Procesja Krwi w Semana Santa

Niedziela Wielkanocna i poprzedzający ją Wielki Tydzień (Semana Santa) to chyba najważniejsze święto w Hiszpanii, a zatem też na Majorce. Przez cały tydzień, od Niedzieli Palmowej aż do Wielkiego Piątku odbywają się mniejsze lub większe procesje. W Wielki Czwartek (Dijous Sant)- ostatni dzień Wielkiego Postu (Quaresma) – ma miejsce największa, poruszająca Procesja Krwi (Processó de la Sang). Ulicami Palmy maszerują setki zakapturzonych postaci ze świecami w rękach, niosących lub ciągnących ogromne platformy, na których ustawione są figury związane z Wielką Nocą.

Gapie gromadzą się wzdłuż trasy procesji na długo przed jej rozpoczęciem, obserwując jak kolejne bractwa zbierają się i przygotowują do przemarszu. Choć to nie najszczęśliwsze porównanie, gdy widzę członków bractw religijnych, nie mogę powstrzymać się od skojarzeń z Ku Klux Klanem. Jednak jedni z drugimi nie mają nic wspólnego.

Te zakapturzone postacie nazywają się nazarenos, a taki kaptur nosi nazwę capirote. Tradycja noszenia capirotes wywodzi się jeszcze z czasów inkwizycji, kiedy były one symbolem publicznego poniżenia.

Bractwa (cofradías) to zrzeszenia religijne, które nie tylko przygotowują procesje, ale też angażują członków w praktyki religijne, prowadzą prace charytatywne i społeczne. Członkiem bractwa może być każdy chrześcijanin, chociaż reguły niektórych zabraniają na przykład kobietom brania udziału w procesjach. Takich jest chyba jednak na Majorce niewiele, bo wiele kobiet maszeruje ulicami Palmy ramię w ramie z mężczyznami.

Pogoda na szczęście dopisuje, chociaż rano spadł dość rzęsisty deszcz. Kiedy pada, procesje bywają odwołane by nie zniszczyć drewnianych figur.

Przy ulicy rozstawiono ponumerowane krzesełka (bilet kosztuje ok. 3-4 euro) dla tych, co wolą przyglądać się na siedząco – wszystkie są zapełnione, a za plecami siedzących stoi jeszcze całkiem spory tłum obserwatorów. O 19:00 pierwsze bractwo rozpoczyna marsz. U wylotu pojawiają się pierwsze zakapturzone postacie i wolnym krokiem przemieszczają się po drodze, której kres znajduje się w katedrze La Seu.

Chociaż Wielki Czwartek to jeszcze okres postu, pątnicy od czasu do czasu sięgają do pojemnych kieszeni swoich habitów i wyciągają stamtąd cukierki, którymi dyskretnie obdarowują dzieci z widowni.

Ze świec niesionych przez nazarenos leje się wosk. Ten zbierany jest za pomocą patyczków przez małe dzieci, ktore kręcą się między dorosłymi w kapturach. Niektóre dzieciaki mają też w rękach zapalniczki, by zapalić świecę, której wiatr zdmuchnie płomień.

Niektóre osoby biorące udział w procesji postanowiły zrobić to boso. Inni mają do kostek przyczepione ciężkie łańcuchy, które ciągną się za nimi lekko pobrzękując przy każdym kroku.

Jeszcze inni niosą pojedynczo lub we dwójkę duże, drewniane krzyże.

Jednak chyba największym poświęceniem jest niesienie na barkach wielkiej, ciężkiej platformy, na której ustawiono figury Matki Boskiej, Jezusa bądź apostołów. Kiedy taka platforma pojawia się w zasięgu wzroku gapiów, rozlegają się głośne oklaski.

Nie wszystkie bractwa decydują się jednak na niesienie figur. Niektóre platformy ustawione są na kółkach i pchane lub ciągnięte przez ich członków.

W powietrzu czuć dym z palących się świec, czasem ktoś niesie też kadzidło, którego słodki zapach zatyka wręcz nozdrza.

Figurom biorącym udział w procesji towarzyszą też małe orkiestry. Czasem tylko wybijają rytm na bębnach, czasem wygrywają pieśni religijne. Dźwięk bębnów i instrumentów dętych mimowolnie wywołuje ciarki.

Procesja trwa i trwa. O 22:00 nie widać jeszcze końca. Pytam się siedzącej przede mną kobiety, o której godzinie mniej więcej pojawi się ostatnia figura. O północy. Albo o wpół do pierwszej – odpowiada. Mamy tu dużo bractw.

Robi się zimno. O wpół do jedenastej zaczynają się zwalniać niektóre krzesełka. Siadam i dalej obserwuję spektakl zastanawiając się, czy wytrzymam. Przed oczami przesuwają się kolejni nazarenos, na horyzoncie pojawiają się kolejne kaptury, kolejne platformy, znowu słychać bębny.

Parę minut po północy wszyscy wstają. Pojawia się ostatnia, najważniejsza figura – krwawiącego na krzyżu Jezusa.

Rozlegają się ogromne brawa. Figura powoli przemieszcza się na końcu procesji, a za nią ruszają dotychczasowi gapie.

Idą ze świecami w rękach, ktoś z tłumu od czasu do czasu krzyknie Viva la Virgen del Carmen! Reszta jak jeden mąż odkrzykuje mu: Viva! Kiedy ostatnia figura wyrusza na procesję, pierwsze już dawno dotarły do katedry. Jednak zanim ta ostatnia dojdzie, minie jeszcze sporo czasu.Nikomu jednak nie przeszkadza późna godzina. Procesję trzeba dokończyć.

Korzystając z okazji, chciałabym wszystkim czytelnikom bloga życzyć wszystkiego najlepszego z okazji Świąt Wielkanocnych!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF