Magiczny klasztor z widokiem na morze

Zbliża się szczyt sezonu. Na plażach Majorki ciężko wetknąć nawet szpilkę. Dzieci budują zamki z piasku, Majorkańczycy – piaskowe rzeźby, przy których ustawiają plastikowe kubeczki na datki od turystów. Wieczorami na nadmorskich promenadach litrami przelewają się wino i piwo, w klubach młodzi ludzie, którzy wyrwali się spod opieki, sprawdzają, gdzie leżą ich granice wytrzymałości. I na tej obleganej Majorce można mimo wszystko znaleźć miejsce odludne. Gdzieś, gdzie można się naprawdę wyciszyć. To klasztor Miramar.

Kręta i wąska droga z Valldemossy prowadzi po zachodniej stronie pasma górskiego Tramuntana. Już w drodze mam kilkukrotnie ochotę zatrzymać się, by sfotografować krajobraz. I pewnie bym to zrobiła, gdyby mój postój nie groził wypadkiem. Nie szkodzi. Widoki z samego klasztoru są równie piękne.

Znak, który kieruje do Miramar, dość łatwo przeoczyć. Jeszcze węższą drogą dojeżdżamy do przyklasztornego parkingu. Oprócz nas stoi tu tylko jeden samochód. Jak będziemy wyjeżdżać – jego już nie będzie, a żaden nowy się nie pojawi. Będziemy ostatni.

Wędrujemy po klasztornych zabudowaniach niewiele mówiąc. Cisza, jaka tu panuje, aż dzwoni w uszach. I jest wystarczająca. Nic nie trzeba mówić, nie trzeba jej mącić.

Miramar pochodzi z XIII w. Z tamtego okresu nie zachowało się zbyt wiele. To jednak nam nie przeszkadza. Ważniejsza w tym miejscu jest atmosfera, niż stare mury.

A od samego klasztoru piękniejsze jest jego otoczenie. W wysokiej, już zbrązowiałej trawie stoją powyginane drzewa oliwne. Rosną tutaj niczym starzy mieszkańcy klasztoru. Jego prawdziwi gospodarze. Wyobrażam sobie, że to mnisi przemienieni w drzewa. W takim miejscu można uwierzyć nawet w takie bajki.

Kawałek dalej, w cieniu drzew, kryje się tajemniczy symbol. Nie dociekam nawet, co on oznacza. Chyba nie chcę wiedzieć. Wyobraźnia znowu podpowiada, że być może w tym miejscu odbywały się jakieś tajemnicze rytuały. Pewnie nie, pewnie historycy mają bardziej przyziemne wytłumaczenie. Ale ja zostaję przy moich wyobrażeniach.

Jednak najpiękniejszy zakątek odnajdujemy na końcu. Wykute w skale schody prowadzą do niewielkiej, półotwartej groty nad przepaścią. Jest tu mała kapliczka i przecudny widok na morze. Przysiadamy na chwilę, rozkoszujemy się delikatną bryzą, gdzieś w oddali podśpiewują ptaki, do uszu dobiega szum fal rozbijających się o brzeg. Słońce przyjemnie ogrzewa skórę. Mogłabym tak siedzieć całą wieczność.

Przychodzi moment, kiedy trzeba wracać. Opuścić ten zakątek Majorki, w którym moje własne myśli są głośniejsze od ciszy, która mnie otacza. Azyl, do którego można uciec, kiedy zmęczą nas tłumy na plaży. Warto tu zajrzeć. Nie dlatego, że to zabytkowy klasztor, ale dlatego, że to miejsce pełne magii…

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF