Liny, kładki i drabinki czyli podziemna przygoda

Czy to aby nie przesada? – myślę, wciągając na siebie niebieski kombinezon z grubego i wytrzymałego materiału. Wiem, że Jaskinia Krasnogórska (Krásnohorská jaskyňa), którą mam za chwilę odwiedzić, jest inna od jaskiń, jakie widziałam do tej pory. Są kładki, liny i drabinki, ale przecież bądź co bądź to miejsce dostępne dla turystów. I jeszcze kaski, i czołówki! Co tam się w środku będzie działo?

Jaskinia Krasnogórska została odkryta przez speleologów w 1964 roku. Wygląda na to, że spodziewali się tam coś znaleźć, gdyż dostali się do środka sztucznie obniżając poziom wody. Dzisiaj do wnętrza góry wchodzimy nowym, sztucznie przebitym wejściem i od razu rozumiem, pod co nam latarka. Jaskinia w ogóle nie ma oświetlenia! Przygoda, przygoda!

Zwiedzanie odbywa się w niewielkich grupach z przewodnikiem. Po wejściu do środka zostawiamy niepotrzebne rzeczy w nieprzemakalnych workach, a nasz przewodnik zamyka bramę jaskini od środka. Zapalamy czołówki i ruszamy parę kroków, by zatrzymać się w pierwszej niewielkiej salce. Tutaj słyszymy instrukcję bezpieczeństwa oraz pierwsze informacje na temat jaskini. Powietrze w środku pachnie ziemią, jest to jednak zapach bardzo przyjemny, a podobno oddychanie nim udrażnia nos.

Nasza trasa ma 450 metrów w jedną stronę, a potem trzeba tym samym przejściem wrócić. Natomiast cała jaskinia ma 1356 metrów długości. Idziemy wzdłuż podziemnego strumienia, w jaskini znajdują się też podziemne jeziorka. Mamy uważać na nietoperze, które śpią przyczepione do ścian i sufitów jaskini. – Tym, co odróżnia Krasnogórską od innych jaskiń jest fakt, że tutaj możecie dotykać skał, co w większości turystycznych jaskiń jest niedozwolone. Tu natomiast jest to wręcz wskazane. Będziecie musieli pomagać sobie w ten sposób w czasie wędrówki. – opowiada przewodnik, a ja już przebieram nogami z ekscytacji!

Okazuje się, że nie ma lekko! Trasa, owszem, jest przygotowana ale nie są to eleganckie, szerokie chodniczki znane mi z innych jaskiń. Już chwilę po starcie trzeba się schylać. Muszę też uważać na równowagę, bo drewniana kładka, po której idziemy, jest wąska i śliska. A już za chwilę pierwsza atrakcja Krasnogórskiej: lina rozpięta nad podziemnym jeziorkiem, po której trzeba przejść na drugą stronę, trzymając się drugiej liny!

Przechodzenie trwa powoli i odbywa się pojedynczo, zajmuje nam więc trochę czasu. Potem wędrujemy dalej kładkami, napotykamy pierwsze drabinki, po których trzeba zejść w dół (Ale zimne stopnie! Przydałyby się rękawiczki!), a także wąskie przejścia, przez które trzeba ostrożnie się przeciskać. Na niektóre skały wspinamy się za pomocą łańcuchów. Po paru minutach jestem umorusana niczym górnik i rozumiem już, po co nam te kombinezony, a kiedy uderzam głową w skałę to łapię też potrzebę noszenia kasku…

Zatrzymujemy się na chwilę w miejscu zwanym Wielki Kanion, który wygląda jak szczelina w górze (wąski, wysoki tak, że nie widać sklepienia). Kolejny przystanek robimy w malej salce przy niebrzydkich formach naciekowych, ale największa atrakcja czeka na samym końcu jaskini niczym wisienka na torcie. To potężny stalagmit, który przez pewien czas uważany był za największy stalagmit świata (potem, zgodnie z założeniami naukowców, że im cieplej, tym szybciej rosną stalagmity, odkryto większe w strefach tropikalnych, ale ten słowacki jest nadal największym w strefie klimatu umiarkowanego).

Olbrzym ma ponad 32 metry wysokości, a średnica jego podstawy to 14 metrów. Całość waży około dwóch tysięcy ton. Szacuje się, że rocznie przybywa mu ponad 130 kilogramów masy! Sala z wielkim stalagmitem to jedyne sztucznie oświetlone miejsce w jaskini. Robi niesamowite wrażenie, stojąc naprzeciwko niego człowiek wydaje się taki mały i kruchy!

Wracamy tą samą trasą. Znowu trzeba się wspinać, przeciskać, balansować na linie. Co ciekawe, przejście tej samej trasy w odwrotnym kierunku zajmuje nam ledwie pół godziny, podczas gdy w stronę stalagmitu szliśmy ponad godzinę. To dlatego, że nie zatrzymujemy się już na pogadanki, a i nabieramy chyba więcej odwagi na linach i drabinkach.

Wszystko idzie sprawniej. Po około dwóch godzinach wychodzimy na powierzchnię i oddychamy świeżym powietrzem. Wyglądam jak górnik po szychcie, ale jestem zadowolona! Zdejmując kompletnie ubłocony kombinezon rozpamiętuję wędrówkę przez jaskinię.

Obiektywnie rzecz biorąc nie jest to najpiękniejsza jaskinia, jaką dane mi było zwiedzać. Widziałam już takie, gdzie formacje naciekowe były dużo atrakcyjniejsze. Ale mimo to uważam, że to póki co moje najlepsze jaskiniowe doświadczenie, bo trzeba było w nie włożyć trochę wysiłku. Im mniej jest coś dostępne, tym bardziej to chyba doceniamy!

Przeczytajcie też relację Karoliny z Jaskini Krasnogórskiej na blogu TropiMy Przygody »

Lubicie zwiedzać jaskinie? Zdecydowalibyście się na tego typu przygodę czy wolicie raczej spacery szerokimi chodnikami w innych, pięknych miejscach, gdzie człowiek się nie ubrudzi? A może właśnie umorusanie się sprawia Wam frajdę?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF