Migawki z Trinidadu – miasta, które ciężko opisać słowami

Są takie miejsca na świecie, które trudno opisać słowami. Trzeba tam być, zobaczyć, chłonąć atmosferę miejsca, bo żadne opisy nie oddadzą tamtejszego piękna. Trinidad jest dla mnie jednym z takich miejsc. Myśląc o nim mam w głowie milion obrazów i prawie żadnych słów.

Co ciekawe, to właśnie Trinidad najbardziej odpowiada Kubie z moich wyobrażeń. Nie stara Hawana, absolutnie nie Varadero tylko ten barwny, pełen spokoju Trinidad. Uświadamiam to sobie, kiedy stawiam pierwsze kroki po starówce miasta.

Założone w 1514 roku miasto bardzo długo cieszyło się swego rodzaju autonomią ze względu na swoje położenie na uboczu i brak dobrych dróg łączących je z innymi częściami kraju.

Złote lata Trinidadu przypadają na XVIII wiek i związane są z produkcją i handlem cukrem z trzciny cukrowej. W szczytowym okresie okolice miasta odpowiadały aż za jedną trzecią produkcji całej Kuby. Cukier był surowcem, na którym bogacili się trinidadzcy magnaci.

W leżącej nieopodal Valle de los Ingenios czyli Dolinie Cukrowni do dzisiaj można podziwiać posiadłości baronów cukrowych, ale mieli oni swoje rezydencje także i w samym mieście.

Pierwsze miejsce, do którego kierujemy kroki w Trinidadzie, to utworzone właśnie w dawnej rezydencji rodziny Cantero, dawnych cukrowych bogaczy, miejskie muzeum. spacer po kolejnych salach pozwala wyobrazić sobie przepych, z jakim urządzony był ten dom.

Jednakże najciekawszym jak dla mnie punktem zwiedzania muzeum jest wspinaczka na wieżę, z której rozciąga się fenomenalny widok na całe miasto i jego okolice. Od razu w oczy rzucają się stare czerwone dachówki, sylwetka dzwonnicy klasztoru franciszkanów z intensywnie zielonymi górami w tle oraz stojąca przy Plaza Mayor barokowa katedra.

Kolejnym śladem przypominającym o czasach świetności Trinidadu są tutejsze szerokie, brukowane ulice.

Mieszkańcy miasta w czasach cukrowej potęgi byli na tyle zamożni, że kostkę brukową sprowadzili aż z Bostonu. Ułożono ją w sposób elegancki, z linią po środku dzieląca ulice na dwa pasy. Bruk przetrwał do dziś w doskonałym stanie.

To właśnie wędrówka ulicami miasta, a nie zwiedzanie zabytków, jest tym, co sprawia w Trinidadzie największą przyjemność.

Przy każdej z nich stoją domy pomalowane na jasne, ciepłe i radosne kolory z charakterystycznymi zakratowanymi oknami – to kolejna pamiątka po okresie kolonialnej świetności. Obecnie większość krat jest metalowa, ale można jeszcze znaleźć domy z tradycyjnymi drewnianymi kratami.

Centrum miasta to wypielęgnowany główny plac czyli Plaza Mayor z alejkami, przy których do odpoczynku zachęcają prześliczne, misternie zdobione białe żeliwne ławeczki, a w górę strzelają smukłe palmy królewskie – symbol Kuby.

Jeśli ktoś ma ochotę, może zajrzeć do wnętrza barokowej katedry, jeśli tylko jest otwarta. Moim zdaniem jednak dużo ciekawiej prezentuje się to, co na zewnątrz.

Tuż obok świątyni znajdują się niezbyt strome, bardzo szerokie schody. Za dnia wyglądają niepozornie z kilkoma stolikami ustawionymi mniej więcej w połowie wysokości. Jednak nocą działa tutaj Casa de la Musica, miejsce potańcówek przy muzyce na żywo, choć mam wrażenie, że większość obecnych to nie miejscowi a turyści szukający rozrywki w rytmie salsy.

Szeroka, oczywiście brukowana aleja prowadzi nas spod katedry w kierunku dawnego klasztoru franciszkanów, w którym dzisiaj działa Narodowe Muzeum Walki z Bandytami. Tuz obok, w cieniu drzew, usadowili się muzycy umilający przechodniom czas dźwiękami kubańskich piosenek.

Na tyłach klasztoru kolejna urokliwa ulica prowadzi nas ku chwili odpoczynku. Zaglądamy do baru Canchanchara by skosztować lokalnego drinka o takiej samej nazwie, składającego się z miodu (30 ml), soku z limonki (30 ml), wody (25 ml), lodu oraz aguardiente (45 ml) – mocnego alkoholu będącego jakby surowym rumem, przedestylowanym tylko jeden raz, za to z tym charakterystycznym, intensywnym rumowym smakiem i zapachem. Koktajl smakuje wyśmienicie!

Przed barem dostrzegam jeden z charakterystycznych dla Kuby starych amerykańskich krążowników szos. Idealnie wpisuje się on w krajobraz tworzony przez barwne budynki i brukowane ulice.

Ciekawość tego, czy jedynie starówka może cieszyć się takim urokiem, kieruję swoje kroki na chwilę poza ścisłe centrum miasta. Okazuje się, że choć trochę bardziej zaniedbany i z asfaltowymi ulicami, Trinidad także poza turystycznym centrum nadal zachwyca.

Lekko głodna zatrzymuje się przy niewielkim stoisku z owocami i warzywami. Sprzedawca chce za banana jedynie jedno peso narodowe. Nawet nie mam tak drobnych pieniędzy, więc biorę kilka sztuk i płace jedno peso wymienialne, czyli około 25 narodowych. Niewielkie, mocno dojrzałe banany aż rozpływają się w ustach i zachwycają intensywnie słodkim, bananowym smakiem. Banany kupowane w polskich supermarketach nigdy nie będą smakować w ten sposób…

Początek XIX wieku oznaczał dla Trinidadu powolną utratę znaczenia na szlakach handlu cukrem na rzecz Cienfuegos. Pozbawione źródeł dochodu miasto powoli ubożało, a baroni cukrowi porzucali swe posiadłości i wyjeżdżali szukając szczęścia gdzieś indziej.

Dzięki temu odcięty od świata Trinidad znajdował się poza centrum zainteresowania reszty kraju, co uważa się za najważniejszy czynnik, który pozwolił na zachowanie starówki w jej obecnym kształcie, bez żadnej znaczącej przebudowy.

I tak żyli sobie mieszkańcy Trinidadu na uboczu, aż do 1919 roku, kiedy doprowadzono tu kolej. Droga z prawdziwego zdarzenia pojawiła się jeszcze później, bo dopiero w latach 50. XX wieku. Na dobre odżyło jednak miasto dopiero w latach 90., kiedy pojawili się tu turyści chcący na własne oczy zobaczyć tę kolonialna perełkę Kuby wpisaną w 1988 roku na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Jestem jednym z tysięcy takich turystów, którzy zakochują się w Trinidadzie od pierwszego wejrzenia. Błądzę po brukowanych uliczkach z aparatem, bo gdzie się człowiek nie spojrzy, tam widać kolejny ładny kadr. Mieszkańcy miasta nie zwracają na mnie uwagi, nie zaczepiają, ale kiedy sama nawiązuję kontakt okazują się być bardzo przyjaźni i rozmowni.

Pytają oczywiście, skąd jestem (Polska? Lewandowski!) i gdzie się nauczyłam mówić po hiszpańsku. Zazwyczaj to krótki kontakt, wymiana ledwie kilku słów, ale nie mogę przestać się uśmiechać. Nawet teraz, kiedy wspominam to miejsce, uśmiech nie schodzi mi z twarzy…

Jak podoba się Wam Trinidad? Czy odpowiada Waszym wyobrażeniom o Kubie? Chcielibyście się tam wybrać, a może już byliście?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF