La Habana Vieja – impresje ze starej części Hawany

Dwa dni. Tyle wystarczy, by zobaczyć najważniejsze miejsca Hawany. To jednak zdecydowanie za mało czasu by poznać to niezwykle ciekawe i różnorodne miasto. Dwa dni pozostawiają niedosyt i chęć powrotu, by lepiej wczuć się w atmosferę stolicy Kuby.

Przyglądam się miastu z dachu budynku stojącego przy Plaza Vieja (Starym Placu), trzeciego najstarszego placu Hawany. Co ciekawe, kiedy utworzono go w 1559, nadano mu nazwę Plaza Nueva (Nowy Plac) i był świadkiem fiest, walk byków, procesji i egzekucji oglądanych z balkonów przez zamożnych mieszkańców. Później, przez jakiś czas, działał tu targ miejski. Dzisiaj przy placu działają kawiarenki, a po jego terenie spacerują turyści przyglądający się lekko odrestaurowanym fasadom starych, kolonialnych budynków.

Z góry widać więcej. Przed oczyma mam stare, rozpaczliwie wołające o remont domy w najprzeróżniejszych kolorach. Gdzieś w oddali dymią kominy jakiejś fabryki. Po lewej stronie skupiają się zabudowania portowe. Na dole, po placu, kręcą się Kubanki w barwnych, kwiecistych sukniach, zaczepiające turystów.
– Może chce pan sobie zrobić ze mną zdjęcie? – zachęcają przechodniów łamaną angielszczyzną. To ich sposób na zarobek, bo za fotografię oczywiście trzeba zapłacić.

Pierwszego dnia wizyty w stolicy Kuby spacerujemy po jej starej części – La Habana Vieja. Znaleźć tu można mnóstwo kamienic sprzed czasów rewolucji, trochę naciągaczy, trochę więcej turystów podążających szlakiem największych atrakcji miasta. To tu znajdujemy ślady kolonizatorów, to tu chłoniemy atmosferę miasta takiego, jakie lubię – starego, odrapanego, ale z duszą.

Przyznaję jednak, że Hawanie przydałby się remont. Trochę odświeżenia by nie zaszkodziło. Szkoda, kiedy na starych stylowych kamienicach wyrastają byle jakie nadbudówki. Z drugiej strony ludzie muszą sobie jakoś radzić, więc kombinują jak mogą by było im jak najlepiej. Kiedy ktoś nie ma dachu nad głową albo musi gnieździć się z wielopokoleniową rodziną w jednym pokoiku z kuchnią to niezbyt przejmuje się wartością historyczną i wyglądem jakiejś zabytkowej kamienicy.

Tych nadbudówek nie widać z poziomu ulicy, skąd też nie da się zajrzeć poza od czasu do czasu odmalowane fasady. Stąd miasto prezentuje się względnie nieźle. Szczególnie rzuca się to w oczy właśnie w okolicy Plaza Vieja, gdzie na niektórych kamienicach wiszą nawet plakaty pokazujące zdjęcia przed i po remoncie. Różnice widać też w okolicy głównego deptaka Obispó i jego przedłużenia przy Hotelu Inglaterra. Z dołu nie dostrzega się tego, co widać z tarasu.

Jednakże zanim tam dotrzemy, rozpoczynamy nasz spacer po hawańskiej starówce od Plaza de Armas (Placu Broni). Przylega do niego Castillo de la Real Fuerza, pierwsza twierdza Hawany, wybudowana 1558 roku na ruinach starszych umocnień. Tuż obok znajduje się El Templete, świątynia upamiętniająca miejsce założenia Hawany przez Kolumba w 1519 roku. Obok niego do niedawna jeszcze stało drzewo puchowca, które celebrujący 16 listopada dzień utworzenia miasta obchodzili trzykrotnie w zupełnej ciszy, rzucając między jego korzenie drobne monety a na koniec wypowiadając trzy życzenia. Kiedy odwiedzam Hawanę w październiku 2015 r. puchowiec niestety jest już uschnięty z powodu choroby. 10 lutego 2016 zostaje ścięty i usunięty z tego miejsca. Planuje się zasadzenie nowego drzewa.

Centrum Plaza de Armas to niewielki skwerek, wokół którego rozłożyli się sprzedawcy książek, plakatów i płyt winylowych. Dominuje tematyka rewolucyjna, a z okładek nierzadko dumnym wzrokiem spoglądają wielcy przywódcy kubańskiej rewolucji – Fidel Castro i Ernesto Che Guevara. Pomiędzy prowizorycznymi stoiskami przemyka mężczyzna przebrany za rewolucjonistę.
– Pssst! Proszę pani! Foto? – proponuje z uśmiechem.

Z Plaza de Armas niedaleko jest do Plaza de San Francisco de Asís czyli Placu św. Franciszka z Asyżu, przy którym stoi bazylika pod wezwaniem tego świętego. Kościół i klasztor wybudowano pod koniec XVI wieku. Plac wydaje się bardziej przestronny, niż Armas, ładnie wygląda fontanna umieszczona w jednym z rogów.

Na obrzeżu placu dostrzegamy dzieci bawiące się na ławce przy jakiejś rzeźbie, która okazuje się być pomnikiem Fryderyka Chopina. Obok wejścia do kościoła stoi kolejna ciekawa statuetka, tak zwany El Caballero de Paris (Kawaler z Paryża). Tak naprawdę nazywał się on José María López Lledín i z Paryżem niewiele miał wspólnego. Teoria mówiąca, że jego przydomek pochodzi od kawiarni Paris, w której mężczyzna krótko pracował, nie została na sto procent potwierdzona. Wiadomo, że umysłowo chory Caballero kręcił się całymi dniami po ulicach Hawany. Po śmierci jego szczątki złożono najpierw na cmentarzu a potem ekshumowano i przeniesiono do bazyliki św. Franciszka. Dzisiaj niektórzy wierzą, że jednoczesne złapanie rzeźby Caballero za brodę i palec przyniesie im szczęście.

Kolejny słynny hawański plac, jaki odwiedzamy spacerując po starówce to Plaza de la Catedral czyli Plac Katedralny. Dominuje przy nim oczywiście wybudowana w barokowym stylu Archikatedra Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Spędzamy tu jednak niewiele czasu bo goni nas deszcz. Plac jest prawie pusty, a my chowamy się pod podcieniami, gdzie dostrzegam wróżbitkę w barwnej, pełnej falban sukni przepowiadającą przyszłość młodej dziewczynie. Zdaję sobie sprawę, że to scenka na pokaz dla turystów, ale jeśli komuś zależy na spotkaniu z prawdziwą wróżbitką – jest to do zrobienia, trzeba tylko poprosić kogoś znajomego i zaufanego. Przy jednym z głównych placów na pewno prawdziwych wróżbitów się nie spotka. Za to zaraz za rogiem mieści się bar Bodeguita del Medio, gdzie Ernest Hemingway popijał mojito.

Drugi ulubiony bar pisarza, Floridita, znajduje się przy głównym deptaku Hawany, Obispó, który ciągnie się od Plaza de Armas aż do Parque Central. Przy nim znajdziemy też słynny hotel Ambos Mundos, gdzie Hemingway pomieszkiwał przez dłuższy czas.

Spacer Obispó to tak naprawdę slalom między turystami a sprzedawcami pamiątek, chociaż jeszcze ciaśniej jest na przedłużeniu tej uliczki za Parque Central, czyli na deptaku Boulevard de San Rafael, wypełnionym głównie przez Hawańczyków.

Parque Central, czyli Park Centralny to oaza zieleni przy której biegnie reprezentacyjna ulica Hawany – Paseo de Marti. To w tej okolicy znaleźć można jedne z najdroższych hawańskich hoteli. Tutaj również stoi Kapitol, wzorowany na tym waszyngtońskim, który aż do rewolucji był siedzibą rządu kraju. Niestety budynek od pewnego czasu jest w remoncie i otacza go blaszane ogrodzenie, co sprawia, że zabytek jest mało fotogeniczny. Obok stoi za to przepięknie zdobiony budynek opery.

Naprzeciwko Kapitolu ustawiły się rządkiem stare amerykanskie krążowniki szos sprzed rewolucji. Wymuskane, lśniące, czekają na turystów oferując im stylowe przejażdżki po mieście albo chociaż fotografię. Akurat w tym miejscu nie rozumiem wydawania pieniędzy na robienie zdjęć kiedy ulice Hawany pełne są takich antycznych samochodów.

Okolice Parque Central to kolejne miejsce po Plaza Vieja i tarasie na szczycie hotelu Ambos Mundos gdzie mam okazję rzucić okiem na Hawanę z góry. Wjeżdżamy na taras hotelu Inglaterra, z którego doskonale widać sam park i stare miasto, a także kopułę Kapitolu.

Jeszcze do niedawna działał tu bar, pełno jest stolików i krzesełek, ale nie widać nikogo z obsługi. Wykorzystując brak nadzoru wślizgujemy się na zaplecze, skąd doskonale widać wspomniane wcześniej podniszczone kamienice z nadbudówkami.

Najładniejszy moim zdaniem widok na miasto to ten z drugiej strony kanału prowadzącego do hawańskiego portu. Tutaj umiejscowił się Fort Morro, malowniczo położona twierdza strzegąca wejścia do portu. Wybudowali ją Hiszpanie w 1589 roku by chronić miasto przed atakami, jednak w 1762 roku została ona zdobyta przez Brytyjczyków, którzy rok później zwrócili ją Hiszpanom w ramach rozejmu. To jedno z pierwszych miejsc, które odwiedzamy w stolicy Kuby. Tutaj, stojąc na klifie, po prawej stronie mamy fort, po lewej kolejną twierdzę La Cabaña, a na wprost panoramę La Habana Vieja.

Po drugiej stronie, wzdłuż wybrzeża ciągnie się najsłynniejszy kubański bulwar zwany Malecón położony wzdłuż wybrzeża. Po jednej stronie dominują nad nim stare budynki, po drugiej po chodniku spacerują ludzie, niektórzy przysiadają na chwilę na skalach nad wodą, a czasem wskakują do niej by popływać i trochę się ochłodzić.

Środkiem ulicy pędzą natomiast samochody – dawniej w większości te stare, amerykńskie, a dzisiaj coraz więcej nowych aut, sprowadzanych z Azji. Jednym z takich starych krążowników szos opuszczamy starą Hawanę by Malecónem dojechać do dzielnicy Miramar…

Podobają się Wam takie stare miasta wymagające remontu ale z duszą czy raczej wolicie kiedy całość jest pięknie odnowiona? Jak podoba się Wam stara Hawana?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF