Wulkan temu winny…

Jeśli na myśl o winnicy pojawiają się w Twojej wyobraźni rzędy soczyście zielonych winorośli ciągnących się aż po horyzont wzdłuż łagodnie falujących wzgórz to odwiedzając Lanzarote musisz zrewidować swoje wyobrażenia. Kiedy pierwszy raz widzę ten dziwaczny sposób uprawy – czarne pole wulkanicznego żwiru upstrzone lejkami z pojedynczymi roślinkami w środku otoczone niewielkim murkiem – zastanawiam się, ile determinacji potrzeba, by wyprodukować butelkę dobrego lanzarotańskiego wina.

Historia winiarstwa na wyspie sięga XVI wieku, lecz produkcja wina stanęła pod ogromnym znakiem zapytania w wieku XVIII. W latach 1730-1736 wyspą wstrząsnęła seria wybuchów wulkanów, wskutek której około jedna trzecia powierzchni Lanzarote została pokryta warstwami lawy, żwirku i pyłu wulkanicznego. Kiedy natura wreszcie uspokoiła się, a ludzie wrócili na te tereny, ich oczom ukazał się martwy, księżycowy i nieprzyjazny krajobraz, gdzie uprawa czegokolwiek na skalistej, jałowiej ziemi graniczyła z cudem.

I tego cudu dokonano. Okazało się, że pod warstwą pyłów wulkanicznych ciągle znajduje się żyzna gleba, do której przecież można się dokopać. Tymczasem chłonący wodę niczym gąbka żwirek doskonale zatrzymywał wilgoć w podłożu, zapewniając roślinom nawodnienie w klimacie tak przecież ubogim w deszcz. Pełni determinacji farmerzy zabrali się do uprawy ziemi, mozolnie kopiąc dołki, umieszczając w nich sadzonki i posypując je żwirkiem. Najstarsza istniejąca do dziś winnica, El Grifo, powstała w 1775 roku i od tamtej pory działa nieprzerwanie.

Dopiero objęcie wzrokiem krajobrazu okolic La Geria, pełnego lejów otoczonych murkami, pozwala mi zrozumieć, jakim majstersztykiem jest uprawa jakiejkolwiek roślinności na Lanzarote, a tym bardziej wymagającej przecież niezłych warunków winorośli. Każda roślinka sadzona jest zatem we własnym dołku o głębokości do trzech metrów, tak by korzeniami mogła sięgnąć normalnej, żyznej ziemi, i średnicy około dwóch, dwóch i pół metra.

Następnie przysypuje się ją kilkucentymetrową warstwą wulkanicznego żwirku, zwanego tutaj picón, który ma za zadanie chronić korzenie i przede wszystkim zapewniać roślinie wilgotność. Jest to szczególnie ważne na Lanzarote, która charakteryzuje się niewielkimi rocznymi opadami deszczu. Na koniec każdy dołek otacza się czymś o nazwie zoco, czyli półkolistym murkiem z lekkich, porowatych kamieni pochodzenia wulkanicznego. Ochrania on delikatną roślinę przed silnymi wiatrami, jakie nierzadko wieją na wyspie.

Czarne dołki otoczone murkami z pojedynczymi zielonymi roślinkami w środku rozciągają się na obszarze około dwóch tysięcy hektarów sąsiadujących z Parkiem Narodowym Timanfaya. To widok jedyny w swoim rodzaju, gdyż nigdzie indziej na świecie nie spotkamy się z takim sposobem uprawy winorośli. Produkcja charakteryzuje się oczywiście niezbyt dużą efektywnością, a cała praca – począwszy od sadzenia, poprzez usuwanie nadmiaru żwirku, po zbiory owoców – wykonywana jest ręcznie. Z tego powodu wina produkowane na Lanzarote nie należą do najtańszych.

Na wyspie działa 18 winnic, które w sumie produkują rocznie około dwóch milionów litrów wina. 75% upraw zajmuje słynny lokalny szczep malvasia volcanica, chociaż można spotkać też inne. Winiarstwo daje pracę około 1500 mieszkańcom Lanzarote.

Najczęściej odwiedzaną przez turystów winiarnią jest Bodega La Geria, którą założono pod koniec XIX wieku. Wspomniane już El Grito cieszy się mianem nie tylko najstarszej, ale też największej winnicy, a produkowane przez nią wina były ulubionymi trunkami artysty Cesara Manrique. Działa tu również niewielkie muzeum winiarstwa.

W każdej z winiarni, mniejszej lub większej, możemy skusić się na degustację wina. Kieliszek kosztuje od jednego do kilku euro. Istnieje także możliwość zakupu butelek, jednakże najpopularniejsze wina dużych producentów kupimy taniej w supermarketach. Tylko odwiedzając niewielkie bodegi warto zaopatrzyć się na miejscu w wino, które nam zasmakuje, gdyż potem może nie być łatwo znaleźć je w sklepach w miejscowościach turystycznych.

Najbardziej typowa dla Lanzarote malvasia volcanica produkowana jest w odmianach półsłodkiej lub półwytrawnej. To białe wino, lekko schłodzone, fantastycznie nadaje się na gorące letnie wieczory. Moim faworytem, po degustacji różnych win w kilku bodegach, jest jednak przepysznie słodki moscatel z mniejszej winiarni Rubicón. Dostępne są oczywiście także wina różowe i czerwone. Jakiekolwiek by nam nie smakowało, butelka wina to na pewno świetny pomysł na pamiątkę z Lanzarote.

Spotkaliście się kiedyś z tak dziwacznym sposobem uprawy winorośli? Lubicie próbować lokalnych win w czasie swoich podróży? Mieliście już okazję próbować wulkanicznej malvasii?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF