Katarzyna Skawska, Krzysztof Świdrak: Świat w zasięgu nosa

Pomysł na książkę jest świetny – znane osoby opowiadają o zapachach, które czuli i które kojarzą im się z różnymi częściami świata. Przecież podróż to nie tylko oglądanie zabytków, to także odczuwanie miejsc wszystkimi zmysłami, a jednym z nich jest przecież węch. Niestety, podobnie jak w przypadku Ucha na świat autorom nie do końca udało stworzyć się interesującą książkę i to nie ze względu na dobór rozmówców – bo oni akurat świetnie się sprawdzają, ale ze względu na własny sposób prowadzenia wywiadu.

Chronologicznie Świat w zasięgu nosa poprzedza Ucho na świat, ale ja czytam je jako drugie. Wiem już trochę, czego mogę się spodziewać i moje przewidywania sprawdzają się całkowicie. A czego oczekiwałam? Spodziewałam się ciekawych historii opowiadanych przez znane osoby i narracji, która jest tak sztuczna i nie pasująca do swobodnych wypowiedzi rozmówców, że najlepiej byłoby ją wyciąć. I tak faktycznie jest w książce.

Rozmówcy opowiadają w sposób interesujący, wiedzą, o czym mówią, bo jest to najczęściej ich pasją lub życiem codziennym. Autorzy książki przeciwnie – silą się na dowcip, który dla mnie nie jest śmieszny, lecz sztuczny. W dodatku zdarza się, że przerywają swoim rozmówcom w ciekawych momentach po to, żeby wtrącić swoje mało znaczące przemyślenia.

Jeśli chodzi o rozmówców, to najbardziej z całej książki podoba mi się wywiad o zapachach Rosji z Wiktorem Baterem. Opowiada on o tych wszystkich fetorach i aromatach (przy czym więcej o tych pierwszych) bez owijania w bawełnę. Więcej, wydaje się on być dość surowy w ocenie zapachowej Moskwy. Z drugiej strony odnoszę wrażenie, że mimo mało przyjemnych zapachów rosyjskiej stolicy, Bater lubi to miasto, bo mówi o nim z jakimś szczególnym uczuciem.

Z kolei czytając wywiad z Martyną Wojciechowską łechcę swoją próżność – o, jestem w czymś lepsza! Zjadłam kiedyś gotowany embrion kaczki, którego wszystkojedząca Martyna nie dała rady skonsumować. Smakuje jak mocno przegotowane, nieco nieświeże jajko, kosteczki lekko chrupią i tylko małe piórka mogą wchodzić między zęby :)

Przyjemnie czyta się też Roberta Makłowicza, ale ten człowiek po prostu ma taki dar opowiadania, że nie sposób spodziewać się czegokolwiek innego. Opisuje on zapachy w tak sugestywny sposób, że bez problemu przypomina mi się woń portugalskiego bacalhau czy hiszpańskich tapas. Ale Makłowicz opowiada nie tylko o jedzeniu i to też wychodzi mu świetnie!

Podobają mi się zdjęcia w książce, ale znowu trochę rozczarowuje fakt, że są to w większości fotografie stockowe. Byłoby miło, gdyby rozmówcy podzielili się zdjęciami z własnego archiwum.

Świat w zasięgu nosa jest dość grubą i ciężką książką, ale nie spodziewajmy się zbyt wiele tekstu. Zawiera dziesięć wywiadów, lecz czcionka jest spora, a interlinia wręcz wielka, zatem na dobrą sprawę wszystko można byłoby przeczytać w jeden wieczór. Może to i lepiej mieć od razu wszystko z głowy :)

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF