Nawet deszcz nie ugasi Gór Ognia

Robienie zdjęć przez okna autokaru to coś, czego z całego serca nie znoszę. Nie dość, że zawsze zapląta się jakiś odblask, to jeszcze kolor szkła zmienia zabarwienie zdjęcia. Niestety w Timanfaya nie ma innej opcji. A kiedy jeszcze dodatkowo zaczyna padać to już w ogóle psuje mi się humor, bo tyle słyszałam o tym cudnym wulkanicznym krajobrazie, a przez wodę ściekającą po szybie nie zrobię pewnie ani jednego zdjęcia. Nawet tęcza pojawiająca się na horyzoncie nie za bardzo poprawia mi nastrój.

Samodzielne zwiedzanie Parku Narodowego Timanfaya nie wchodzi w grę. Trzeba albo z wycieczką, albo podjechać autem na parking i dalej… też z wycieczką :) Najpierw można jednak podejrzeć serię geotermalnych eksperymentów, pokazujących jak gorąco jest tuż pod powierzchnią ziemi. Zaczyna się od tego, że dostajemy wyzwanie – utrzymać w ręku kilka kamyczków. Zadanie niełatwe, bo parzą…

Drugi pokaz polega na umieszczeniu w dziurze w ziemi suchych gałęzi, które pod wpływem wysokiej temperatury zapalają się i spalają na naszych oczach.

Trzeci jest wybuchowy. Dosłownie. Pracownik parku wlewa do rury zakopanej w ziemi pół wiadra wody. Liczymy do dwóch i buch! Z rury tryska sztuczny gejzer oblewając nas jak najprawdziwszą wodą.

Dalej jest restauracja z grillem, gdzie pod wpływem temperatury z wnętrza ziemi pieką się ziemniaki. Zamiast spędzać w niej czas idę rozejrzeć się po okolicy, bo panorama parku widziana stąd wygląda naprawdę obiecująco!

Gdy zbiera się grupa ruszamy do autokaru i jedziemy w końcu oglądać wulkany. Niestety w momencie, gdy wsiadamy do pojazdu dotychczasowa mżawka zmienia się w ulewę. Co za pech!

Przez park Timanfaya prowadzi wąska droga zwana Ruta de los Volcanes.

Jedziemy przez rozlegle lawowe pola, mając przed sobą Góry Ognia – ciągle aktywne (ale na szczęście nie wybuchające) wulkany. Krajobraz jest jak nie z tej ziemi.

Z głośników autokaru płyną informacje o procesach wulkanicznych, które przyczyniły się do powstania obszaru obecnie objętego ochroną.

Informacje przeplatane są nastrojową muzyką, która chyba ma potęgować nastrój grozy. Ja jednak puszczam ją mimo uszu, bardziej skupiając się na zmyśle wzroku, bo to, co widzę za szybą autokaru po prostu zapiera dech w piersiach.

Od czasu do czasu autokar zatrzymuje się w punktach widokowych. Niestety na zdjęciach doskonale widać kropelki deszczu, który cały czas nam towarzyszy.

Park Narodowy Timanfaya to ponad 50 kilometrów kwadratowych lawy, materiału piroklastycznego i poszarpanych stożków wulkanicznych.

Powstał on w latach 1730-1736, gdy w wyniku aktywności wulkanicznej na powierzchnię wydobywały się ogromne ilości lawy. Ostatnia erupcja miała miejsce w 1824 r.

W końcu przestaje padać, a przemiły kierowca widząc moje wysiłki, by zrobić jakieś fajne zdjęcie przez okno, w kolejnym punkcie widokowym po prostu otwiera mi drzwi. Wysiadać nie wolno, ale od razu inaczej się fotografuje!

Szkoda tylko, że to już końcówka trasy. Powoli wracamy do pierwszego punktu widokowego.

Po drodze do parku znajduje się jeszcze stacja wielbłądów. Chętni mogą wybrać się na dwudziestominutową przejażdżkę, ja w tym czasie rozglądam się po okolicy i podziwiam kolory.

Wiem jedno, będę tu musiała wrócić w czasie innej pogody. Deszcz ma swój urok, ale nie wtedy, gdy trzeba siedzieć w autokarze i oglądać krajobrazy przez szybę, po której ciekną krople wody…

Jak się Wam podobają Góry Ognia? Lubicie oglądać takie surowe, wulkaniczne krajobrazy? Byliście już na Lanzarote w Parku Timanfaya, a może zachęciłam Was, by się tam wybrać? Dajcie mi znać!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF