Park Narodów, czyli trochę inna Lizbona

Lizbona. Wąskie, kręte i często strome uliczki. Nieuporządkowanie. Stare kamienice pokryte od stóp do głów przykurzonymi azulejos albo wyblakłym tynkiem. Czerwone dachy. Rozklekotany żółty tramwaj przeciskający się przez ciasny labirynt ulic. To najbardziej znana twarz stolicy Portugalii i taką właśnie ją lubię. Ale Lizbona może być też inna. Uporządkowana. Geometryczna. Szklana i stalowa. Biała. Pełna przestrzeni. Taka, jak w Parku Narodów.

Mieszkając w Lizbonie w czasie studiów, wybieram się do tej części miasta tylko raz. Wcześniej nie mam przekonania, że mi się tu spodoba, bo zakochałam się w tej Lizbonie starej, podniszczonej, urokliwej. Nie wierzę, że chłodna elegancja Lizbony może mi się spodobać, dlatego przez prawie pół roku moje ścieżki omijają Park Narodów i jadę tam dopiero pod koniec pobytu. Okazuje się, że okolica jest fantastyczna! Na tyle, że odwiedzając miasto kilka lat później z kolegą, bez wahania wpisuję wypad do Parku Narodów w plany.

Z jednej Lizbony do drugiej tak naprawdę nie jest daleko. W końcu to jedno i to samo miasto. Wystarczy zejść pod ziemię i wsiąść do wagonika metra, a potem wysiąść na stacji Oriente. I już jesteśmy na przestronnym dworcu, nie tylko podziemnej kolejki ale też kolejowym i autobusowym. Kiedy wychodzimy na powierzchnię, akurat kończy padać deszcz. Ażurowy dach częściowo przesłania przepiękną tęczę.

Będący jednym z największych dworców na świecie Gare do Oriente to imponująca budowla, sprawiająca wrażenie lekkiej jak piórko. Dach przypomina mi połączone ze sobą skrzydła owadów. W dzień biel budynku pięknie kontrastuje z błękitem nieba, w nocy natomiast cała konstrukcja jest zawsze pięknie podświetlona. Nie czuć tu klaustrofobii ani nie ma wrażenia zagubienia w ogromnym tłumie.

Wystarczy parę kroków by z dworca przejść do Parku Narodów. Ta część miasta rozwinęła się w 1998 roku, kiedy na terenach industrialnych wybudowano infrastrukturę na potrzeby wystawy Expo ’98. Dzisiaj jest to teren rozrywkowy, handlowy, biurowy, mieszkaniowy. Mieszka tu około piętnastu tysięcy osób.

Przechodzimy obok stojącej przy wejściu zardzewiałej rzeźby Człowieka-Słońca, która wygląda bardziej jak kilka zespawanych ze sobą żelaznych pająków. Dalej rozpościera się przed nami teren Parku Narodów. Tym, co podoba mi się tu najbardziej, jest właśnie ta duża przestrzeń, która pozwala głęboko odetchnąć.

Można się tu poczuć nieco swobodniej, nie mając dookoła siebie tłumu turystów usiłujących zrobić zdjęcie żółtemu tramwajowi mknącemu po krętych torach. Tramwajów nie ma tu z resztą w ogóle. Jest za to kolejka linowa, przejażdżka którą to sama przyjemność. Trasa jest krótka i ciągnie się wzdłuż wybrzeża Tagu, ale okolicę z wagonika widać doskonale.

Idąc do stacji kolejki mijamy budynek oceanarium, wyglądający jak statek kosmiczny, który akurat wylądował w Lizbonie. Odwiedzam go kilka lat wcześniej, więc w pamięci ciągle mam zachwyt nad jego wnętrzem i wszystkimi tymi morskimi stworzeniami. Tym razem oglądamy budynek tylko z zewnątrz. Wracamy tu kolejnego dnia, by zajrzeć do środka.

Lizbońskie oceanarium jest jednym z największych na świecie. W środku – pełno ryb i innych morskich stworzeń.

Trasa zwiedzania prowadzi dookoła centralnego zbiornika wodnego, a podzielona jest na różne środowiska oceaniczne. W środkowym akwarium żyją największe ryby – płaszczki, rekiny czy ryby-kamienie.

W mniejszych zbiornikach spotykamy wydry, pingwiny i wodne ptaki.

Oglądamy też mniejsze morskie stworzenia, takie jak ukwiały, rozgwiazdy czy krewetki. Można tu spokojnie spędzić kilka godzin.

Park Narodów sąsiaduje z mostem Vasco da Gamy, który również otwarto w 1998 roku, pięćset lat po odkryciu przez słynnego portugalskiego żeglarza drogi morskiej do Indii.

To niejedyne zresztą tutejsze nawiązanie do morza. Bardzo podobają mi się dwa budynki, które kształtem przypominają łopoczące na wietrze żagle gigantycznego statku.

Do Parku Narodów można oczywiście przyjechać po to, by podziwiać tutejszą architekturę. Można zwiedzić oceanarium. Można wpaść wieczorem na jakąś imprezę w jednym z niewielkich klubików, które rozlokowały się w okolicy. Można poddać się szałowi zakupów w centrum handlowym Vasco da Gama. Można też po prostu usiąść na ławce i nie robić nic. Porozmawiać. Poczytać książkę. Popatrzeć w dal.

Ktoś powiedziałby – miejsce niby ładne, eleganckie, ale bezduszne, zimne, bez zieleni. Nie do końca. Tutaj też mamy park wodny, mamy trawniki i drzewa. Pasujące do całej reszty Parku Narodów, więc też ładnie przystrzyżone, jakby wymierzone linijką, przemyślane, ale są. I nie powiem, żeby to uporządkowanie w jakikolwiek sposób mi przeszkadzało.

Warto też zajrzeć od jednego z najfajniejszych muzeów, w jakim w życiu byłam. Museo de Ciencia Viva, czyli Muzeum Żywej Nauki, to bardziej interaktywny park rozrywki, niż klasyczne muzeum. Można tu wszystkiego dotknąć, poprzestawiać, poruszać, poeksperymentować. Chętnie sprawdzam, jak leży się na pełnym gwoździ madejowym łożu i jak jeździ się rowerem po linie rozciągniętej nad halą muzealną. To ogromna atrakcja nie tylko dla dzieci, ale też dla dorosłych, którzy chcą się poczuć jak dzieci.

Chociaż uwielbiam tę starą, podniszczoną część Lizbony i czuję się tam świetnie, to jednak wizyta w Parku Narodów pozwala mi trochę odetchnąć. Pozwala poczuć się jak małe dziecko. By przejechać się kolejką linową. By wypić drinka z widokiem na Tag. A przyjeżdżając jako turystka – bardzo chętnie pokazuję też to inne oblicze miasta towarzyszom. Bo warto.

Lubicie nowoczesne oblicza miast, czy bardziej podobają się Wam te klasyczne, wąskie uliczki i stare kamienice? Mieliście okazję być w jakimś oceanarium?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF