracji. Są w nim nazwy potraw po bułgarsku oczywiście, po angielsku, rosyjsku, francusku i niemiecku. Nie licząc bułgarskiego, pozostałe języki są najczęściej używane przez przybywających tu turystów. Ponadto są to jedne z najpopularniejszych języków używanych w Europie. Dlaczego do tego zestawu miałby dołączyć jeszcze polski, skoro Polaków jest tu kilkukrotnie mniej, niż chociażby Niemców?

Ok, przyjmijmy, że dodamy nazwy potraw po polsku. Zaraz usłyszymy do Holendra, że po holendersku też powinno być. To dodajemy. Hiszpan spyta, czemu nie ma napisów en Español, a Włoch wykrzyknie mamma mia! widząc, że żadnej potrawy ze swojej własnej kuchni zamówić nie może, bo skąd ma wiedzieć, co jest co? Zaraz do chóru dołączą się Japończycy, Finowie, Chorwaci, Marokańczycy i Portugalczycy. Z drugiej strony raban podniosą Ukraińcy, Izraelici, Słowacy i Koreańczycy. I jeszcze inne nacje.

Za chwilę to kilkustronicowe menu rozrośnie nam się do rozmiarów potężnej książki. Życzę powodzenia każdemu, kto będzie chciał znaleźć w nim ulubioną potrawę.

A przecież wystarczy trochę chęci. Można przecież przed wyjazdem nauczyć się kilku podstawowych słów w obcym języku. Ba! Wydać parę groszy na rozmówki. Albo na miejscu popróbować sił i postarać się dogadać w języku mieszanym-polsko-bułgarsko-jakimś-innym z elementami języka pokazywanego. Czy nawet rysowanego.

Można w Tunezji zanieść do baru daktyla i pokazać, że chce się pić? Pewnie, że można, a barman od razu z uśmiechem naleje likieru daktylowego. Można spróbować zapamiętać, że chicken to kurczak? Kelner w restauracji najczęściej przyłoży się do tego, by porozumieć się z klientem, jeśli ten również wykaże odrobinę dobrej woli. Można na serwetce narysować świnkę i ją przekreślić? Obsługa powinna bez problemu domyślić się, że nie chcemy wieprzowiny. Są sposoby, żeby się tak czy inaczej dogadać.

Trzeba tylko postawę roszczeniową zamienić na odrobinę dobrej woli…

Ja sama staram się zawsze porozumieć na różne sposoby. Chyba, że zatrzymuje mnie tak jak dzisiaj policja, a policjant recytuje formułkę, z której domyślam się, że chce ode mnie prawo jazdy i dokumenty auta. Nie rozumiem. Do you speak English? – pytam, na co pan policjant macha ręką i każe jechać dalej. Kolejny raz się udało :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF