Powłóczyć się po jesiennym Paryżu chłonąc atmosferę miasta

Osoby, u których stwierdzono syndrom paryski, dotykają takie zaburzenia jak urojenia i halucynacje, uczucie bycia prześladowanym bez powodu, lęk, mdłości, nadmierne pocenie się oraz przyspieszenie akcji serca. Jego przyczyną jest rozczarowanie Paryżem w porównaniu z idealistycznymi wyobrażeniami, a dotyka on głównie turystów japońskich. Niewielu, ale wystarczająco, by istnienie takiego syndromu stwierdzić. Nie pojmuję zupełnie, jak można rozczarować się Paryżem! Mnie to miasto absolutnie… oczarowało!

Moja pierwsza wizyta w Mieście Miłości miała miejsce szesnaście lat temu. Była to wycieczka szkolna nastawiona głównie na zwiedzanie najważniejszych atrakcji i zabytków miasta – Luwru, Muzeum D’Orsay, Wieży Eiffla, Hotelu Inwalidów, Notre Dame, Saint Chapelle, Sacre Coeur, Pere Lachaise i wielu innych miejsc. Tym razem postanowiłam skupić się na odczuwaniu miasta niż jego pospiesznym zwiedzaniu.

Dlatego zamiast zwiedzać Luwr i gonić za tłumem by rzucić okiem na niewielki w rzeczywistości obraz przedstawiający tajemniczo uśmiechniętą Mona Lisę decydujemy się na krótką tylko wizytę przed szklaną piramidą stanowiącą główne wejście do tego słynnego muzeum, po czym kierujemy nasze kroki nad Sekwanę.

Jesień czuć w powietrzu, ale październikowa pogoda niezwykle nas rozpieszcza. Dwa dni przed naszym przyjazdem niebo było zachmurzone, lecz teraz twarz przyjemnie ogrzewa słoneczko. Nabrzeże Sekwany to ulubione miejsce spacerowiczów i biegaczy. Wzdłuż wybetonowanego brzegu rosną pokryte zżółkłymi już liśćmi drzewa pomiędzy którymi stoją ławeczki, gdzie znużony wędrowiec może na chwilę przysiąść.

Mijamy młodych ludzi, którzy siedzą na brzegu i szkicują detale widocznego po drugiej stronie rzeki budynku Muzeum D’Orsay – zanim otwarto tu muzeum prezentujące dzieła sztuki francuskiej z lat 1848-1918, w tym cudowną kolekcję impresjonistycznych obrazów – działał tu dworzec kolejowy. Inni z kolei rozłożyli koce na nabrzeżu i cieszą się piknikami, trzymają za ręce, rozmawiają. My znad Sekwany skręcamy do Ogrodów Tuileries.

Tutaj dopiero pachnie jesienią! Na ziemi szeleszczą zeschnięte liście, błyszczą brązowe, świeżo opadłe kasztany. Większość turystów spaceruje główną aleją, my zaglądamy w boczne ścieżki, aż znajdujemy ławkę idealną. Nieco na uboczu, z jednej strony mamy trawnik, z drugiej szpaler kasztanowców pomiędzy którymi niespiesznie spacerują ludzie. Za obrus służy nam szalik Klary, mojej towarzyszki. Za moment pojawia się wino, kawałki francuskich serów, winogrona i daktyle. Jest ciepło i przyjemnie. Czego chcieć więcej?

Nie spieszy się nam. Mogłybyśmy w tej chwili biegać z aparatem wokół kolejnych zabytków, my jednak wolimy cieszyć się tą chwilą. Ciekawskie kruki podkradają nam kawałek sera, który spadł z noża na ziemię. Wino smakuje jak nektar. Przechodnie uśmiechają się do siebie. Gdzieś dalej jakaś muzułmańska rodzina z dziećmi rozkłada koc i również szykuje się do pikniku. Jakaś para siada na ławce i pogrąża się w rozmowie. Życie toczy się powoli.

Z ogrodów Tuileries nogi same prowadzą nas przez Plac Concorde na Pola Elizejskie. Jakże inny to jest świat od tego nad Sekwaną. Reprezentacyjna aleja Paryża pełna jest samochodów pędzących po trzech pasach ulicy, otoczonej po dwóch stronach kamienicami i pawilonami będącymi siedzibą najbardziej modnych butików, najdroższych domów mody, salonów ekskluzywnych aut i drogich restauracji. W oddali dumnie prezentuje się Łuk Triumfalny, będący hołdem dla wszystkich, którzy zginęli za Francję podczas rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich, a także jedną z ikon Paryża.

Zaraz za Łukiem schodzimy do podziemi, do metra. Paryskie metro to jakby miasto pod miastem, plątanina tuneli o długości ponad dwustu kilometrów (szesnaście linii) i korytarzy na ponad trzystu stacjach. Większość z tych stacji została wybudowana w jednolitym stylu z wpływem secesji. Ciekawostką jest ogromna gęstość sieci – podobno budowano ją tak, żeby pomiędzy kolejnymi stacjami nie było więcej niż pół kilometra. W korytarzach nietrudno się zgubić, szczególnie jeżeli nie uważa się na znaki, bo tworzą one czasem bardzo skomplikowany, tajemniczy labirynt.

Podziemna kolejka dowozi nas pod Wieżę Eiffla. To nasza druga wizyta w tym miejscu, bo pierwsze kroki po przebudzeniu skierowałyśmy właśnie ku stalowej konstrukcji. Rano zjawiamy się tu dokładnie o wpół do dziesiątej kiedy otwierają kasy biletowe. Po odstaniu w kolejce wjeżdżamy na samą górę, na wysokość 280 metrów. Panorama miasta z tej wysokości zachwyca, szczególnie ze wstążką Sekwany wijącą się u podnóża wieży.

Z drugiej strony ciągną się Pola Marsowe. Ze szczytu wieży ludziki wyglądają niczym mrówki, mniejsze od rzucanych przez siebie długich cieni. Paryż spowija lekka mgiełka, przez którą przebijają się promienie porannego słońca, wydobywając z krajobrazu sylwetki kopuł i wież kościołów i nadając miastu tajemniczy, romantyczny wygląd. I chociaż trzeba swoje odczekać by dostać się na szczyt to być w Paryżu i nie zobaczyć Wieży Eiffla to… to się nie godzi! :)

Wieczorem wieża prezentuje się zupełnie inaczej. Na placu Trocadero kłębi się tłum turystów, którzy koniecznie chcą sobie zrobić zdjęcie na tle tego symbolu miasta, niektórzy pozują z ręką wyciągniętą do góry udając, że trzymają jej czubek. Schodzimy po schodkach w kierunku Sekwany, a słońce powoli chowa się za horyzontem. Niebo z błękitnego robi się coraz bardziej granatowe, aż wreszcie zapalają się światła oświetlające wieżę. Jesteśmy dokładnie u jej stóp, zadzieramy głowy i nie możemy przestać się w nią wpatrywać.

Nasz stary hotelik, do którego wracamy wieczorem, znajduje się w dzielnicy Montmartre. Pachnie w nim naftaliną, kręta klatka schodowa wyłożona jest miękkim, ale pamiętającym chyba lepsze czasy dywanem, w niektórych miejscach tapeta odchodzi od ścian. Wystarcza nam łóżko, nawet jeśli materac ma ogromne zagłębienie na środku, i prysznic. Ważne, że jest wręcz rzut beretem od Sacre Coeur.

Od wizyty w tej bazylice rozpoczynamy kolejny dzień. Słonce nadal przyjemnie przyświeca kiedy wąskimi, brukowanymi uliczkami dochodzimy do miejsca, w którym zaczynają się prowadzące do samego kościoła schody. U ich stóp kręci się staromodna karuzela, na której bawią się nie tylko dzieciaki.

Na schodach Sacre Coeur tłumy turystów i Paryżan. Trwa właśnie Festiwal Wina, a w uliczkach otaczających bazylikę rozstawiono rzędy stoisk, gdzie popróbować i kupić można różne lokalne produkty: od wina i szampana, poprzez ostrygi, sery, tradycyjne wędliny, foie gras po różnego rodzaju słodkości. Gdzieś z boku jakiś młodzieniec gra na gitarze a dalej w przejściu kataryniarka śpiewa francuskie piosenki lekko ochrypiniętym głosem. I choć nie lubię francuskich piosenek, to aż miło jej posłuchać!

Uwielbiam Sacre Coeur! Nie wiem czemu, po prostu jest to dla mnie miejsce magiczne. Biała sylwetka kościoła położna na szczycie zielonego wzgórza przyciąga. Mogłabym się w nią wpatrywać bez ustanku spacerując po okolicy. Zamiast jednak błądzić wśród ludzi i stoisk z żywnością wspinamy się krętymi schodkami na kopułę bazyliki, by stamtąd po raz kolejny spojrzeć na miasto z góry. Widziane z wysokości wydaje się ono niezwykle czyste, pewnie dzięki temu, że większość budynków jest biała lub jasna. Rozświetlone promieniami słonecznymi dachy migoczą i nawet chłodny wiatr nie przeszkadza cieszyć się piękną panoramą.

Potem uciekamy przed tłumem w boczne uliczki Montmartre, prowadzące to w górę, to w dół. Chłoniemy tę artystyczną atmosferę miasta. Zaglądamy też w okolice Palcu Pigalle tylko po to, by przekonać się, że wcale nie można tam dostać kasztanów. Jeśli chciałybyśmy ich spróbować, to mamy taką okazję kawałek dalej, nieopodal Moulin Rouge. Mężczyzna w kaszkiecie sprzedaje je prosto z wózka z supermarketu, w którym ustawił metalowy kubełek służący mu do ich pieczenia.

Spacerując po okolicy mijamy brasserie, popularne we Francji restauracje spotykane wręcz na każdym kroku, gdzie za stosunkowo niewielką kwotę można zamówić dwu- lub trzydaniowy posiłek. Otwarte nierzadko od samego rana, serwują śniadania lub samą kawę tym, którzy spieszą się do pracy, potem oferują obiady, a wieczorem zapełniają się tymi, którzy mają ochotę zjeść kolację na mieście. Chociaż każdy lokal ma stoliki wewnątrz to w ciągu dnia większość wybiera te na zewnątrz, szczególnie przy tak ładnej pogodzie.

Ludzie, których spotykamy na swojej drodze, są niezwykle uprzejmi, uśmiechnięci i wyluzowani. To największa niespodzianka tego wyjazdu. Dotychczas uważałam Francuzów za bufonów z nosem zadartym do góry, którzy nawet jeśli znają angielski to i tak na siłę będą mówić do turystów po francusku. Być może mamy szczęście, ale zarówno recepcjoniści w naszym hotelu, kelnerzy i barmani w brasseriach, sprzedawcy w sklepach, przypadkowi przechodnie, a nawet po prostu sąsiedzi przy stoliku w czasie kolacji – każdy tryska serdecznością! Aż nie mogę w to uwierzyć.

W Paryżu spotykam osobę szczególną. To Krystyna, którą znam jeszcze z dzieciństwa, ale tylko z mnóstwa listów wymienianych od czasu do czasu, bo nigdy wcześniej nie spotkałyśmy się osobiście. Jeszcze w podstawówce trafiłam na jej adres w którejś z gazet dla młodzieży, zaczęłyśmy wymieniać się wycinkami z magazynów o naszych ulubionych zespołach, pisać długie listy, a dopiero po tylu latach teraz mamy okazję się spotkać. Krystyna mieszka w Paryżu, zna go dobrze i zabiera nas do miejsca wyjątkowego na serowe fondue i wino pite z butelek ze smoczkiem! Mimo, że nigdy wcześniej się nie spotkałyśmy, tematów do rozmowy nie brakuje. Cieszę się, że w końcu mamy okazję się poznać, w dodatku w tak wyjątkowym mieście.

Wyjątkowości dodaje fakt, że wycinki, które kolekcjonowałam jako dziecko dotyczyły zespołu Savage Garden, a teledysk do ich piosenki Truly madly deeply kręcony był właśnie w tym mieście. Wędrując po Paryżu bez problemu rozpoznaję niektóre miejsca z klipu i wracam myślami do czasów podstawówki. Być może jestem sentymentalna, ale są to bardzo miłe wspomnienia. Podobnie jak te, które przywożę z tegorocznej wizyty w Paryżu – mieście, w którym autentycznie się zakochuję. Nie ze względu na jego wspaniałe zabytki, ale na tę szczególną atmosferę…

Mówią, ze Paryż można kochać lub nienawidzić. Jakie są Wasze uczucia w stosunku do tego miasta? A może jeszcze tam nie byliście i chcielibyście je zobaczyć? Czy jest na świecie miasto w jakiś sposób dla Was szczególne?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF