Mój pierwszy raz, czyli to była podróż solo

Obie wyznajemy zasadę: nie mów do mnie z rana. Dzięki temu po przebudzeniu jedna drugiej nie drażni. Nie opowiadamy, co nam się w nocy śniło, nie robimy planów na cały dzień, nie rozważamy, co dziś zjemy. Pobudka, prysznic, pakowanie. Mimo to jesteśmy się w stanie w miarę zsynchronizować, tak aby razem pójść na śniadanie. Dopiero wtedy tak naprawdę zaczynamy ze sobą rozmawiać. To między innymi dlatego tak dobrze podróżuje mi się z Agą.

Gruzja chodzi za mną już od jakiegoś czasu. W dodatku dostaję zaproszenie do Batumi od Agaty, która tam mieszka i pracuje. Są w miarę tanie bilety do Kutaisi. Pojedź ze mną do Gruzji – proponuję Agnieszce w mailu. Niestety okazuje się, że kiedy ja mam wolne, to ona nie dostanie urlopu, a kiedy ona ma urlop, to mnie już nie będzie w Polsce. Ale szkoda nie jechać. Cóż, raz kozie śmierć. Pierwszy raz decyduję się na samotną podróż.

Jestem pełna obaw. Nie o to, że będę się czuła osamotniona i smutna. To nie jest dla mnie problemem, bo lubię być sama ze sobą. Nie muszę się co chwila do kogoś odzywać, słuchać albo udawać, że to robię. Poza tym z opowieści wiem, że z reguły osoby podróżujące solo na każdym kroku kogoś poznają. Myślę, że nie będzie to takie łatwe przy mojej nieśmiałości wobec obcych, ale nie uważam tego za wielki kłopot.

Czy w takim razie skoro lubię samotność to nie męczy mnie ciągle towarzystwo znajomych w podróży? Właśnie nie! To nie jest tak, że podróżując z Agą jesteśmy ze sobą 24 godziny na dobę. My też możemy się sobą czasem zmęczyć, na szczęście obie jesteśmy tego świadome i – co jeszcze lepsze – męczymy się mniej więcej w tym samym czasie. I żadna z nas nie obraża się na propozycję typu – Chcesz iść na ten bazar? Dobra, ale ja dzisiaj chętniej zajrzę do tamtej świątyni. A jutro możemy razem zwiedzić pałac.

Nie przejmuję się też aż tak bardzo bezpieczeństwem, czy też potencjalnym brakiem tegoż. Może jakbym jechała do innego kraju to tak, ale o Gruzji słyszę same pozytywne opinie. Może gdybym chciała jeździć stopem to też, ale nie jestem typem osoby, która wykorzystuje ten sposób przemieszczania się. Nie zamierzam też chodzić nocą po szemranych okolicach miast. Zamierzam postępować rozważnie, w telefonie zapisuję numer alarmowy i wierzę, że będzie dobrze.

Tym, co budzi moje obawy, jest organizacja wyjazdu. Wyznanie to pochodzące od osoby pracującej w turystyce brzmi zapewne śmiesznie, ale cóż… Nie jest to moja pierwsza podróż na własną rękę, ale do tej pory zawsze podróżowałam z kimś, więc odpowiedzialność za różne rzeczy rozkładała się na dwie lub więcej osób. Podobnie koszty. Wiadomo, że pokój dwuosobowy w hostelu czy pensjonacie jest tańszy na głowę niż jedynka. Wiadomo, że jak jest nad dwie osoby albo mała grupka, to koszt taksówki rozłoży się na więcej. A samotnie? Mogę szukać towarzystwa na miejscu, ale może się też tak zdarzyć, że nie znajdę chętnych do towarzyszenia mi tam, gdzie akurat chcę pojechać.

Dawno temu podróżowaliśmy po Tajlandii w sześć osób. Wydawałoby się, że w takiej grupie może być ciężko o kompromisy, ale jakoś udało nam się przetrwać ze sobą prawie dwa tygodnie. Nie wiem, czy jeżdżąc zupełnie sama zobaczyłabym tyle, ile w grupie ze znajomymi. Ktoś zaproponował akurat wypad na wyspę Ko Lipe. Ktoś inny zorganizował nam dla całej grupki przejazd z Ko Muk na Ko Yao Noi. Jeszcze ktoś inny ogarnął noclegi. A na koniec, kiedy okazało się, że mamy inną wizję, po prostu się rozdzieliliśmy, by później spotkać się w Bangkoku. Czy sama zorganizowałabym taki wyjazd, jaki mieliśmy wtedy? Być może, ale kosztowałoby mnie to na pewno więcej pieniędzy i pewnie też więcej stresu.

Dlatego przed wyjazdem do Gruzji przygotowuję się tak dobrze, jak jeszcze przed żadnym innym. Czytam blogi, kupuję przewodnik. Sprawdzam odległości, czasy przejazdu, ceny marszrutek i noclegów. Auto do Uszguli to około 180 lari, więc dobrze jest jechać grupą, by cena rozłożyła się na większą liczbę osób – kiedy czytam takie rady zastanawiam się, czy poza sezonem uda mi się dołączyć do jakiejś grupy, czy też będę musiała niektóre atrakcje odpuścić ze względu na brak funduszy. Na miejscu okazuje się, że większość z tego, co chcę zobaczyć, udaje mi się zobaczyć.

Już w samolocie poznaję Julię, z którą spotykamy się znowu w marszrutce do Mestii. Julia ma dużo czasu, więc do Uszguli wybiera się na piechotę, ale kontaktuje mnie z dwójką młodych ludzi z Rumunii, którzy także chcą pojechać autem. Rano okazuje się, że Michaił i jego dziewczyna namówili jeszcze dwóch Hiszpanów. Wybierając się do Dawid Garedża podsłuchuję w hostelu rozmowę pary z Izraela, która chce jechać w to samo miejsce. Dziewczyna z obsługi wysyła nas na autobus, który – jak się okazuje – już nie jeździ. Ale jest nas troje, a za chwilę dołącza jeszcze Danna, którą oni poznali wcześniej. We czwórkę możemy już wziąć taksówkę i wychodzi po 25 lari od osoby. Do Uszguli tez jadę z Allison poznaną w pensjonacie w Mestii przy kolacji, a którą spotykam ponownie w hostelu w Tbilisi. Jaskinię Prometeusza zwiedzam z Magdą i jej mamą, które poznałam na lotnisku w Kutaisi i zupełnym przypadkiem spotkałam na kwaterze w Kazbegi. Umawiamy się, że ostatniego dnia spotkamy się w centrum miasta i pojedziemy zwiedzić jaskinię, a następnie razem na lotnisko, bo do domu też wracamy tym samym samolotem.

Na noclegi też nie wydaję więcej niż jakbym podróżowała z kimś, ale tu akurat mam po prostu szczęście. W pensjonacie w Mestii płaci się tyle samo od osoby, niezależnie od tego, czy pokój jest jedno- czy dwuosobowy. Podobnie w domu Mai w Kazbegi. A w Tbilisi decyduję się spać w dormie, który miał być osiemnastoosobowy, a na miejscu okazuje się, że są w nim co najmniej 22 materace. Na szczęście nie wszystkie zajęte. I znowu – to mój pierwszy raz w hostelu w wieloosobowej sali. Mam obawy, czy będzie cicho i czy w ogóle uda mi się zasnąć. Nawet jeśli nie będzie imprezy czy gadania, to przecież ktoś może niemiłosiernie chrapać – myślę i przed snem przygotowuję zatyczki do uszu. Moje obawy po raz kolejny okazują się nieuzasadnione. Jest cisza, a ja śpię do rana jak dziecko.

Pierwsze doświadczenia pokazują, że podróżowanie solo nie jest takie złe. Daję radę, wracam oczarowana krajem, a w notesie i telefonie pojawia się kilka nowych ciekawych kontaktów. Jak patrzę wstecz to mam wrażenie, że większość moich obaw była nieuzasadniona. Mimo to brakowało mi trochę sprawdzonego towarzystwa. Ale teraz wiem, że nawet sama jestem sobie w stanie poradzić.

Wolicie podróżować samotnie, w parze (niekoniecznie mieszanej) czy w grupie? Uważacie, że podróżowanie solo jest bezpieczne? Tanie? Przyjemne? A może właśnie nie znosicie samotności?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF