Ulice Santiago de Cuba

Popołudniowe słońce tylko częściowo oświetla ulicę, której nawierzchnia faluje lekko w górę i w dół. Chodniki przylegające do niej mają szerokość ramion jednej osoby, która i tak czasami niemalże ociera się o fasady kolorowych kamienic stojących przy drodze. Po jednej jej stronie w szarym asfalcie zatopione błyszczą szyny, a nad nimi wisi plątanina kabli i przewodów elektrycznych – część z nich doprowadza prąd do budynków, inne są pamiątką po zasilaniu dawnego systemu tramwajowego w Santiago de Cuba.

Po odwiedzinach w koszarach Moncada, gdzie 26 lipca 1953 roku niejako rozpoczęła się kubańska rewolucja, w zamku San Pedro de la Roca wpisanym na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO i na cmentarzu Santa Efigenia, na którym pochowano kubańskiego wieszcza Jose Marti, zatrzymujemy się w centrum Santiago de Cuba, by zobaczyć kolejny ważny zabytek miasta – najstarszy dom na wyspie, w którym mieszkał najbardziej zasłużony konkwistador, Diego Velazquez de Cuellar.

To właśnie Velazquez założył tę piątą z kolei osadę na Kubie. Miało to miejsce 25 lipca 1515 roku. Nazwa miasta pochodzi od patrona dnia 25 lipca, świętego Jakuba, którego po hiszpańsku określa się mianem Santiago. Już siedem lat później miasto zostało stolicą hiszpańskiej kolonii na Kubie lecz było nią dość krótko, jedynie do 1589 roku. Choć historia odebrała Santiago status stolicy, to nadal jest ono najważniejszym miastem regionu, a zamieszkałe przez pół miliona osób stanowi drugie największe miasto Kuby, zaraz po Hawanie.

Stojąc przy placu zwanym Parkiem Cespedesa, wzrok od razu ucieka w kierunku dominującej nad nim katedry. Gdyby nie wskazówki naszej przewodniczki, pewnie wcale nie zwróciłabym uwagi na stojący tuż obok sporego budynku banku dom, w którym mieszkał Velazquez. A warto – jeśli jest się wielbicielem muzeów i prezentowanej przez nie historii, bo wnętrze ma jej amatorom sporo do zaoferowania.

Przechodzimy z pokoju do pokoju, z sali do sali, przyglądając się meblom, naczyniom i sprzętom z epoki Velazqueza i późniejszych. Słuchamy historii, porównujemy style, wachlujemy się czym popadnie walcząc z upałem i duchotą. Moje myśli odlatują nie wiadomo gdzie, więc wyglądam przez okno, by odetchnąć świeżym powietrzem i rzucić okiem na budynek stojącego przy placu kościoła, który bardzo ładnie prezentuje się z tego miejsca. potem wracam do słuchania o narzutach na łóżko i komodach sprzed kilkuset lat. Nic nie poradzę na to, że muzea nie są dla mnie najbardziej fascynującymi miejscami.

Dużo bardziej podoba mi się spacer ulicami Santiago de Cuba, na który wybieramy się po zwiedzeniu słynnego domu. Teraźniejszość jest tu ciekawsza od przeszłości. W jednej chwili zapominam o upale i bolących od chodzenia stopach, i rozglądam się na wszystkie strony. Mówi się, że Santiago jest mniej przyjazne i bardziej niebezpieczne od Hawany. Nie mogę ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. Na pewno jednak jest inne.

Widać tu o wiele mniej ludzi niż na ulicach stolicy Kuby. Zdecydowanie nie tak dużo turystów, jak w Hawanie. Gdzieniegdzie zwracają uwagę scenki znane mi już z innych miast Kuby – w progach domów stoją albo siedzą kobiety plotkując lub po prostu wpatrując się w przestrzeń przed sobą. Chodniki okupują mężczyźni oddający się żywiołowym dyskusjom. Mało kto się spieszy. Na środku jednej z ulic dzieci grają w piłkę nożną. Nie wiem, jak to robią, bo ulica nachylona jest pod dość dużym kątem.

Budynki również przypominają mi te, które widziałam w innych kubańskich miejscowościach. Stare, kolorowe, mniej lub bardziej odrapane, przybrudzone, zakurzone, urokliwe na swój sposób. Przed niektórymi piętrzą się śmieci i jakieś stare graty, jednak w większości ulice są w miarę czyste.

W oczy rzucają się tory tramwajowe poprowadzone wzdłuż niektórych ulic. Sieć tramwajów rozwinęła się w mieście na początku XX wieku, a pierwsze wagoniki sprowadzono z Filadelfii. W 1913 roku jeździło ich już trzydzieści – na tyle małych i zwrotnych, by mogły zakręcać na wąskich uliczkach Santiago. System rozwijał się do końca lat 40. ubiegłego wieku, jednakże w 1952 roku sieć zamknięto. Jaki był tego powód – nie wiadomo. Pamiątkami z tamtych czasów są dzisiaj szyny zatopione w asfalcie wielu ulic i wiszące nad nimi trakcje elektryczne, których nikt nie pofatygował się usunąć.

Zamiast tramwajów można za to dostrzec gdzieniegdzie trochę samochodów, aczkolwiek o korkach w mieście pewnie jeszcze długo nie będzie się tu mówić. Najbardziej w oczy rzucają mi się stare amerykanskie krążowniki szos, choć najszerzej uśmiecham się widząc pięknego żółciutkiego jak kurczaczek malucha, zwanego przez Kubańczyków pieszczotliwie el polaquito (polaczek).

Wędrówka uliczkami Santiago de Cuba prowadzi nas do stuletnich schodów przy Calle de Padre Pico, będących symbolem miasta. Łączą one dwie jego części a ich wykonanie zostało zlecone przez samego Emilio Bacardo Moreau (z tej rodziny od rumu). Według przewodnika na pięćdziesięciu dwóch stopniach toczy się bujne życie gdyż spotykają się tu ludzie by grać w domino lub po prostu pogadać, to gdy my stajemy u stóp schodów, nie ma na nich nikogo. Tylko kawałek przed schodami, przy drzwiach jednego z domów do wynajęcia tzw. casa particular stoi lub siedzi kilku mężczyzn wyglądających, jakby nie mieli nic innego do roboty.

Z tego miejsca na główny plac wracamy inną drogą, najpierw pod górę, by potem zawrócić i popatrzeć jeszcze chwilę za siebie. Podoba mi się widok z górnych ulic na zatokę, nad którą leży Santiago de Cuba i na góry po jej drugiej stronie.

Słońce chyli się ku zachodowi, kiedy docieramy ponownie przed budynek katedry. Dzień w Santiago kończymy szklaneczką mojito na dachu hotelu stojącego tuż przy świątyni, z którego rozciąga się jeden z moich ulubionych widoków z wycieczki po Kubie. Nie muszę nawet patrzeć na zdjęcia, by przypomnieć sobie to miasto otulone pomarańczowymi promieniami zachodzącego słońca…

Jak podoba się Wam Santiago de Cuba? Czy większa atrakcją są dla Was muzea, czy też w czasie podróży wolicie przyglądać się zwykłemu życiu? A może obie rzeczy są dla Was równie ważne?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF