Pływając w lodowatej wodzie między kontynentami

W suchym skafandrze czuję się jak kosmonauta, szykujący się do podboju innych planet, a nie jak człowiek, który za chwilę ma dać nura do lodowatej wody. W głowie kołaczą się dwie myśli: po co ja się tam pcham? na przemian z no chodźmy już do tej wody! Wreszcie wszyscy są gotowi. Jest nas osiem osób plus przewodnik, za którym za chwilę zanurzymy się w krystalicznie czystej wodzie w szczelinie Silfra.

Silfra znajduje się w Parku Narodowym Þingvellir na Islandii, w miejscu gdzie rozchodzą się tektoniczne płyty euroazjatycka i amerykańska. Wypełniona jest wodą pochodzącą z leżącego w odległości 50 kilometrów lodowca Langjökull, ale przefiltrowaną przez ogromną warstwę skał wulkanicznych.

Dawniej spływała do jeziora Þingvallavatn bezpośrednio rzeką, ale wskutek wybuchu wulkanu Skjaldbreiður teren zalały tak wielkie ilości lawy, że zablokowała ona swobodny przepływ, więc woda musiała zacząć szukać sobie nowego ujścia. Znalazła, przesączając się przez skały. Filtracja taka trwa aż sto lat, co oznacza, że kropla rozpuszczona na lodowcu dzisiaj dopłynie do Silfry w kolejnym wieku. To działa na wyobraźnię.

Jakieś pół godziny przed wejściem do wody spotykamy się wszyscy nad szczeliną, gdzie nasz przewodnik Patrik robi nam krótkie wprowadzenie. Opowiada o zasadach bezpieczeństwa, instruuje jak mamy ubrać się pod skafander, wyjaśnia jak zachowywać się w wodzie, opisuje co można tam zobaczyć, a na koniec obiecuje kubek gorącej czekolady. Potem przekonam się, że nic nie smakuje lepiej, niż ta czekolada po wyjściu z lodowatej wody.

Już samo zakładanie suchego skafandra jest przygodą. Najpierw kombinezon. Czuję się w nim jakbym miała na sobie śpiwór, tylko dopasowany kształtem do ciała. Potem skafander właściwy, wkładanie którego kojarzy mi się z ponownymi narodzinami – tak wygląda przepychanie głowy przez kołnierz. Patrik uszczelnia mi go jakimś paskiem zaciskającym, a nadgarstki zabezpiecza taśmą izolacyjną. Na koniec kaptur na głowę i rękawice trójpalczaste, dzięki którym wyglądam niczym wielki homar. Maska z rurką i płetwy idą na koniec, już nad samą wodą.

Cóż, stoję na platformie nad wodą o temperaturze 2˚C i zaklinam w myślach, żeby tylko wszystko na pewno było szczelne. Kilka kroków i ciało już w wodzie. Co czuję? Nic nie czuję, jest ciepło! Teraz odwagi, trzeba zanurzyć twarz…

Pierwsze wrażenie jest okropne. Jakby milion małych igiełek lodu wbijało mi się w skórę policzków i ust. Straszliwie zimno! Ale zamiast skupiać się na tych mało przyjemnych odczuciach rozglądam się dookoła. Jesteśmy tuż przy brzegu, a jest już na co patrzeć!

Dzięki tej niesamowicie długiej filtracji, jakiej podlega woda przesączająca się do szczeliny, widoczność w Silfrze dochodzi do 120 metrów! Doskonale widać leżące ponad 60 metrów pod nami dno, a także gruzowisko skalne po obu stronach szczeliny. Te zwalone kamienie to efekty kolejnych trzęsień ziemi.

Silfra leży w dolinie ryftowej będącej częścią Grzbietu Północnoatlantyckiego. Wskutek ruchów tektonicznych rozszerza się w tempie około dwóch centymetrów rocznie. Ten ruch, niby nieznaczny, potrafi jednak doprowadzić do ogromnych napięć w ziemi, skutkując cyklicznymi jej trzęsieniami – mniej więcej raz na dziesięć lat. Wówczas kawałki skał odrywają się od ścian i spadają w głąb szczeliny.

Najpiękniejszym fragmentem szczeliny jest Katedra. To miejsce o długości 100 metrów, gdzie z jednego końca widać drugi jak na dłoni. Wpływa się do niej przez nieco płytszy fragment, co dodatkowo podkreśla ogrom miejsca.

W Katedrze robimy chwilowy przystanek. Staram się robić zdjęcia, ale utrudniają mi to zarówno homaropodobne rękawiczki jak i fakt, że mam już skostniałe palce. Okazuje się, że to nie w odkrytą twarz, ale właśnie w palec wskazujący jest mi najzimniej.

Nie zważam jednak na to ciesząc oczy tym, co znajduje się przed nimi. Głębia, otchłań tak magiczna, tak pociągająca. Wydawać by się mogło, że jeśli zanurkuję, to dopłynę do samego wnętrza ziemi… Jestem oczarowana!

Z Katedry płyniemy do brzegu jeziora. Trzeba skręcić w lewo w miejscu, gdzie dno robi się piaszczyste. Po kolei wychodzimy z wody. Nie zauważam, jak mija ponad pół godziny. Jak się potem okazuje nie zauważam również, że mój suchy skafander przeciekał i całą prawą rękę mam mokrą. Jedyne, co mam w głowie, to widoki sprzed paru minut, spod wody.

I ta gorąca czekolada, tak przyjemnie rozgrzewająca od środka! Szybko wypijam kubek, wydostaję się ze skafandra i biegnę nad szczelinę, by przejść tę trasę jeszcze raz, tym razem obserwując ją z brzegu.

Z góry jednak Silfra nie robi takiego wrażenia. Stojąc nad szczeliną nie domyśla się człowiek, jak magiczne widoki czekają pod powierzchnią wody. Widać tylko trochę, ciut ciut, taką obietnicę. Zaproszenie do przełamania strachu przez zimnem i zajrzenia, co jest głębiej. Cieszę się, że mi się to udaje!

W szczelinie Silfra pływałam na zaproszenie centrum nurkowego Dive.is, które organizuje zarówno snorkeling, jak i nurkowanie w tym miejscu, a także nurki w innych miejscach na Islandii.

Wybierasz się na Islandię? Informacje praktyczne, ceny, a także przykładowe wycieczki znajdziesz tu »

Przełamalibyście strach przed zimną wodą dla takiego magicznego doświadczenia i fantastycznych widoków? Lubicie pływać z maską i rurką, czy jesteście raczej typami lądowymi?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF