Wśród skał i piasków Wadi Rum

Chcę jechać na pustynię, a chętnych brak! Wycieczkę, która w sezonie zrobiłabym w niewielkiej, kilkuosobowej grupce, tym razem odbywam sama, z przewodnikiem (oczywiście dopłacając za ekskluzywność, a jakże!) Ale będąc w Jordanii po prostu nie można pominąć wizyty w dolinie Wadi Rum. Dla mnie to pierwsza wyprawa na pustynię i już od samego początku jestem oczarowana widokami!

Wadi Rum bywa czasem nazywana Księżycową Doliną. Dla mnie – ze względu na czerwony kolor piasku i skał – bardziej adekwatną nazwą byłaby Dolina Marsjańska, no ale z tradycją się nie dyskutuje.

Wadi lub ued, jak pewnie pamiętacie z lekcji geografii, to dolina występująca na obszarach pustynnych, będąca często korytem rzeki okresowej. Wadi Rum jest największą z tego typu dolin w Jordanii – na tyle rozległą, że zupełnie nie przypomina już koryta rzeki.

Dolina została wyrzeźbiona w piaskowcu i granicie. Pomiędzy zerodowanymi formacjami skalnymi znajdują się spore przestrzenie pokryte drobniutkim, miałkim piaskiem.

Większość czasu spędzamy z moim beduińskim przewodnikiem na obszarach, gdzie skały i piach są w kolorze rdzawoczerwonym, brązowym lub pomarańczowym.

Są tez jednak miejsca, gdzie piasek przybiera bardziej kremowożółtą barwę.

Jazda pomiędzy skałami Wadi Rum to jak kręcenie się po labiryncie. Dajcie mi auto i zostawcie samą na pustyni a na pewno się zgubię.

Czasem mam wrażenie, że wiem, gdzie jestem, ale pryska ono już po paru sekundach, kiedy moim oczom prezentują się skały, których wcale wcześniej nie widziałam.

Dzięki temu, że jest martwy sezon, po wadi nie pędzi zbyt wiele samochodów wypełnionych turystami. W czasie wycieczki spotykamy może trzy czy cztery. Człowiek czuje się naprawdę samotny na pustyni.

Co jakiś czas mamy przystanki. A to ciekawa formacja skalna, a to łuk, a to wydma.

Na jedna z takich wydm postanawiam się wspiąć. Piasek jest drobny i miękki jak mąka. Zdejmuję buty i wdrapuję się na górę, co wcale nie jest łatwe, bo stopy błyskawicznie zapadają się w piach.

Podjeżdżamy też do grzybka, samotnej formacji skalnej wyglądającej, jakby trzymała się na słowo honoru.

Ale to, co najbardziej mnie zachwyca, to pustynne krajobrazy. Ogromne, puste obszary z resztkami roślinności. Piach, kamienie i skały.

Zabrzmi to pewnie banalnie, ale matka natura jest niesamowitą artystką-rzeźbiarką.

Wadi Rum zdaje się nie mieć końca ani początku.

Mogłabym spokojnie spędzić tu kilka dni. Za każdą skałą, za każdym zakrętem czai się nowy, piękny widok. Czerwienie i żółcie skał i piachu wspaniale kontrastują z błękitem nieba. W skałach zaczynam doszukiwać się znajomych kształtów. Mam ochotę biegać po piasku na bosaka. Nie żałuję żadnego dolara wydanego na wycieczkę po Wadi Rum!

Zdjęć z Wadi Rum nigdy za wiele, więc rzućcie jeszcze okiem na pustynię oczami Agnieszki z bloga Zależna w podróży.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF