Nie taki Sudan Południowy straszny, jak go malują

Napadną cię, pobiją i okradną. Zgwałcą, zastrzelą z kałacha, pokroją na kawałki i zakopią. Jest niebezpiecznie, wojna, terror, a po ulicach chodzą uzbrojeni ludzie. A ci ludzie to już w ogóle! Agresywni, niesympatyczni i w dodatku czarni jak smoła! Gdybym słuchała tych wszystkich historii… albo inaczej, gdybym brała je do siebie, bo nasłuchałam się sporo, to nigdy nie wybrałabym się do Południowego Sudanu, najmłodszego państwa świata.

Zaczyna się zabawnie. Poza kilkoma normalnymi, że tak to ujmę, pasażerami na pokładzie samolotu z Nairobi do Dżuby znajduje się jakiś milion wojskowych Japończyków. ONZ. Tak się składa, że mam miejsce w tylnej części maszyny, więc gdy wszyscy normalni wysiadają, ja ciągle czekam, aż Japończycy zechcą się ruszyć. No i oni oczywiście po wyjściu w swoją mańkę, a ja stoję na płycie lotniska i się rozglądam jak głupia, gdzie by tu iść. Instynkt stadny nakazywałby za tłumem, ale tłum dawno gdzieś zniknął. Idę na czuja.

Trafiam. Prosto w nieskończony chaos hali przylotów (czy to miejsce w ogóle można nazwać halą?) Tak mi się przynajmniej wydaje – do czasu, gdy nie zobaczę chaosu hali (hahah) odlotów. Na przylocie trzy kolejki, nie wiadomo, w której stanąć. Cztery okienka, nad jednym napis, że dla Południowych Sudańczyków, to je od razu eliminuję. Kolejkę wybieram złą. Przenoszę się do innej. W międzyczasie ktoś przynosi walizki, więc opuszczam kolejkę i idę dać ją skontrolować. Otwieram, policjant ledwie zerka.
– Co tam jest?
– Ciuchy, kosmetyki, takie tam.
– Kokainy nie ma?
– Nie ma. A co, można wwozić?
– Pewnie, że można. To co, może jednak jest?
Nie mam kokainy, policjant kredą pisze mi na walizce OK. Dobrze, że kredą, czasem używają niezmywalnych markerów. Wracam do kolejki numer dwa, odstaję swoje, urzędnik bierze moje papiery, pozwolenie na wjazd i odsyła mnie do okienka dla Południowych Sudańczyków. Szybko rozdają te obywatelstwa. W końcu w paszporcie pojawia się wiza!

Dżuba zaskakuje mnie pozytywnie. Znaczy się nie wyobrażajcie sobie Dubaju w Sudanie Południowym, aż tak to nie, ale cywilizacji jest więcej, niż się spodziewałam. Nawet asfalt jest i lampy wzdłuż głównych dróg. Samochodów mniej, niż w kenijskich miastach. Dość czysto. Pomiędzy murowanymi domkami tylko gdzieniegdzie lepianki kryte strzechą lub blachą falistą.

Ludzie faktycznie czarni. Znaczy się, że czarnoskórzy to wiadomo, ale w porównaniu z czekoladowymi Kenijczykami ci sudańscy są jak smoła. Ale agresywni nie są. Przynajmniej w stosunku do mnie. Wędrując po Dżubie, co by nie mówić, czuję się nawet bezpieczniej, niż w Mombasie czy tym bardziej w Nairobi. Nikt mnie nie zaczepia, nikt mi nie chce nic sprzedać, niewiele osób w ogóle mnie zauważa. Nie wyobrażam sobie, żeby ktoś chciał mnie napaść czy okraść. Sympatycznie jest.

Opowieści o agresywnych Sudańczykach to dzieło Kenijczyków z kolei. Bo to tak, faktycznie u Sudańczyków krew nieco gorętsza i czyny czasem poprzedzają myślenie. Kenijczycy to takie poczciwe ludki. I co się tu dziwić, że jak ci ostatni przyjeżdżają do Południowego Sudanu za pracą, to dają się stłamsić Sudańczykom. A czemu przyjeżdżają? Bo tu lepiej płacą. A czemu Sudańczycy oddają pracę? Bo zamiast się szkolić i pracować nad kwalifikacjami, walczyli o niepodległość.

Tu dochodzimy do drugiej sprawy. Wojna już się skończyła. Sudan Południowy jest niepodległy. Na północy kraju jeszcze się tam tłuką, ale w Dżubie spokój. Ślady po wojnie są jeszcze widoczne, ale mała szansa, że na drodze spotka się oddział wrogiej piechoty i czołg… yyy…

No dobra, czołgi da się spotkać. Takie pamiątki po wojnie. Ktoś kiedyś będzie je musiał wreszcie sprzątnąć. Po drodze z Dżuby do Toritu natrafiamy na trzy takie. Ale nieuzbrojone, nikt z nich nie strzela. Ba, na taki czołg nawet można się wspiąć i sesję zdjęciową sobie zrobić. Co innego pola minowe. Tutaj ciągle trwają prace nad rozminowaniem terenów. Tu lepiej nie wchodzić i nie cykać sobie zdjęć gdzie popadnie, bo może to być rozrywka – dosłownie – jednorazowa.

W ciągu zaledwie sześciu dni, jakie spędzam w najmłodszym państwie świata, ani razu nie czuję się w jakikolwiek sposób zagrożona. Wczasy uważam za udane! Ale, tak czy siak, oczy dookoła głowy warto mieć zawsze. A nuż widelec zobaczy się coś ciekawego ;)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF