Maciek Roszkowski: Pisane słońcem

Dawno nie miałam w ręku tak ciepłej (to słowo będzie się świadomie co chwilę powtarzało w tej recenzji) książki. Ciepłej nie tylko ze względu na treść, ale i na formę. Promienie słońca wręcz biją z kart i okładki. Czytam ją głównie na słonecznej wyspie Kos, ale jeśli ktoś sięgnie po nią w chłodny, pochmurny jesienny wieczór to od razu zrobi mu się cieplej na duszy. Pisane słońcem to książka przyjemna. Nigdy chyba to słowo bardziej mi do recenzji nie pasowało. Przyjemna i ciepła.

Zacznę, przewrotnie, od formy. Bo to pierwsze, co rzuca mi się w oczy po wzięciu do ręki miło pachnącej jeszcze farbą drukarską książki. Okładka w ciepłych kolorach. Mamy tu czerwienie, pomarańcze, brązy, beże i żółć. Radosne, słoneczne zdjęcie z przodu. Sama okładka przyjemna w dotyku. Wewnątrz dobrej jakości papier w lekko beżowym, ciepłym kolorze. Ładne zdjęcia. Wszystko dopracowane.

Kiedy już pozachwycałam się formą, czas przejść do treści. Znowu przewrotnie, bo zaczynam od końca. Rzucam okiem na spis rozdziałów i ich tytuły. I już wiem, że nie będzie to zwykła książka podróżnicza typu: Wstałem rano, zwinąłem karimatę i poszedłem wypić piwo na śniadanie. Potem razem z poznanymi wczoraj Anglikami wziąłem taksówkę i pojechałem zwiedzać świątynię. Świątynia była piękna więc wieczorem w tym samym gronie spaliliśmy kilka jointów. Przygoda, przygoda, każdej chwili szkoda!

Każdy z rozdziałów można czytać oddzielnie. W dowolnej kolejności, jak nam się podoba. Bo są one zupełnie osobnymi bytami, oscylującymi wokół tematu jakim jest podróżowanie nie tylko po świecie, ale też w głąb siebie. Niektóre to opowiastki o jakimś miejscu, inne to zbiór myśli i impresji, jeszcze inne to osobiste wyznania autora. Ja – tym razem tradycyjnie – zaczynam od początku i po kolei.

Przez pierwsze kilkanaście stron czyta się przyjemnie. Lekko, choć autor zmusza czasem do myślenia. A jak ja bym się czuła, a co bym zrobiła, a do czego ja jestem przyzwyczajona? Maciek pisze w poetycki sposób, czasem trafiają się zgrzyty stylistyczne, ale nie przeszkadzają mi one w ogólnym odbiorze książki. Jest metafizycznie, duchowo, mistycznie, metaforycznie. Oczami wyobraźni widzę trawy szumiące na stepie, zachody i wschody słońca, lecę nad bezkresną pustynią spaloną promieniami naszej najbliższej gwiazdy i nagle… bum!

Nastrój pryska jak balon przebity szpilką. Laski z biustami na wierzchu walą mnie obuchem po głowie. Maciek nagle i niespodziewanie zmienia styl na awanturnicko-przygodowo-prześmiewczy. Tak mi te laski z jego tekstu zupełnie nie pasują do nastroju, jaki wytworzył na początku książki, że na kilka dni odkładam ją na półkę i nie mogę się znowu zabrać za czytanie.

Kiedy w końcu się przełamuję docieram do tekstu o bazarach. Sama uwielbiam targi, targowiska, markety, ten chaos, feerię barw, zapachów, smaków. Rozumiem więc doskonale zachwyt autora. Znowu robi mi się ciepło, przyjemnie, uśmiecham się na wspomnienie własnych bazarowych eskapad. I znowu… razem z autorem wdeptuję w Indiach w krowią kupę. Maćku, czemu mi to robisz?

Takich momentów w książce jest kilka, co sprawia, że jest ona dość nierówna. Tu jest fajnie, miło, słonecznie, przyjemnie, poezja, podróż do wnętrza siebie, odkrywanie, romantyzm, gwiazdy, otwieranie się przed ludźmi, zachwyt nad inną kulturą i nagle bęc! Zostajemy sprowadzeni do poziomu ulicznego rynsztoku. I potem trzeba się z tej kanalizacji wygrzebywać i znowu szukać słońca. Czy to tak miało być?

Na koniec muszę odnieść się jeszcze do ostatniego rozdziału książki. Porzućmy biura podróży, bo one zabierają nas do nieprawdziwego świata! Przestańmy mieszkać w hostelach, bo to są turystyczne getta! W pociągach kupujmy bilety najniższej klasy bo tak jeżdżą miejscowi! Tak mniej więcej odebrałam przesłanie zakończenia książki i przyznam, że nie zgadzam się z nim absolutnie.

Czy jeżeli pojechałam na Cypr z biurem podróży to znaczy, że nie poznałam prawdziwego Cypru? Przecież jadłam w lokalnych knajpkach, rozmawiałam z Cypryjczykami, zwiedzałam miejsca, o których niewiele osób wie. Czy jeśli w Kenii jechałam z Mombasy do Nairobi klimatyzowanym autobusem zamiast rozwalającym się rzęchem to znaczy, że izolowałam się od miejscowych? A jeśli w tym autobusie poza mną byli sami Kenijczycy? Nie ma jednego przepisu na poznawanie świata. Ludzie są różni, mają różne granice tego, co mogą i chcą robić, i różne pomysły na podróżowanie i spędzanie wolnego czasu. Prawdziwych podróżników nie ma wielu na świecie. Większość z nas jest po prostu turystami.

A wracając do książki, już tak w ramach podsumowania – pomijając biusty i krowie kupy lektura jest przyjemna, odprężająca i pobudzająca wyobraźnię. Szczególnie to ostatnie jest dla mnie ważne. Bo podróże w wyobraźni tez mogą dostarczać wielu ciekawych doświadczeń.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF