Herbaciane kobiety

Kiedy wypijacie w domowym zaciszu cejlońską herbatę zapewne nie myślicie o tym, skąd się ona wzięła w waszej filiżance. A historia zaczyna się tutaj, na kilkuset hektarach upraw herbaty na Sri Lance, gdzie pracują głównie kobiety. Codziennie ruszają do pracy, by z krzaczków zrywać po dwa listki i pączek. Jak wygląda życie i praca na plantacji herbaty?

Mimo, że plantacje leżą w rejonach zamieszkanych w większości przez Syngalezów, kobiety zrywające herbatę to głównie Tamilki. Kiedy w dawnych czasach syngaleskie panie odmówiły tej pracy, Brytyjczycy zaczęli tu sprowadzać Tamilów. I tak już zostało…

Rzadko się też zdarza, aby tę pracę wykonywali mężczyźni – jeśli są zatrudnieni na plantacjach to raczej zajmują się pilnowaniem pracownic, wycinaniem zarośli, utrzymywaniem porządku. Czasem ruszają na pomoc paniom – gdy listków po obfitym deszczu wyrośnie tyle, że jest ich za dużo, aby wszystkie kobiety mogły “obrobić” całą plantację.

Dzień zbieraczki herbaty rozpoczyna się bardzo wcześnie, około 4:00-5:00 nad ranem, kiedy to wstaje, szykuje śniadanie i obiad dla licznej rodziny i wyrusza z domu do miejsca pracy. Czasem obszar, na którym danego dnia ma zrywać herbatę znajduje się w odległości niecałego kilometra od domu, a czasem dalej, nawet i 3 kilometry.

Pracę rozpoczyna się o 8:00 rano. Kiedyś była to godzina 7:00, ale teraz to się zmieniło. Kobieta musi być jednak punktualna. Jeśli się spóźni, nie dostanie tego dnia przydziału i nie zarobi nic.

Podstawowa pensja wynosi około 350 rupii lankijskich za dzień roboczy (w przybliżeniu 3,5 dolara). Przez ten dzień pracownica musi uzbierać 16 kilogramów listków. Każdy kilogram ponad to jest dodatkowo płatny, ale są to kwoty niewielkie. Panie pracują od 10 do 20 dni w miesiącu, w zależności od ilości herbaty do zebrania.

W południe kobiety mają godzinną przerwę. Mogą w tym czasie iść do domu na obiad. O 13:00 muszą stawić się z powrotem na miejscu i pracować dalej.

Herbatę zbiera się także wtedy, gdy pada deszcz. Dzięki temu, że mokre listki ważą więcej, kobieta ma szansę szybciej nazrywać wymaganą ilość herbaty i wcześniej wrócić do domu, żeby zająć się rodziną.

Praca wcale nie jest lekką. Zbieraczki rwą listki herbaty obiema rękami, a kiedy nazbierają garść, wrzucają ją do worka przyczepionego do głowy. Dawniej nosiły ciężkie bambusowe bądź trzcinowe kosze. Dziś kosze stoją przy dróżce i są napełniane stopniowo zawartością worków.

Kolejna uciążliwość to powszechnie występujące wśród krzewów herbacianych pijawki. Aby utrudnić im przyczepianie się do nóg, kobiety smarują je mydłem. Poza tym nierzadko żują betel, nadający ich zębom czerwony kolor. Kiedy pijawka przyczepi się do skóry, smarują ją czerwoną śliną, a związki zawarte w betelu sprawiają, że pasożyt odpada.

Kiedy przez plantację przejeżdżają turyści i zatrzymują się, żeby zrobić zbieraczkom zdjęcia (albo zrobić zdjęcia sobie ze zbieraczkami), jest to dla kobiet szczęśliwy dzień. Drobne – dla nas – pieniądze, dawane im za pozowanie nierzadko reperują ich domowy budżet. A mimo to, kiedy wysiada grupa z busika lub autokaru, nie biegną wszystkie do pozowania, ale dalej spokojnie zrywają listki czekając, aż ktoś sam podejdzie i tylko nieśmiało uśmiechają się do aparatów.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF