Śniadanie po kenijsku: chai i chapati

Budzę się rano zgrzana, bo przecież w typowym kenijskim domu nie ma klimatyzacji. Jedida już od dawna krząta się po obejściu. – Wstałaś? Siadaj, zaraz zrobię herbatę! – uśmiecha się radośnie na mój widok wyciągając z szafki aluminiowy garnek bez rączki czy uszu. W wielu domach nie znają czegoś takiego jak czajnik, bo po co, skoro wodę można zagotować w garnku? Jedida nalewa do niego ze dwie szklanki wody i tyle samo… mleka. Zaraz zrobi mi typową kenijską herbatę, czy raczej chai, jak tu się na ten napój mówi.

Kenia jest jednym z największych światowych producentów herbaty. Najlepsza pochodzi z regionu Kericho, gdzie znajduje się mnóstwo pięknych plantacji. Mam okazję oglądać je, niestety tylko z okien matatu jadącego do Kisumu nad jeziorem Wiktorii. Nie ma czasu się zatrzymywać, bo jedziemy ze znajomym w odwiedziny do jego rodziców w Kakamega. Tęsknym wzrokiem patrzę więc za przesuwającymi się za oknem intensywnie zielonymi polami herbaty i obiecuję sobie, że kiedyś tu wrócę, by poznać lepiej ten zakątek Kenii.

Gdy pierwszy raz wyjeżdżam z Kenii do Polski mój przyjaciel Peter wręcza mi w prezencie kilogram najlepszej kenijskiej herbaty w papierowej torebce. Suszone listki pachną obłędnie, a gdy parzę ją później w Polsce to nie mogę przekonać się do przygotowania herbaty na sposób kenijski, bo to całkowicie zabija ten fantastyczny smak. Odnoszę wrażenie, że przeciętny Kenijczyk nie docenia tego skarbu – zresztą być może nie ma co doceniać, bo podobno najlepsze herbaty przeznaczane są na eksport, a w kraju zostają te gorsze.

Prawda jest taka, że chai robi się z herbaty ekspresowej w torebkach. Kiedy woda z mlekiem zaczynają wrzeć, zalewa się tą mieszanką torebkę bądź dwie znajdujące się w szklance i czeka, aż napój nabierze kawopodobnego koloru. Wyjmujemy wtedy torebkę i słodzimy. Jak najwięcej. Moim zdaniem dwie łyżeczki to już ulepek, ale mój znajomy Biko potrafi do małej szklanki wsypać i cztery łyżeczki cukru. Bo chai ma być mocny, słodki i dodający energii. Bywa, że jest jedynym składnikiem kenijskiego śniadania.

Jedida do śniadania podaje też chapati. Ten okrągły placek z mąki pszennej to wpływ kuchni hinduskiej, obecnie bardzo popularny w całej Kenii nie tylko jako danie śniadaniowe, ale też dodatek do obiadu czy kolacji. Chapati służy tu za chleb.

Można je kupić na przydrożnych stoiskach, gdzie kobiety pakują je w niewielkie czarne plastikowe woreczki i zawiązują supełek – po to, by placek nie wysechł, bo suchy robi się twardy i niesmaczny. Najlepiej jeść chapati na ciepło, ale na zimno tez daje radę.

W przeciętnym kenijskim domu śniadanie jest ubogie. Chai, czasem kromka suchego chleba czy właśnie chapati, jeśli kogoś stać to może zje omleta lub usmażoną na głębokim tłuszczu niewielką kiełbaskę. Czasem maharagwe czyli gotowaną czerwoną fasolkę w sosie pomidorowym, a na wybrzeżu jeszcze z dodatkiem mleczka kokosowego.

Ewentualnie mandazi lub mahamri czyli rodzaje smażonych na głębokim tłuszczu pączków. I tyle. Wielu na więcej nie stać.

Lubicie herbatę z mlekiem? Próbowaliście kiedyś chapati? Myślicie, że taka super słodka herbata wystarczy, by dać energię na nadchodzący dzień?

Przewodnik po Kenii
Wybierasz się do Kenii? W przewodniku, który napisałam, znajdziesz jeszcze więcej ciekawych i praktycznych informacji o tym kraju. Kliknij tutaj i kup :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF