Meteory – błądząc wśród skał zawieszonych w powietrzu

Krajobraz rozciągający się przed moimi oczami wydaje się jakby nie z tego świata. Przyglądam się wyrzeźbionym i wymuskanym klifom, strzelającym ku niebu słupom skalnym wyrastającym niczym ogromne kamienne drzewa z porośniętej bujnym lasem ziemi. Tuż przed sobą mam jedną z takich skał, pokrytą wysuszonym mchem, obrośniętą krzewami z ostrymi jak brzytwa liśćmi, drapiącymi skórę na udach i łydkach przy przedzieraniu się przez ich gąszcz. Słońce świecące z naprzeciwka nieco oślepia, ale jednocześnie wydobywa dodatkowy urok z tej wspaniałej panoramy. I mocno grzeje. Parę minut wcześniej zeszliśmy we trójkę z głównej drogi tylko na chwilę, by znaleźć tajemniczą skrytkę schowaną gdzieś w tym kamiennym labiryncie.

Sabrina zajmuje się geocachingiem czyli odszukiwaniem ukrytych przez innych skarbów na podstawie danych GPS. Jej telefon mówi, że skrytka, której szukamy, jest jedynie 20 metrów od nas, ale to w linii prostej. Bo 20 metrów od nas jest wielki spadek, trzeba więc obejść skałę dookoła. Nie wiedzieliśmy tego jednak gdy schodziliśmy z drogi, wydawało nam się, że odnalezienie skarbu będzie szybkie, łatwe i przyjemne, dlatego nie zabraliśmy ani jednej butelki wody. Błąd! Teraz wszyscy dyszymy ciężko szukając wydeptanej wśród skał ścieżki. Ale to nic, ja bardziej skupiam się na widokach, jakich z głównej drogi nie można zobaczyć. Cieszę się, że zabrałam ze sobą na ten spacer aparat, by móc sfotografować te cuda natury.

Meteora oznacza dokładnie skały zawieszone w powietrzu. Nazwa ta nie zaskakuje – dokładnie takie skojarzenia ma człowiek, który pierwszy raz trafia w tę okolicę. Wyrzeźbione około 25 milionów lat temu przez płynącą tu wówczas rzekę formacje skalne wyglądają, jakby unosiły się ponad ziemią. Nie ma tu postrzępionych klifów, wszystkie skały są wygładzone, obłe, jakby miękkie.

Gdzieniegdzie widać mniejsze i większe zagłębienia, półki skalne, platformy. Nie do końca wiadomo, kto i dlaczego jako pierwszy wpadł na pomysł, by zacząć się tam wspinać. A może wcale nie była to wspinaczka? Miejscowa legenda mówi, że święty Atanazy, założyciel pierwszego tutejszego klasztoru, wzniósł się na szczyt skały na grzbiecie orła.

Historia klasztorów budowanych na szczytach skał sięga połowy XIV wieku. To wówczas wspomniany już Atanazy założył pierwszy z nich, do którego szybko zaczęli dołączać kolejni bracia. Sławę przyniosło mu pojawienie się tutaj Jana Paleologa, króla Serbii, który zrzekł się tronu by dołączyć do mnisiej braci. To przyczyniło się do jeszcze bardziej intensywnego rozwoju klasztorów w Meteorach. W najlepszych czasach zajmowały one aż 24 skały.

Dzisiaj po wielu z tamtych budowli nie ma już żadnego śladu. Początek upadku przypada na XVIII wiek, kiedy ogólnie ruch zakonny w Grecji zaczął tracić na znaczeniu. Dodatkowo skonstruowane na trudno dostępnych skałach budowle nie były należycie konserwowane i zabezpieczane i część z nich po prostu z biegiem czasu rozpadła się. Do czasów obecnych pozostało sześć odrestaurowanych klasztorów, a na niektórych klifach widać jeszcze pozostałości innych – resztki murów, wykute w kamieniu schody, pozostałości ścian.

Naszą wizytę w Meteorach zaczynamy klasycznie, od zwiedzenia największego tutejszego klasztoru zwanego Megalo Meteoro. Prowadzi do niego kręta, aczkolwiek równa i szeroka droga z położonej u stóp skał wioski Kastraki. Pamiętam tę drogę sprzed piętnastu lat, zapamiętałam ją dużo lepiej, niż same budowle, bo wtedy była wąską, pełną dziur trasą bez barierek. Kiedy nasz autokar mijał się z tym jadącym z naprzeciwka wszyscy wstrzymywaliśmy oddech, w myślach szykując się na to, że za moment runiemy w dół przepaści.

Dzisiaj jedyne czego można się obawiać to to, że nie znajdziemy miejsca do zaparkowania przy samym wejściu do klasztoru. Trzeba podejść kawałek pod górę, ale to nic, bo już w tej chwili oczy cieszą się widokiem okolicy. Zabudowania Megalo Meteoro powstały na Szerokiej Skale położonej 615 metrów n.p.m. Prowadzi do niego ponad 200 schodów, najpierw w dół, a potem pod górę. Sprzed wejścia do zabudowań klasztornych rozciąga się fantastyczna panorama z klasztorami Varlaam i Roussanou w rolach głównych.

Megalo Meteoro pełne jest turystów, którzy tak jak my chcą zobaczyć bogato zdobiony katholikon (główną kaplicę), pomieszczenia kuchenne z sufitem pokrytym sadzą, klasztorne piwnice, a także niewielkie muzea. Bardziej niż wnętrza budynków interesują mnie jednak zapierające dech w piersiach widoki na okolicę z murów budowli. Jedynie wnętrze kościoła z jego misternymi zdobieniami, przydymionym złotem i drewnianymi wykończeniami przyciąga na dłużej moją uwagę.

Położony po sąsiedzku klasztor Varlaam zawdzięcza swoją nazwę świętemu Warłamowi, miejscowemu pustelnikowi, którego grota znajduje się nieopodal. Zabudowania pochodzą z pierwszej połowy XVI wieku. Do klasztoru prowadzi krótka ścieżka i dosłownie kilka schodków, a sprzed wejścia doskonale widać sąsiedni Megalo Meteoro.

Piękny widok rozciąga się również z wieży wyciągowej – czyli takiej jakby dawnej windy. Zwisała stąd kiedyś długa lina, na końcu której znajdował się kosz. Lina przymocowana była do wielkiego drewnianego kołowrota, za pomocą którego mnisi wciągali na górę ów kosz wypełniony żywnością, materiałami budowlanymi bądź… innymi mnichami. Mówi się, że linę wymieniano za każdym razem, gdy się zerwała. A jeśli akurat w koszu siedział mnich, no cóż, trafiał do lepszego świata. Dzisiaj Megalo Meteoro i Varlaam maja niewielkie kolejki linowe, którymi transportuje się towary.

Zwiedzenie tych dwóch klasztorów zajmuje nam całe przedpołudnie, postanawiamy więc wrócić do Kalambaki na obiad. Po raz drugi już tego dnia mijamy zabudowania Roussanou, żeńskiego klasztoru pochodzącego z XVI wieku. Mury budowli stoją na samej krawędzi stromej skały. Do klasztoru prowadzą schody z poziomu ulicy, a potem niewielki mostek.

Kolejnym klasztorem, który mijamy po drodze, zatrzymując się jedynie na zdjęcia, jest Agios Nikolaos Anapafsas, który wygląda, jakby przyklejony był do klifu.

Z drugiej strony naszym oczom ukazuje się widoczna w oddali grota Agios Georgios Mandilas wyrzeźbiona przez naturę w skale Agion Pnevma. Rozpoznajemy ją po charakterystycznych wotywnych chustach, które wyglądają jak suszące się na powietrzu pranie. Chusty te, zwane mandilia, wywieszane są raz do roku, 23 kwietnia, przez młodych ludzi wspinających się po skałach do groty. Zabierane stamtąd zeszłoroczne chusty mają przynosić szczęście. Wspinaczka jednak nie jest prosta i niektórzy śmiałkowie nie mogą mówić o szczęściu kiedy przez chwilę nieuwagi spadają w przepaść.

Przy głównym placu Kalambaki zatrzymujemy się w niewielkiej knajpce z widokiem na Meteory. Po przeciwnej stronie znajduje się informacja turystyczna, w której można zaopatrzyć się w mapki okolicy wraz z dniami i godzinami otwarcia poszczególnych klasztorów. Mapka i rozpiska jest przydatna, bowiem bardzo się one między sobą różnią.

Po krótkiej przerwie wracamy na szlak, tylko po to, by zaraz z niego zboczyć w poszukiwaniu skrytki. Spędzamy na tym zadaniu dużo więcej czasu niż zaplanowaliśmy, a kiedy docieramy z powrotem do samochodu jesteśmy wyczerpani, ale nie jest to czas zmarnowany. Wędrówka oferuje jedne z najładniejszych widoków na okolicę.

Zmęczeni, ale zadowoleni, ruszamy w kierunku położonego najbardziej na wschód Agios Stefanos. Droga prowadzi nas obok zamkniętego tego dnia klasztoru Agia Trias. Chociaż nie możemy zwiedzić zabudowań, to zatrzymujemy się w punkcie widokowym, by rzucić okiem na Roussanou, Varlaam i Megalo Meteoro z innej perspektywy. W oczy rzucają się oświetlone promieniami słonecznymi, intensywnie czerwone dachy klasztorów, wyróżniające się na tle intensywnie bujnej zieleni.

Agios Stefanos to ostatni przystanek na naszej trasie. W klasztorze żyją mniszki, które opiekują się zabudowaniami i niewielkim ogródkiem. Klasztor jest niewielki, ale przez to ma swój specjalny urok. Warto wychylić się z tarasu i spojrzeć na rozciągniętą w dole, u stóp skały Kalambakę – widok ten może na chwilę zmrozić krew w żyłach nie tylko u osób z lękiem wysokości.

Choć odwiedziłam już to miejsce piętnaście lat temu to wcale nie żałuję, że udało mi się pojechać do Meteorów ponownie. Te widoki nie mogą się znudzić. Jest to jedno z najpiękniejszych miejsc, jakie kiedykolwiek widziałam i każdemu polecam wizytę tutaj!

Byliście w Meteorach? Jak się Wam podobają? A może chcielibyście się tam wybrać? Słyszeliście wcześniej o geocachingu?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF