Ko Lipe – pierwszy raz w raju

Łódź nie podpływa do samego brzegu, tylko wysadza nas na podeście na środku morza. Tam już czekają miejscowe tradycyjne długie łódki z silnikiem ruea hang yao, zwane popularnie long-tail boats. Za pięćdziesiąt bahtów jedna z nich zabiera nas na plażę – niestety na jej drugi koniec, a plaża okazuje się dość długa, więc w pełnym słońcu musimy jeszcze zrobić mały spacerek z plecakami na plecach. W końcu docieramy do naszych bambusowych chatek, gzie witają nas orzeźwiającym kokosem wodą gazowaną. Od razu zrzucamy plecaki, przebieramy się i wskakujemy do wody. Jest tak czysta, ciepła i przyjemna, że grzechem byłoby odmówienie sobie przyjemności pływania!

Ko Lipe jest pierwszą ze słynnych rajskich tajskich wysepek, na której spędzamy z moją kumpelą Agą trochę czasu w naszej podróży po Tajlandii. I może dlatego, że jest pierwsza, to od razu robi piorunujące wrażenie. Jest dopiero początek sezonu, więc nie ma tłumów ludzi, są za to trzy cudowne plaże, miękki jak mąka piasek i fantastyczne morze!

Ta niewielka wysepka o długości trzech kilometrów i kształcie bumeranga leży u wylotu cieśniny Malakka, na samym południu Tajlandii. Jest tak mała, że można ją spokojnie obejść na piechotę. Nie ma tu samochodów, tylko kilka skuterów, a wszędzie prowadzą ścieżki, przy których stoją nieliczne sklepiki, restauracyjki, kafejki internetowe czy budki sprzedające bilety na promy. Odnoszę wrażenie, że wszędzie panuje niebiański wręcz spokój.

Mamy szczęście, że nieopodal naszego bambusowego domku można popływać z maską i rurką. To mój pierwszy snorkeling w życiu i mam szczęście, że trafiam do miejsca słynącego z podwodnych widoków. Rzeczywiście, przez maskę widać piękne rafy, jamochłony, jeżowce i bajecznie kolorowe ryby. Nie mam ochoty wychodzić z wody i w ogóle nie myślę o tym, że mogłabym sobie spalić plecy, ale w końcu rozsądek bierze górę, wsparty przez narastający głód, więc wracam na plażę.

Z każdego miejsca na wyspie jest niedaleko do plaży, a w zasadzie do jednej z trzech głównych plaż – Plaży Zachodzącego Słońca (Hat Pramong, Sunset Beach), Plaży Wschodzącego Słońca (Hat Chao Ley, Sunrise Beach) i Plaży Pattaya, przy której stoją nasze domki. Po lekkim obiedzie ruszamy na pierwszą z nich, by obejrzeć zachód słońca.

Horyzont zasłaniają chmury, wiec zachód okazuje się niezbyt widowiskowy. Mimo to przyjemnie siedzi się na plaży, kiedy możemy podglądać miejscowych mężczyzn krzątających się na swoich łódkach, sprzątających po całym dniu i szykujących do kolejnego. Za naszymi plecami, przy wielkiej drewnianej kłodzie, bawią się dzieciaki. Po plaży przemykają malutkie kraby. Są białawe, prawie przezroczyste, jak ten piasek, więc widać je tylko, kiedy zaczynają szybko uciekać przed falą lub człowiekiem.

Nad drzewami snuje się ni to mgła, ni to jakiś dym. Dodaje to okolicy jeszcze więcej uroku, pewnej tajemniczości. Nad plażą rosną palmy kokosowe. Czuję się, jakbym była w raju!

Rajskie wrażenia psują trochę dwa karaluchy, które znajdujemy wieczorem w łóżku. Uszczelniamy moskitiery, spryskujemy je repelentem i kładziemy się do snu. Trzeba wstać wczesnym rankiem, bo razem z Tomkiem, który także z nami podróżuje, chcemy zobaczyć wschód słońca. Dlatego zrywamy się przed świtem i nie spotykając nikogo po drodze idziemy na Plażę Wschodzącego Słońca.

Słońce wstaje niemal punktualnie o szóstej rano. Chociaż nad samym horyzontem również wiszą chmury, to jest on bardziej widowiskowy, niż wczorajszy zachód. Miękkie, pomarańczowe promienie łagodnie oświetlają palmy kokosowe, kolorowe łódki i dwa psy wałęsające się po plaży. I nas, jedynych obserwatorów tego malowniczego spektaklu.

Po wschodzie słońca – czas na śniadanie. Pytamy się w kafejce, czy otwarte. Tak, oczywiście. No to siadamy. Bierzemy menu, wybieramy coś dobrego. Podchodzi kelner.
– Ale otwieramy dopiero o 7:00…
– Aha…
Tak jest tu z wieloma rzeczami. Zamawiamy kilka naleśników z ananasem i kilka z bananem, to przynoszą wszystkie z bananem. Zamawiamy homara, przynoszą krewetki. I mówią, że to to samo. Kto by się przejmował? My też się nie przejmujemy, po prostu trochę poczekamy, obserwując plażę.

Cały dzień schodzi nam na spacerach, nurkowaniu z rurką i maską, czytaniu książek w cieniu pod palmami, znowu spacerowaniu, robieniu zdjęć i tak w kółko. Pełen relaks, wypoczynek i nicnierobienie. Aż do znudzenia.

Na obiad wybieramy się na północ Sunrise Beach, gdzie znajduje się hotel i restauracja Mountain Resort. Noclegi są dość drogie, jednak warto zajrzec do knajpki, bo jedzenie serwowane przez miejscowych kathoey jest fantastyczne, a widoki z tarasu – cudowne!

Chociaż to Sunrise Beach jest najdłuższą plażą Ko Lipe, to odnoszę wrażenie, że przy plaży Pattaya nieco więcej się dzieje. Stoi tu chyba nieco więcej domków do wynajęcia, jest też spore skupisko tradycyjnych łódek, które można wynająć, by wybrać się na przejażdżkę dookoła wyspy lub na pobliskie wysepki znajdujące się w Parku Narodowym Tarutao.

To właśnie robimy drugiego dnia, bo choć lenistwo jest przyjemne, to niestety szybko nam się nudzi. Dlatego znajdujemy łódkę, która zabiera nas na wycieczkę po sąsiednich, równie rajskich wyspach. Wracamy ze skórą spaloną słońcem i słoną od wody, z wielkimi uśmiechami na twarzach!

Ostatniego dnia pobytu na Ko Lipe budzę się nad ranem, słysząc huk. Błyskawicznie przytomnieję i zaczynam zdawać sobie sprawę, że to nie jednorazowy hałas, ale niesamowicie głośny szum, niczym grzmot potężnego wodospadu. Tylko, że nasze domki nie stoją przy wodospadzie. Więc co? Deszcz! Wyplątuję się z moskitiery, wyglądam przez drzwi i uderza we mnie ściana wody. Tak jakby chmura zapomniała, że powinna wypuszczać deszcz po kropli i postanowiła spaść cała na raz. Zgarniam ciuchy, które zostawiłyśmy na noc do wyschnięcia. Jest wpół do siódmej, więc zadbawszy o to, by nic więcej nie zmokło, wracam do łóżka, a gdy wstaję ponownie pół godziny później, już nie pada, a lekki wiaterek rozgania chmury. Po śniadaniu wskakujemy na tradycyjną łódkę i ruszamy dalej, ku wysepce Ko Muk!

Udało się już Wam znaleźć wasz raj na Ziemi? Macie swoją ulubioną plażę? Lubicie plażowanie, czy wolicie aktywny wypoczynek?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF