Mediolan w wiosennych szatach

Mówią, że miasto nie zachwyca, bo pozbawione jest atmosfery, smutne, wręcz brzydkie. Mówią, że nie warto, że jest nieciekawie. Dlatego, gdy razem z moją przyjaciółką Magdą wysiadamy na dworcu Milano Cadorna, nie mam żadnych oczekiwań ani też uprzedzeń, bo staram się tych negatywnych myśli nie dopuszczać do głosu, lecz mimo to podświadomie boję się, że miasto może mi się nie spodobać. Dwa dni później wiem już, że niepotrzebnie się martwiłam. Mediolan jest dla mnie pozytywnym rozczarowaniem!

Być może to wina wiosny, która w Polsce jeszcze nie daje o sobie znać, za to w Mediolanie rozwija już skrzydła. Pogoda dopisuje, słońce przyjemnie rozgrzewa, wieje lekki wiosenny wietrzyk, a drzewa powoli zaczynają pokrywać się soczystozielonymi, świeżymi listkami. Taka aura od razu dobrze nastraja.

Pierwsze kroki kierujemy ku słynnej gotyckiej katedrze Duomo di Milano. Może to śmieszne, ale z daleka przypomina mi ona nieco biały tort śmietanowy z licznymi świeczkami, po których spływa i zastyga wosk. Strzelista budowla z jasnego marmuru skrzy się i błyszczy w promieniach słońca. Jasna, poszarpana bryła dominuje nad placem katedralnym Piazza di Duomo, pełnym turystów, przechodniów oraz sprzedawców wszystkiego — od ziaren kukurydzy dla gołębi, przez sznurkowe bransoletki, aż po książki.

Budowa Duomo di Milano trwała niemalże sześć wieków, od 1386 aż do 1965 roku, kiedy to wykończono ostatnie detale. No, prawie wykończono — bo ciągle istnieją bloki, które nie zostały do końca wyrzeźbione. Mediolańczycy używają dziś określenia budowa katedry, by opisać trudne, skomplikowane i przesadnie długo trwające zadanie. Nic w tym zresztą dziwnego…

Katedrę można dokładnie obejrzeć z zewnątrz oraz oczywiście wejść do środka. Wnętrze prezentuje się dość typowo dla starych gotyckich kościołów — przestrzeń, strzeliste wysokie nawy, witraże, mrok i ten przyjemny zapach dymiących świec.

Dla mnie największą atrakcją jest jednak możliwość wspięcia się na dach świątyni. Dla leniwych dostępna jest też winda, ale my decydujemy się wejść schodami. Trochę sportu nie zaszkodzi, a na dachu można sobie spokojnie usiąść i odpocząć wystawiając twarz do słońca.

Kiedy wchodzimy na górę, widzę grupki turystów relaksujących się pod pozłacaną figurką świętej Marii zwanej Madonnina. Umieszczono ją tam w XVIII wieku i zgodnie z tradycją żaden mediolańskim budynek nie mógł jej przewyższać. Do czasu, aż pod koniec lat pięćdziesiątych XX wieku postawiono gmach Pirelli i okazało się, że jest on o kilkanaście metrów wyższy. Rozwiązanie znalazło się szybko — budynek zwieńczono repliką Madonniny i teraz znowu znajduje się ona najwyżej w mieście.

Z dachu katedry rozciąga się fantastyczny widok na Piazza Del Duomo, po którym jak małe mróweczki kręcą się ludzie. Sporo osób zagląda do pobliskiej galerii handlowej Wiktora Emanuela II. Niektórzy na zakupy, a większość pooglądać wystawy drogich butików. My też tak robimy, chcąc zabić czas w oczekiwaniu na naszego gospodarza, u którego będziemy mieszkać. Przechadzamy się takimi jakby uliczkami wzdłuż drogich markowych sklepów. Galeria wygląda niczym skrzyżowanie dwóch ulic, przy których stoją kamienice, a ich dachy połączono szklanym zadaszeniem.

Po drugiej stronie galerii znajduje się Piazza della Scala ze słynnym teatrem La Scala. Muszę jednak przyznać, że ta okolica niezbyt mnie zachwyca i to nie o to chodzi, że jest brzydka, po prostu brakuje mi tu właśnie tego uroku, tej atmosfery, której szukam w odwiedzanych miastach.

Urok odnajduję na ulicach i alejach Mediolanu. Niektóre z nich są tak wąskie, że ledwo mieści się jeden samochód. Inne z kolei mają szerokość kilku aut. Przy wielu ulicach, na skwerach i nieopodal skrzyżowania rosną zieleniejące się drzewa. Przyglądam się też samym kamienicom z balkonami pełnymi donic z kwiatami. To naprawdę mi się podoba.

Jeszcze bardziej zachwycają mnie mediolańskie tramwaje. Stare, żółte lub pomarańczowe wagoniki z głośnym klekotem suną po torowiskach. Prędzej można taki tramwaj usłyszeć, niż zobaczyć. W tych najstarszych ławeczki ustawiono bokiem do kierunku jazdy, na środku zostawiając miejsce dla osób stojących. Dawniej mieście jeździło pięćset tramwajów modelu Peter Witt w 1915 roku, które do miasta sprowadzono w 1928 roku ze Stanów Zjednoczonych. Teraz widać ich już na ulicach coraz mniej, gdyż w ramach modernizacji zastępuje się je stopniowo nowoczesnymi, cichymi i szybkimi pojazdami na miarę XXI wieku.

Oprócz samej katedry Magda zaplanowała jeszcze zwiedzanie kilku kościołów, dlatego w ciągu dwóch dni spaceru po mieście odwiedzamy inne świątynie. I tak jak nie przepadam za zwiedzaniem kościołów, tak w Mediolanie kilka z nich zasługuje na wyróżnienie. Przede wszystkim można tu odwiedzić kościół Santa Maria delle Grazie ze słynnym obrazem Ostatnia Wieczerza. Wizytę należy jednak zaplanować i zarezerwować dużo wcześniej, dlatego nie dane jest nam zobaczenie dzieła na własne oczy.

Na swój sposób ciekawa jest też bazylika świętego Ambrożego, która powstała pomiędzy 379 a 386 rokiem. Początkowo nazywano ją bazyliką Męczenników, gdyż wybudowano ją w miejscu pochówku chrześcijan zamordowanych w czasie rzymskich prześladowań. Święty Ambroży chciał w niej umieścić relikwie innych świętych, między innymi Protazego i Gerwazego, a na koniec sam został pomiędzy nimi pochowany. Dziś w świątyni można oglądać ich zmumifikowane ciała.

Drugiego dnia oprócz kościołów odwiedzamy też główny dworzec Mediolanu — Stazione di Milano Centrale. To nie tylko największa stacja miasta, ale też jedna z najważniejszych w Europie. Jej historia nie jest długa. W 1906 roku król Wiktor Emanuel III położył pod nią kamień węgielny, gdyż stara, wybudowana czterdzieści dwa lata wcześniej, okazała się niewystarczająca do obsłużenia całego ruchu kolejowego. Konkurs na projekt rozstrzygnięto jednak dopiero sześć lat później. Z powodu trudności ekonomicznych budowa przedłużała się. W dodatku stale wprowadzono zmiany do projektu. Spory wpływ na ostateczny wygląd dworca miał ponoć sam Benito Mussolini, który chciał w jego wnętrzach pokazać potęgę faszyzmu. Stację oficjalnie otwarto w 1931 roku.

Mówi się, że za sprawą Mussoliniego w posadzce umieszczono symbole swastyki, jednak nie udaje mi się żadnej odnaleźć. W końcu przestaję się wpatrywać w podłogę i rozglądam po samej stacji, która robi olbrzymie wrażenie. Nic dziwnego, bo jest po prostu ogromna — fasada liczy dwieście metrów długości, a sklepienie wznosi się na wysokość siedemdziesięciu dwóch metrów. Przez dwadzieścia cztery perony stacji przewija się około trzysta dwadzieścia tysięcy pasażerów dziennie, co daje niewyobrażalną sumę stu dwudziestu milionów osób rocznie. Każdego dnia obsługiwanych jest tu sześćset pociągów.

Drugim świeckim budynkiem, który odwiedzamy tego dnia, jest Castello Sforzesco, czyli zamek rodziny Sforza, który leży w centrum Mediolanu niedaleko Placu Katedralnego. Ta piękna ceglana budowla pochodzi z XV wieku i powstała na ruinach starego fortu sprzed około stu lat. Zniszczona w czasie wojennych bombardowań, została odbudowana w latach pięćdziesiątych XX wieku i przystosowana do utworzenia tu kilku muzeów, między innymi Muzeum Sztuki Antycznej, Sztuki Użytkowej, Prehistorycznego czy Egipskiego.

Do zamku wchodzi na główną bramą, przed którą działa przepiękna, duża fontanna. Zatrzymałyśmy się tu na chwilę poprzedniego dnia, by wsłuchać się w szum wody. Tym razem omijamy fontannę i udajemy się prosto do zamku.

Zamek wygląda monumentalnie. Ciężkie ceglane mury dominują nad trawiastym dziedzińcem. Łatwo wyobrazić sobie odważnych rycerzy i piękne damy przechadzające się w różne strony. Dziś nadal niektórzy przechadzają się, a inni siadają na trawniku, odpoczywając od zwiedzania i wystawiając twarze do słońca, by złapać jak najwięcej energii. I my też tak robimy.

Naładowawszy akumulatory, ruszamy dalej do położonego na tyłach zamku parku Sempione. Znajduje się tu niewielki staw, w którym żyją żółwie, łuk triumfalny z XIX wieku i oczywiście dużo roślinności. Taki wiosenny spacer po parku to sama przyjemność.

Tym, co pozytywnie mnie zaskakuje w Mediolanie, są ludzie — uśmiechnięci, przyjaźni, zawsze chętnie pomogą odnaleźć drogę. Nawet ci, którzy nie mówią najlepiej po angielsku. Nikt nigdzie się wyjątkowo nie spieszy. Być może nie tylko na nas tak dobrze wpływa wiosenna aura…

Odwiedzacie miejsca, o których ktoś Wam wcześniej powiedział, że nie warto? Udało się Wam kiedyś pozytywnie rozczarować? Co myślicie o Mediolanie?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF