Tam, gdzie lwy wspinają się na drzewa

Widzieliście kiedyś lwa na drzewie? Nie? Ja niestety też nie, ale tak to już jest z safari – to nie ogród zoologiczny i to, jakie zwierzęta się spotka na swojej drodze w jego trakcje zależy w dużej mierze od szczęścia. Nie inaczej jest gdy odwiedzam ugandyjski Park Narodowy Królowej Elżbiety (Queen Elizabeth National Park) słynący z tego, że jest jednym z niewielu miejsc na świecie, gdzie można spotkać lwy wspinające się na drzewa. Takie zachowanie nie jest typowe dla lwów, wdrapując się na gałęzie nie mają one tej gracji co lamparty, mimo to próbują. Znaleźć je można często wśród wielkich kaktusów, gdzie szukają ochrony przed muchami tse-tse i ochłody w cieniu. Ale im bardziej mój przewodnik Isma wypatruje lwów na drzewach, tym bardziej tych lwów tam nie ma…

Trudno jednak narzekać, kiedy w ciągu jednego popołudnia spotka się czterech przedstawicieli Wielkiej Piątki Afryki, na którą składają się lew, słoń, bawół afrykański, lampart i nosorożec. Samotnego bawoła pasącego się na sawannie dostrzegamy zaraz po wjeździe na teren parku. Przyglądam mu się nieco z oddali, a w tle majaczą szczyty Ruwenzori.
– Będzie ich więcej – mówi Isma, ruszając dalej. – Nie ma safari w Queen Elizabeth bez bawołów.

I faktycznie, jakiś czas później spotykamy kolejne dwa wylegujące się w kałuży na środku polnej drogi. Bawoły to jedne z najniebezpieczniejszych zwierząt afrykańskiej sawanny, mimo że wyglądają jak przerośnięte krowy. Swoimi rogami są w stanie zawalczyć przeciwko lwom. Najmniej przyjemne są samotne samce, trzeba bacznie obserwować, czy przypadkiem nie są zdenerwowane i nie mają ochoty zaszarżować. Powoli, trzymając odpowiedni dystans, omijamy zwierzęta, by za chwilę za zakrętem wjechać wprost na całe stado tych olbrzymów.

– Naoglądamy się też kobów ugandzkich – zapowiada Isma. – Jest ich tu pełno. Zaraz dojedziemy do miejsca znanego jako tereny godowe, gdzie można zobaczyć ich najwięcej. Zawsze tu są, szczególnie właśnie w okresie godów. Zobaczysz…
Kob ugandzki to podgatunek koba żółtego, antylopy popularnej na afrykańskich sawannach. Przyroda dawkuje mi emocje, bo znowu najpierw spotykamy jedną samicę, potem kolejną, potem rogatego samca. Jedziemy dalej by znowu zobaczyć kilka sztuk. Aż wreszcie docieramy na miejsce i już wiem, co miał na myśli Isma mówiąc, że ich tu pełno. Gdzie się nie obejrzę – koby!

Ostatni pewniak w Queen Elizabeth to guziec. Te afrykańskie świnie na sterydach zaskakują nas nieustannie wyskakując z kałuż przy drogach. Utytłane w błocie są nie do odróżnienia od kamieni, więc najczęściej zauważamy je dopiero gdy postanawiają poderwać się z ogonem w górę niczym antenka i uciec przed mijającym je samochodem. Słodziaki, doprawdy :)

Bez przerwy rozglądamy się za lwami na drzewach, gdy zaczyna dzwonić telefon mojego przewodnika. Chwila rozmowy, Isma daje po hamulcach i zawraca, dodając gazu. Dzwonił znajomy, którego spotkaliśmy kilka kilometrów przed wjazdem do parku, a który właśnie trafił na jakiegoś ciekawego zwierzaka. Isma nie chce mi zdradzić, co to takiego, więc zaczynam się ekscytować, że może w końcu lew! Gdy docieramy na miejsce okazuje się, że faktycznie na drzewie siedzi wielki kot… ale nie lew, tylko lampart. Przepiękny, dostojny, cętkowany drapieżnik nie zwraca na nas najmniejszej uwagi. Wyleguje się na gałęzi, rozgląda dookoła, ziewa, aż w końcu powoli podnosi się i jednym susem chowa się w gąszczu. Cudowny! To dzisiaj nasz drugi zwierzak z Wielkiej Piątki.

Lampart znika w chaszczach, a my jedziemy dalej. Telefon dzwoni ponownie, a Isma po raz kolejny przyspiesza. Może teraz lew? – zastanawiam się. I faktycznie jest! Lew. Dorodny samiec wyleguje się… pod drzewem! W dodatku widać go jedynie z daleka, a w parku narodowym jazda offroad jest zabroniona, w związku z tym nie możemy się zbliżyć do wielkiego kota. Pozostaje nam obserwować go przez teleobiektyw, bo tak najlepiej go widać. No i nie siedzi na drzewie, ale trudno. Lew to lew! Kolejny z Wielkiej Piątki zauważony!

Robi się coraz później i męczący upał zmienia się powoli w przyjemne ciepełko. Z większych zwierząt dostrzegamy już tylko samicę koba śniadego. Oprócz tego kilka mniejszych lub większych ptaków i oczywiście kolejne koby ugandyjskie, których faktycznie jest tu multum. Wreszcie mój przewodnik decyduje, że czas jechać do miejsca, gdzie spędzimy tę noc.

Isma koncentruje się już tylko na drodze, by zdążyć na miejsce przed zmrokiem, podczas gdy ja ciągle wypatruję tych nieszczęsnych lwów na drzewach. Rozglądam się dookoła, aż nagle dostrzegam coś ciekawego.
– Isma, zatrzymaj się!
– Co się stało? – docieka przewodnik.
– Słonie! Tam, po prawej stronie. Idą w stronę drogi…

Choć czas już naprawdę nas goni, zatrzymujemy się, by przyjrzeć się stadu tych potężnych, wspaniałych zwierząt przekraczających drogę. Idą jeden za drugim, chroniąc młode. Jest ich kilkanaście sztuk. Nie mogę oderwać wzroku. W końcu ostatni osobnik znika w wysokiej trawie po drugiej stronie drogi. Czwarte zwierzę z Wielkiej Piątki!

Ruszamy dalej, ale wkrótce Isma zwalnia po raz kolejny. To właśnie uwielbiam w safari, ciągłe niespodzianki, wypatrywanie i zastanawianie się, jakie zwierzę zobaczymy za chwilę. Tym razem to jednak nie jest zwierzę, a… jezioro. Przejeżdżamy przez powulkaniczne tereny pełne jezior kraterowych i właśnie mijamy jedno z nich, w dodatku wypełnione słoną wodą. Wydobywa się z nich – jakżeby inaczej – sól. Nad brzegiem jeziora dostrzegam pojedyncze sylwetki. Isma tłumaczy, że tu schodzą się stare, samotne bawoły, którym nie zostało już wiele życia.

Punktualnie o siódmej docieramy na miejsce. Noc spędzamy w hostelu Mweya, położonym na wzniesieniu nad naturalnym, trzydziestodwukilometrowym kanałem Kazinga łączącym jezioro Edwarda z jeziorem Jerzego – dwa duże zbiorniki wodne wyznaczające granice parku Królowej Elżbiety. Mimo zmęczenia nie jestem zbyt głodna, więc decydujemy się z Ismą zamówić jedną porcję przepysznej tilapii na kolację i się nią podzielić. Zaglądam na chwilę do pokoju by zostawić rzeczy. Isma upiera się, że za kilka minut podjedzie po mnie samochodem, mimo że kantyna jest zaraz po drugiej stronie drogi. Jednak na tym terenie obowiązuje zakaz chodzenia po zmroku, gdyż nie jest on w żaden sposób ogrodzony.

O słuszności zakazu przekonuję się po raz pierwszy zaraz po kolacji, gdy Isma odwozi mnie z powrotem, a w światłach samochodowych reflektorów ukazują się nam trzy koby. Drugi raz natomiast w środku nocy, gdy budzi mnie hałas podobny do chrumkania świni. Uchylam lekko drzwi i wpatruję się w mrok. Gdy oczy przyzwyczajają się do ciemności udaje mi się rozpoznać zwierzę. Oto tuż obok mojego pokoju pasie się ogromny hipopotam!

Wczesnym rankiem przy śniadaniu podekscytowana opowiadam przewodnikowi, jaką niespodziankę miałam w nocy. Siedzimy na drewnianych ławkach, mając u stóp wody kanału, w którym nawet z daleka można dostrzec sylwetki hipopotamów, a także kilka bawołów, które przyszły nad ranem do wodopoju. Dookoła nas latają kolorowe ptaki. Nie spieszymy się, bo tego dnia w planie mamy jedynie przejazd do Kisoro, skąd wyruszymy tropić goryle następnego dnia.

Sam wyjazd z Queen Elizabeth to jeszcze jakby końcówka safari. Choć nie jeździmy po jego terenie w poszukiwaniu kolejnych zwierząt, to co jakiś czas przy drodze spotykamy a to słonia, a to bawoła, a to wreszcie samca koba śniadego. Nie brakuje też ptaków. Nic dziwnego, że park ten jest tak chętnie odwiedzany przez turystów. Żyje tu dziewięćdziesiąt pięć gatunków ssaków i ponad pół tysiąca gatunków ptaków!

Park Narodowy Królowej Elżbiety ustanowiony został w 1952 roku, początkowo pod nazwą Kazinga. Dwa lata później nazwę zmieniono by upamiętnić wizytę królowej Elżbiety II. Położony w zachodniej części Ugandy park zajmuje obszar prawie dwóch tysięcy kilometrów kwadratowych. Nam w czasie krótkiej wizyty udaje się odwiedzić tylko niewielki jego fragment. I niestety nie spotykamy lwów na drzewach, ale i tak jestem zachwycona! Udało się zobaczyć słonie, bawoły, lamparta i lwa, a do tego hipopotamy, sporo antylop i liczne ptaki. Nie ma powodów do narzekań, a wspinające się lwy może jeszcze kiedyś gdzieś spotkam…

Fascynuje Was dzika przyroda? Chcielibyście wybrać się na safari? A może mieliście już okazję w jakimś uczestniczyć? Jakie zwierzę na wolności zrobiło na Was największe wrażenie?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF