Malownicza Teneryfa, czyli jak zachwyciły mnie Klify Olbrzymów i Masca

Wąska, kręta droga pnie się pod górę. Od czasu do czasu trzeba zwolnić i zjechać na pobocze, by wyminąć się z nadjeżdżającymi z naprzeciwka samochodami. Gdy dojeżdżam do punktu widokowego, czuję, jak samochodem trzęsą silne podmuchy wiatru. Parkuję w zatoczce na poboczu i ostrożnie wysiadam, by się rozejrzeć. Przede mną jeszcze dość długi zjazd w dół w kierunku miejscowości Masca, która jest moim dzisiejszym celem. Oglądam się za siebie. Pomiędzy chmurami na kilka sekund pokazuje się ośnieżony wierzchołek wulkanu Teide, zbyt krótko, by zrobić zdjęcie, ale wystarczająco długo, by zachwycić się nim po raz kolejny.

Budzę się rankiem w niewielkim, sympatycznym hostelu niedaleko lotniska Tenerife Sur. Na Teneryfę przyleciałam wieczorem na jeden dzień, chcąc odpocząć od pracy na Gran Canarii. Wypożyczyłam auto i znalazłam hostel przy samym lotnisku, gdzie spędziłam noc. Po szybkim śniadaniu wymeldowuję się i ruszam przed siebie. Moim dzisiejszym celem są klify Acantilados de Los Gigantes, czyli Klify Olbrzymów, i malowniczo położona w górach miejscowość Masca. Wzdłuż południowego wybrzeża prowadzi autostrada, więc do położonej tuż obok klifów w miejscowości Los Gigantes docieram bardzo szybko. Przed miastem znajduje się punkt widokowy, w którym zatrzymuję się, by po raz pierwszy rzucić okiem na te wspaniałe skały.

Kiedy tylko wspominałam wcześniej, że wybieram się na Teneryfę, wszyscy bez wyjątku mówili mi, że powinnam zobaczyć klify Los Gigantes od strony wody. Parkuję więc samochód niedaleko portu i wsiadam na pierwszą łódkę, która wypływa po moim przyjeździe. W planie mamy dwugodzinny rejs wzdłuż skał i poszukiwanie delfinów, latem doszedłby do tego jeszcze przystanek na pływanie, ale – mimo słonecznej pogody – jest tak zimno, że wszyscy siedzimy na łódce w kurtkach, szalikach i czapkach.

Acantilados de Los Gigantes, jak sama nazwa wskazuje, to gigantyczne klify leżące w zachodniej części Teneryfy. Bazaltowe, niemalże pionowe ściany sięgają nawet pięciuset metrów wysokości. Gdy płyniemy małą łódką wzdłuż nich, zadzieram wysoko głowę, ale i tak ciężko objąć wzrokiem całe klifowe wybrzeże. Nagie skały wystawione są na silne podmuchy wiatru, a u ich stóp z hukiem rozbijają się morskie fale. Z jednego z klifów spada wąski wodospad. Nad głowami przemykają nam chmury, a wiatr daje się trochę we znaki. Guanczowie, czyli pierwsi mieszkańcy Teneryfy, nazywali te klify Piekielną Ścianą.

W pewnym momencie zamiast płynąć dalej wzdłuż tej skalnej ściany, łódka skręca w bok. Po chwili skakania przez fale kapitan wyłącza silnik i mówi, żebyśmy zaczęli się rozglądać. Nie trzeba długo czekać na niewielkie stadko delfinów butlonosów, baraszkujących w wodzie nieopodal. To nie pierwszy raz, jak widzę delfiny, ale za każdym razem przyglądanie się im sprawia mi ogromną frajdę. Te urocze morskie stworzenia wywołują uśmiech na twarzy, gdy przemykają przed dziobem łódki, ścigają się ze sobą, wyskakują ponad powierzchnię wody i chowają się, by za moment wyskoczyć znowu.

Gdy czas z delfinami dobiega końca, wracamy w kierunku klifów. Pomiędzy skałami ukryta jest malutka przystań. Tutaj moglibyśmy popływać, gdyby było ciepło. Tutaj również, zamiast w porcie, wsiadłabym na łódkę, gdybym miała więcej czasu, gdyż w tej przystani kończą się wędrówki malowniczym wąwozem, który prowadzi od położonej w górach miejscowości Masca aż do wybrzeża. Z tego, co słyszałam, jest to jeden z najpiękniejszych szlaków na Teneryfie i naprawdę warto się nim przejść. Niestety ja ze względu na pracę mam tylko jeden dzień wolny i nie udaje mi się wygospodarować dość czasu na taką wędrówkę.

Po wspaniałym rejsie przychodzi czas na szybki obiad, a potem wskakuję z powrotem do samochodu, by pojechać do miejscowości Masca. Kiedy pierwszy raz zobaczyłam jej zdjęcie z położonego powyżej punktu widokowego, wiedziałam, że prędzej czy później będę musiała tam pojechać. Mała wioska otoczona skałami wyglądała dosłownie jak miniaturka Machu Picchu. Dojazd do niej z Los Gigantes jest dość długi, bo droga, szczególnie na ostatnim odcinku, jest wąska, kręta i momentami stroma, a w dodatku trafiam na jakiś lokalny wyścig kolarski i utykam w korku, ale widok na wioskę wart jest tej podróży.

Nie tylko zresztą sam widok, bo trasa prowadząca do Maski także dostarcza wielu zachwytów, szczególnie gdy minie się miasteczko Santiago del Teide i punkt widokowy Mirador de Cherfe, z którego dostrzegam wierzchołek wulkanu Teide. Dalej droga wije się w dół, mogąc przyprawiać mniej doświadczonych kierowców o zawroty głowy. Jadę powoli i ostrożnie, jednocześnie podziwiając wspaniałe poszarpane góry dookoła, pokryte zieloną kołderką roślinności. Okolica prezentuje się naprawdę wspaniale.

Po dojechaniu na miejsce dość długo szukam miejsca do zaparkowania. Niby wydzielono tu niewielki parking, jest on jednak zupełnie zapchany, a samochody stoją także na poboczu. Jadę kawałek dalej, mijając punkt postojowy dla autobusów. Dziwię się, bo przecież jest poza sezonem i zastanawiam się, jak tłoczno musi tu być w środku lata. W końcu udaje mi się wcisnąć auto w jakąś niewielką przestrzeń i ruszam na spacer, najpierw pod górkę, by zobaczyć wioskę taką, jak kiedyś widziałam na zdjęciach.

Widok, nie przesadzam, jest wspaniały. Masca, zamieszkana przez niecałe sto osób, wygląda jak niewielkie gniazdko uwite na szczycie skał, na wysokości sześciuset pięćdziesięciu metrów nad poziomem morza. Kilka domków o rdzawoczerwonych dachach przycupnęło na wzniesieniu otoczone bujną, soczyście zieloną roślinnością. Jestem zachwycona i ze smutkiem spoglądam na zegarek, który nieubłaganie odlicza minuty do lotu powrotnego na Gran Canarię, oraz na niebo, które powoli zasnuwają szare chmury. Po chwili zaczyna siąpić z nich drobny, chłodny deszcz. Myśląc o warunkach na drodze, schodzę szybciutko do wioski, by rzucić na nią okiem z bliska, zanim wrócę do samochodu. Jest ładnie, chociaż to jednak widok z góry bardziej mi się podoba.

Po wjechaniu z powrotem na Mirador de Cherfe nie widzę nic. Chmury otuliły okolicę tak, że nie można dostrzec nie tylko Teide, ale też drogi na kilkanaście metrów w przód. Wystarczy jednak dojechać do Santiago del Teide, by zostawić je za sobą i znowu widzieć słońce. Tak właśnie bywa z pogodą w górach – zupełnie nieprzewidywalna. Dojeżdżam na lotnisko, oddaję samochód i wracam na Gran Canarię, zachowując wspaniałe widoki z Teneryfy w pamięci.

Jak spodobały się Wam Masca i klify Los Gigantes? Byliście już na Teneryfie? A może dopiero planujecie się tam wybrać?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF