Dwa dni w marszu

Wsi spokojna, wsi wesoła! – chciałoby się zakrzyknąć, maszerując pomiędzy łanami kołyszących się na lekkim wietrze zbóż i polami pełnymi kwitnącej na biało gorczycy. Jaskrawożółte połacie rzepaku pięknie kontrastują z błękitnym niebem. Żniwa w pełni – wieśniaczki z sierpami ścinają kłosy, z których później wymłóci się ziarno. Gdzieś na łące w cieniu drzewa przysiadł młody pastuszek, który pilnuje stada krów. A my idziemy polną ścieżką, przy której rosną zielone wierzby. Piękny obraz polskiej wsi. Zaraz… Polskiej? Jak to? Przecież jesteśmy w Birmie!

Po drugiej nocy spędzonej w Kalaw ruszamy na trekking. Decydujemy się na opcję dwudniową, więc taksówka zawozi nas na miejsce, gdzie spotykamy się z resztą naszej grupy, która już od jednego dnia jest w marszu. Idziemy nad jezioro Inle.

I naprawdę to co mijamy, niesamowicie przypomina polską wieś. Można by babcię wysłać na wakacje do Birmy i z pewnością czułaby się jak u siebie w domu. Bo różnice tkwią w szczegółach. Nie ma tu łanów pszenicy, a tarasy ryżowe. Żółte pole nie jest porośnięte rzepakiem, jakąś inną rośliną, a przy drodze nie rosną wierzby, lecz inne drzewa, które je do złudzenia przypominają. Wieśniaczki nie mają na głowie kwiecistych, trójkątnych chust, tylko owinięte w formie luźnego turbanu czerwone szale, a na to bambusowe, stożkowe kapelusze. Krowy wyglądają trochę inaczej, ale dzwoneczki u ich szyi brzmią dokładnie tak samo, jak w Polsce.

Marsz jest przyjemny, szczególnie, że trasa prowadzi głównie w dół, chociaż są też momenty, kiedy trzeba podejść pod górkę. Idziemy ponad 8 godzin, w tym jakieś 2 godziny przerwy na obiad ugotowany przez naszych przewodników. Mimo, że marsz nie jest w ogóle trudny, z radością docieramy na miejsce naszego noclegu – do buddyjskiego klasztoru Hti Tain.

Noc jest dziwna. Z jednej strony wydaje się, że spanie w klasztorze może być ciekawym przeżyciem. Fakt – gdybyśmy mogli w jakiś sposób uczestniczyć lub chociaż podejrzeć życie mnichów. Jednak gdy okazuje się, że można tam sobie nawet wypić piwo, magia miejsca trochę znika. Udaje się za to uniknąć zmory wędrowców nocujących w tego typu miejscach, czyli pluskiew. Nie mam na skórze żadnych śladów ukąszeń. Odgłosy nocy z kolei są mało ciekawie. Maja ma rację, mówiąc, że wszystko to brzmi jak noclegownia dla bezdomnych. Tu ktoś kaszle, tam pochrapuje, jeszcze w innym kącie jakiś chorowitek zwraca wieczorny posiłek. Chrumkanie, skrzypienie podłogi, przyciszone (choć też nie zawsze) rozmowy…

Drugi dzień zaczyna się wcześnie – pobudka jest już o 5:00 rano. O podobnej porze wstają mnisi. Młodzi chłopcy gromadzą się w sali, w której śpimy i śpiewają. My w tym czasie powoli zwlekamy się z materacy, dokonujemy porannej toalety i idziemy na śniadanie, po którym można rozpocząć dalszy trekking. Drugiego dnia maszerujemy głównie szeroką, ale kamienistą drogą, od czasu do czasu zbaczając na mniejsze ścieżki. Cały trekking kończy się jeszcze przejażdżką łódką po jeziorze Inle z Inn Dein, gdzie wcinamy obiad, do Nyaung Shwe, gdzie mamy zarezerwowane noclegi.

Koszt takiego dwudniowego trekkingu to w sumie nieco ponad 30 000 kiatów na osobę. Niestety nie do końca mogę polecić naszych organizatorów. Z jednej strony Robin Singha, nasz świetnie mówiący po angielsku przewodnik co chwila zatrzymuje się i pokazuje nam kolejne rośliny, dzięki czemu prawie na wylot poznaję florę Birmy i to, do czego można ją wykorzystać (głównie w kuchni lub medycynie). W dodatku sporo opowiada nam też o samym kraju i zamieszkujących go ludziach. Widać też, że interesuje się światem i tym, co dzieje się na zewnątrz Birmy. Miło z nim porozmawiać!

Z drugiej strony jego siostra Lily ewidentnie nas nacina, bo zamiast dużego vana, za który zapłaciłyśmy by nas zawiózł na miejsce spotkania, zamawia nam małą pięcioosobową taksówkę (a musi do niej wejść 5 pasażerów – my i przewodnik, i kierowca). Płacimy też za wiarygodny i bezpieczny transport plecaków do naszego hotelu w Nyaung Shwe, a później okazuje się, że przepłaciłyśmy. Cóż, bywa… Ale kiedy docieramy na miejsce marząc o prysznicu i świeżych ciuchach, i odkrywamy, że naszych bagaży tutaj nie ma, jesteśmy naprawdę złe. Po kilku telefonach do Lily okazuje się, że taksówkarz dopiero wyjeżdża z nimi z Kalaw. Gdy po kolacji znajdujemy je wreszcie na recepcji, widzimy po ich stanie (brudne i mokre), że nie jechały taksówką tylko jakimś odkrytym pick-upem albo busem. Do tego kilka innych, mniejszych incydentów. Trochę mało fajnie to wychodzi, mam więc mieszane uczucia, bo ogólnie z trekkingu jestem zadowolona.

Tak czy inaczej, przychodzi czas na wypoczynek nad jeziorem. Zamierzamy tu spędzić cztery dni przed powrotem do Rangunu, więc nie musimy się z niczym spieszyć. Jezioro ma jeszcze jedną, wielką zaletę. Można tu zjeść przepyszne, świeże ryby!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF