Piotr Kraśko: Rwanda. W stanie wojny

W 1994 r. byłam jeszcze dzieckiem, które niekoniecznie interesowało się wojnami w Afryce. Owszem, dzieciaki na podwórku powtarzały czasem strzępy usłyszanych w dzienniku informacji o tym, że jakieś plemię z Czarnego Lądu wyrzyna jakieś inne plemię. Później dopiero dowiedziałam się, o co dokładnie chodziło, ale wiedza pochodziła z artykułów w gazetach i czasopismach. Rwanda Piotra Kraśko to pierwsza książka na ten temat, po którą sięgnęłam.

Wiedząc już, jak wygląda sprawa taśmowo produkowanych przez National Geographic książeczek nie spodziewałam się wielkiej literatury. I dobrze, bo przynajmniej nie było okazji się rozczarować.

Książka-reportaż-wspomnienia napisana została przez Kraśkę na podstawie jego własnych przeżyć po tym, jak w 1996 r. pojechał do Rwandy nakręcić dla telewizji materiał o uchodźcach. Są więc pierwsze wrażenia po wylądowaniu na lotnisku w Kigali, są narzekania na zagubiony przez Air France bagaż, są relacje z rozmów z taksówkarzem.

Jest też trochę historii. Ale mało. Miałam nadzieję, że skoro książka traktuje o ludobójstwie w Rwandzie, to pojawi się jakieś podsumowanie tego, co się stało, jakaś dogłębniejsza analiza tych wydarzeń, opis ich genezy. A tu mamy tylko urywki, tu kawałek, tam kawałek, gdzieś indziej jeszcze jakieś zdanie. Może muszę przeczytać grubszą książkę na ten temat?

Ale w sumie miejsca byłoby dość, tylko w połowie czytania przenosimy się z tytułowej Rwandy do Somalii. Rozumiem, że autor chce wyjaśnić, dlaczego świat, a tak naprawdę Amerykanie, nie zaangażowali się w rwandyjskie wydarzenia, szkoda tylko, że to wyjaśnienie zajmuje więcej miejsca niż nakreślenie tła samego ludobójstwa w Rwandzie. A ja sięgając po książkę o Rwandzie chcę czytać o tym kraju, a nie o tym, co się działo w Mogadiszu. Mogadiszu to zresztą świetny temat na zupełnie inny reportaż, zupełnie inną książkę.

Dopiero zakończenie książki daje jakie takie odpowiedzi na pytania, jak się to wszystko zaczęło, dlaczego i w jaki sposób przebiegało. Ale – szczerze mówiąc – dowiedziałam się niewiele nowego. A potem, kiedy myślę, że coś jeszcze z tej historii da się wyciągnąć, wracamy do Kraśki i jego wizyty w obozie dla uchodźców…

Zastanawiam się, czy autor miał pomysł na to dzieło. Bo tutaj mamy mieszankę różnych tematów: wspomnienia Piotra Kraśki z wizyty w Rwandzie w 1996 r. mieszają się z opisem wydarzeń w Somalii, za chwilę mamy krótkie i fragmentaryczne relacje naocznych świadków wydarzeń z 1994 r., przemyślenia dotyczące pracy reportera, a w tym wszystkim ginie prawdziwy temat czyli konflikt pomiędzy Tutsi i Hutu.

Czy sięgać po tę książkę? Powiem szczerze, że jeśli ktoś może mi polecić inną pozycję na temat Rwandy – chętnie przeczytam, bo ta jednak pozostawiła niedosyt.

Książkę można kupić w sklepie Merlin.pl, który udostępnił mi egzemplarz do recenzji.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF