Minas de Rio Tinto. Wino z Marsa?

Stop! Stop! – Koen po raz kolejny zjeżdża na pobocze, bo zobaczyłam jakiś widoczek godny sfotografowania. Na szczęście dobrze się rozumiemy, on prowadzi auto, ja robię zdjęcia, kiedy chcę. Wysiadaj, zobacz. Chyba znaleźliśmy Rio Tinto – mówię i pokazuję w dół. Rzeczywiście na dole urwiska widać fragment rzeki, której woda ma kolor czerwonego wina. Ale uwierzcie mi, tego „wina” nie chcielibyście pić.

Można by pomyśleć, że w jakiś magiczny sposób nasz mały citroen został przetransportowany z Ziemi na Marsa. Krajobraz wokół oszałamia surowością i pustką. Przyglądamy się niesamowitym barwom ziemi: czerwienie, brązy, trochę czerni i bieli, żółć, pomarańcz. Roślinności prawie brak.

Rzeka została już dawno za nami. Jesteśmy w okolicy Minas de Rio Tinto. Tereny te od wieków znane są z zasobności w metale. Uważa się, że już 3000 lat p.n.e. wydobywano tu miedź, żelazo, mangan, srebro i złoto.

Prawdziwy rozwój wydobycia nastąpił tu w XIX w. n.e. W okresie najbardziej intensywnej produkcji w kopalniach pracowało nawet 20 000 ludzi. Załamanie przyszło pod koniec XX w., a w 2001 r. kopalnie zamknięto. Dopiero w 2010 r., zachęcona rosnącymi cenami miedzi, firma EMED Mining postanowiła wznowić wydobycie.

Powstają jednak pytania związane z ochroną środowiska – najważniejsze z nich dotyczy zbiorników wodnych i tego, czy będą one w stanie pomieścić odpady pochodzące ze zwiększonej produkcji metali.

Ze względu na wznowienie wydobycia nie możemy obejrzeć z bliska największej europejskiej dziury w ziemi czyli Corto Atalaya – tutejszej kopalni odkrywkowej. Dziura ma 1200 metrów długości, 900 metrów szerokości i 350 metrów głębokości. Niestety na naszej drodze staje ogrodzenie i zakaz wjazdu. Możemy jedynie przyjrzeć się z daleka. A jest czemu! Widać tylko fragment, ale można sobie wyobrazić tę pustą przestrzeń. Nawet patrząc z oddali człowiek czuje się taki malutki.

Corto Atalaya po zamknięciu w 1992 r. była przez jakiś czas udostępniona turystom. Ostatni zajrzeli tu legalnie w 2007 r. Szkoda, chciałabym stanąć na krawędzi tej wielkiej dziury.

W tej chwili w okolicy działa dość ciekawe muzeum górnictwa. Można też zwiedzić mniejszą kopalnię odkrywkową Peña del Hierro. Ma ona 330 metrów długości, 190 metrów szerokości i 85 metrów głębokości. W porównaniu do Corto Atalaya – maleństwo.

Do kopalni wchodzi się długim tunelem, na końcu którego czeka taras widokowy. Peña del Hierro jest częściowo zalana…

… a woda ma oczywiście odcień ciemnej czerwieni.

Taki kolor to wynik wysokiej zawartości związków żelaza – podobnie jak w Rio Tinto. Wracając do rzeki – woda w niej jest nie tylko „zasobna” w minerały, ale też niezwykle kwaśna. To dlatego nie polecałabym nikomu jej pić.

Jest ktoś, kto szczególnie interesuje się Rio Tinto. To astrobiologowie. Okazuje się, że w rzece żyją ekstremofile aeroby – bakterie, którym nie przeszkadzają ekstremalne warunki, porównywane przez naukowców do tych prawdopodobnie panujących w innych miejscach w Układzie Słonecznym (na Marsie czy Europie – księżycu Jowisza).

Moje początkowe porównanie z Marsem jest więc też jakoś uzasadnione :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF