Miasto królowych, wiśniówką i czekoladą płynące

Domki z bielonymi ścianami wykończonymi żółtymi, błękitnymi lub czerwonymi obwódkami. Z dachami pokrytymi rdzawymi dachówkami porośniętymi mchem. Wąskie, brukowane uliczki wijące się w górę, w kierunku ruin cytadeli. Dużo zieleni – drzew, krzewów i kwiatów w doniczkach. Całość otoczona dość wysokim murem miejskim. Nie przesadzę, jeśli powiem, że Óbidos wygląda jak prawdziwe miasteczko z bajki!

Pierwszy raz przyjeżdżam tu w przepiękny, słoneczny majowy dzień. Mam całe popołudnie na to, by snuć się po ulicach miasteczka, zaglądając w najprzeróżniejsze jego zakamarki. Óbidos jest nie tylko przepiękne, ale ma też bardzo ciekawą historię.

Jeśli ma być jak w bajce, to trzeba zacząć tradycyjnie. Dawno, dawno temu rządzili tu Maurowie, którzy wybudowali na wzgórzu fortecę. Przed nimi okolica znajdowała się pod panowaniem Wizygotów, a jeszcze wcześniej Rzymian. Jednak w 1148 roku król portugalski Alfonso Henriques zdobył Óbidos, przypieczętowując tym samym podbój regionu Estremadury.

Óbidos dwukrotnie dawane było w darze królowym Portugalii. Pierwszy raz miasto podarował swej żonie Urracy król Afonso II w 1210 roku. Siedemdziesiąt dwa lata później w Óbidos odbyły się zaślubiny króla Dinisa i królowej Izabeli, a ślubnym prezentem dla małżonki również było to piękne miasteczko. Od tego czasu, aż po 1834 rok Óbidos było wianem portugalskich królowych. Czy nie świadczy to o wielkim uroku tego miejsca?

Ten urok sprawia, że miasto stało się popularną atrakcją turystyczną regionu. Gości wabią jednak nie tylko stare mury i śliczne, wąskie uliczki, ale także przeróżne imprezy i festiwale, takie jak Festiwal Średniowieczny czy Festiwal Czekolady. Wówczas na głównych ulicach miasta kłębią się całkiem spore tłumy. Niemało osób odwiedza Óbidos również w czasie świąteczno-noworocznym, kiedy i ja po raz drugi zaglądam do tego miasteczka.

Większość z tego tłumu to Portugalczycy. W miasteczku zorganizowana została Villa Natal, czyli świąteczna wioska z zabawami dla dzieci, więc rodzice przywożą tam swoje pociechy, a sami robią zakupy i raczą się słynną miejscową wiśniówką. Panuje świąteczny nastrój, nawet sam Święty Mikołaj przyjechał, ale nie saniami, tylko karetą, bo przecież śniegu brakuje. W zimowy dzień Óbidos sprawia równie dobre wrażenie, jak wczesnym latem, ale mimo to bardziej wolę je w majowej aurze.

Przyjemnie jest zejść z głównej ulicy i pomyszkować gdzieś z boku, gdzie prawie nikogo nie ma. Tu można podpatrzeć, jak na rozgrzanych dachówkach wylegują się koty. Jak na ławeczkach siedzą i dyskutują panowie w kaszkietach. Jak na tle zabytkowych murów suszy się dopiero co wywieszone pranie.

Korzystając z wolnego czasu wdrapuję się na mury miejskie, którymi można obejść Óbidos. Spacer tutaj jest o tyle ciekawy, że doskonale stąd widać, jak chaotycznie pokręcone są uliczki miasta, jak czysta to okolica, jak kolorowe i wesołe są domy.

Bajeczny jest też likier wiśniowy pochodzący z Óbidos, czyli słynna ginja,nazywana też ginjinha. Słodkawy, ale niezbyt mocny napój, często z wisienką, która potrafi lepiej uderzyć do głowy, niż sama nalewka, podawany jest nierzadko w jednorazowych kieliszkach. Ich jednorazowość polega na tym, że po wypiciu ginji kieliszek… zjada się. Wykonano go bowiem z czekolady! Ginję można kupić w małych kafejkach czy sklepach z pamiątkami i wypić od razu na ulicy.

I tak wracamy do pierwszej bajki, bo niektórzy twierdzą, że drzewka wiśniowe pojawiły się w okolicy wraz z Rzymianami, choć są też zwolennicy teorii, że rosły tu już wcześniej. Jednak to klasztory istniejące tu w XVII wieku miały największy wpływ na gastronomię regionu, w tym także na produkcję pysznego wiśniowego likieru. Spopularyzował go natomiast José Duarte Ferreira Montez, który ponad pięćdziesiąt lat temu w Óbidos otworzył pierwszy bar, gdzie serwowano ginję. Tylko wówczas jeszcze nie zjadano kieliszków.

Jak podoba się Wam w Óbidos? Lubicie takie urokliwe, małe miasteczka?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF