Chłopcy radarowcy. Jak kenijska drogówka pomaga obywatelom

Zjeżdżam z promu w Mombasie. Kolejka samochodów porusza się wolno, a ja razem z nimi. Wjeżdżam na rondo. Uśmiechnięty pan w mundurze macha na mnie ręką. Zatrzymaj się – odczytuję jego gest, więc parkuję na boku. Policjant podchodzi do auta wolnym krokiem. Opuszczam szybę, nic więcej nie robię. Dzień dobry. Jak się masz? – pyta mundurowy. Dzień dobry, dobrze, dziękuję – odpowiadam, celowo pomijając pytanie o jego samopoczucie, bo nie mam ochoty wdawać się w dyskusję.

Policjant to w Kenii dobra fucha. Ten z drogówki. Jak się człowiek tam dostanie, to jest już ustawiony. Pomaganie obywatelom jest intratnym zajęciem i – co by nie mówić – dość spokojnym. Leniwym. Wystarczy stanąć sobie przy drodze pod drzewem i zatrzymywać, ot tak, kolejne samochody. A potem pomagać ich kierowcom. Oczywiście nie bezinteresownie.

Po zatrzymaniu mojego auta policjant prosi o dokumenty. Sięgam do torebki, a on w tym samym czasie lustruje moją przednią szybę. Tam znajdują się naklejki mówiące o tym, do kiedy jest ważne ubezpieczenie, rejestracja itp. Moje naklejki są w porządku, nie ma się do czego przyczepić. Ale zdarzyło się znajomemu przeoczyć o jeden dzień ubezpieczenie i policjant złożył mu propozycję nie do odrzucenia. Możemy wypisać duży mandat. Ale nie martw się. Ja mogę ci pomóc. A ty pomożesz mi. Pomożemy sobie nawzajem. Pomoc policjanta kosztowała 3000 szylingów (jakieś 30 euro).

Podaję mundurowemu moje międzynarodowe prawo jazdy. Co z tego, że nie jest ono ważne w Kenii. Nie sądzę, żeby policjant tak naprawdę zdawał sobie z tego sprawę. Przynajmniej jest po angielsku. Mój rozmówca bierze dokument do ręki, otwiera na pierwszej stronie. Nie rozumiem tego – mówi po chwili zastanowienia. Bo to jest po polsku. Proszę przewrócić kartki, dalej jest po angielsku – tłumaczę cierpliwie. To nie jest po angielsku – pokazuje mi palcem wpis w książeczce. Nie jest, bo to jest moje imię. Imię jest polskie – próbuję nie wybuchnąć śmiechem.

Policjanci po zatrzymaniu auta szukają najmniejszego pretekstu, za który mogliby wystawić mandat albo zaproponować wcale nie bezinteresowną pomoc. A to nie zapięte pasy, a to brak apteczki, gaśnicy czy trójkąta, a to wspomniane już ubezpieczenie. Jednego za to można być pewnym – ciężko być tu zatrzymanym za przekroczenie prędkości.

Przepisy mówią: 50 km/h w terenie zabudowanym, 90 km/h poza terenem zabudowanym, 110 km/h na autostradzie*. Znaków informujących o początku czy końcu terenu zabudowanego można ze świecą szukać. Rzadko, ale to bardzo rzadko trafiają się znaki nakazujące ograniczenie prędkości. Ale i tak co z tego, skoro policja nijak nie sprawdzi, jak szybko jedziemy. Bo… kenijscy chłopcy radarowcy zwyczajnie nie mają radarów.

Zdarza mi się raz wyprzedzić policyjną terenówkę. W miejscu, które w zależności od interpretacji mogłoby być terenem zabudowanym albo już nie. Ciężko stwierdzić. Oni jadą 60 km/h, ja jakieś 90 km/h. Że to policja zauważam dopiero przy wyprzedzaniu. Zwalniam do przepisowych 80 km/h (tak mi się przynajmniej wydaje, bo dla mnie okolice pod teren zabudowany już nie podchodzą, ale kawałek dalej stoi jeszcze jakaś chałupka przy drodze). Ci za mną mrugają światłami. Mam się zatrzymać? – przemyka mi przez myśl. A tam, zatrzymam się, jak mrugną jeszcze raz. Nie mrugają.

Kary za łamanie przepisów na drogach są wysokie. Na przykład za przekroczenie prędkości możemy spodziewać się mandatu w wysokości 10 000 szylingów (ok. 100 euro) lub 3 miesięcy więzienia. Albo obu kar na raz. Jeżdżąc pod wpływem alkoholu ryzykuje się mandat w wysokości 500 000 szylingów (5 000 euro) lub 10 lat więzienia lub obie kary. Za spowodowanie wypadku ze skutkiem śmiertelnym jest jeden wyrok: dożywocie. Kary są dotkliwe.

Tyle, że nikt ich nie egzekwuje. Bo policja przecież pomaga obywatelom.

A kto jest na tym zdjęciu? – policjant, który zatrzymał mnie za rondem, pyta się dalej uparcie. Ja – powoli tracę cierpliwość. Dasz mi swój numer telefonu? – wypala w końcu ni stąd ni zowąd, oddając mi prawo jazdy. Czy to wszystko, mogę już jechać? – ignoruję pytanie. Tak. Do zobaczenia – uśmiecha się głupkowato mundurowy. Zamykam okno, odjeżdżam. Oby nie – myślę sobie.

Nie potrzebuję pomocy miejscowej drogówki.

*autostrada – nieco lepszej jakości droga jednopasmowa, np. ta łącząca Mombasę z Nairobi albo Mombasę z Ukundą. Nie spodziewać się cudów jadąc autostradą. Kozy na drodze czy niespodziewane ogromnej wielkości dziury to tutaj normalne.

Przewodnik po Kenii
O kenijskim społeczeństwie, a także o wielu innych ciekawostkach poczytasz w moim przewodniku po Kenii! Kliknij tutaj i kup :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF