O paszportach, wizach, stempelkach i podróżach

Właśnie go odebrałam. Jest nowy, lśniący, pachnący świeżością i… pusty. Paszport. Stary leży obok. Dziesięcioletnia historia wojaży przedziurkowana i przecięta. Nie wiem czemu ale starł mi się nawet napis na okładce. Wyciągam też mój pierwszy z szuflady. Jeszcze granatowy, a nie bordowy. Z kolorowym zdjęciem wklejanym pod folijkę. Teraz te fotografie idealnie z przodu sprawiają, że ludzie wyglądają, jakby stali przed plutonem egzekucyjnym, a nie przed kolejną podróżą życia. Ale jest, i otwiera drzwi do świata. A stary? Stary to dziesięć lat historii. Gdzie byłam w ostatniej dekadzie?

Na jednej z pierwszych stron wiza tajska z 2009 r. czyli czasów, kiedy do Tajlandii jeszcze trzeba było wyrabiać wizy w ambasadzie. To pierwszy wyjazd gdzieś daleko tak zupełnie na własną rękę, bez biura podróży. Chrzest bojowy, z kumpelą i znajomymi. Świetna sprawa! Pamiętam tylko, że strasznie ciężko było dostać urlop na dłużej, niż dwa tygodnie. W końcu wywalczyłam trzy. Potem wybrałam się jeszcze raz, z tą samą kumpelą i było równie fajnie, ale pieczątkę dostawało się na lotnisku, wiza już była niepotrzebna.

Kawałek dalej wiza do Indii z 2008 r. Mój pierwszy raz w Azji. Wycieczka objazdowa z biurem podróży. Było świetnie, nie licząc lekkiego udaru słonecznego, jakiego dostałam w Varanasi. Upał był nieziemski, nic dziwnego, w kwietniu temperatury są tam naprawdę wysokie. Ale wcześniej się nie dało, bo w tym roku zmieniłam pracę i do końca marca byłam na okresie próbnym. Dlatego wakacje były w kwietniu.

Do Dominikany wybrałam się na dwutygodniowe wakacje – objazd po kraju z plecakiem. Bilety dostałam za jakieś śmieszne pieniądze. Było to po moim pierwszym sezonie pracy w charakterze rezydentki i wtedy jeszcze mieliśmy z firmy bilety stand-by po taniości. Teraz już nie ma. Udało mi się tylko raz wykorzystać, ale i tak było warto!

W Malezji spędziłam, jak widać na załączonym obrazku, tylko kilka dni. I odwiedziłam tylko Kuala Lumpur. W dodatku padało, więc jakoś miasto nie powaliło mnie na kolana. Dlaczego tak krótko? To była część mojej drugiej azjatyckiej podróży na własną rękę, a większość jej czasu spędziłam w Birmie.

Tej wizy w paszporcie w zasadzie mogłoby nie być. To też 2009 r. i pamiętam, że byłam mocno zaskoczona, jak prosto i łatwo można wyrobić sobie wizę do Kambodży przez internet. Niby kraj trzeciego świata, a online dało się wszystko załatwić. Trzeba ją jeszcze było samodzielnie wydrukować i mieć ze sobą na granicy. Potem teoretycznie można było wyrzucić. Zostawiłam na pamiątkę.

Do Stanów Zjednoczonych wizy mam dwie. Ta jest starsza, z 2004 r. To było Work&Travel, program, w którym brało udział mnóstwo studentów. Się pracowało, się zarabiało i się podróżowało. Lot do Nowego Jorku był w ogóle moim pierwszym lotem samolotem w życiu, w dodatku leciałam sama. Stres był, nie powiem. Na miejscu spotykałam się przyjaciółką i kumpelą. Pracy było mnóstwo, ale przygoda warta zachodu! Teraz mam drugą, turystyczną na dziesięć lat. Chcąc jechać do USA muszę więc brać dwa paszporty – stary z wizą i nowy.

Krótki wypad do Egiptu z kumplem w 2010 r. To było już po tym, jak rzuciłam pracę w korporacji, ale przed tym, jak zaczęłam rezydenturę. W Kairze okazało się, że na lot powrotny jest overbooking i zaproponowano mi lot kolejnego dnia, nocleg w pięciogwiazdkowym hotelu i jakieś pieniądze, całkiem sporą sumę, z tego co pamiętam. Chętnie bym skorzystała, ale nie mogłam, bo dwa dni później musiałam lecieć do pracy do Portugalii.

Birma! Wizy do tego kraju wyrabiałyśmy w Bangkoku. Wszystko było zaplanowane, bilety kupione i tylko mało czasu na wszelkie formalności. Na szczęście się udało i spędziłyśmy z kumpelami trzy wspaniałe tygodnie w tym pięknym kraju.

Do Sudanu, a potem Sudanu Południowego chciałam się wybrać od dawna, ale z Europy to daleko i zawsze jakoś nie po drodze. Ale jak w końcu wylądowałam na dłużej w Kenii to już wymówek nie było. Z Nairobi do Dżuby przecież niedaleko. Znajomi załatwili mi pozwolenie na wjazd, dzięki czemu nie musiałam odwiedzać południowosudańskiej ambasady w Nairobi celem wyrobienia wizy, tylko dostałam ją na lotnisku. Lotnisku, które było chyba najbardziej chaotycznym na świecie.

W Kenii spędziłam ponad rok. W paszporcie wizy są trzy, do tego przedłużenia wiz. Trochę pieczątek nawstawiali mi kenijscy urzędnicy imigracyjni. Ci z Nairobi są w porządku, ale ci z Mombasy niestety żerują na przyjezdnych, bo zamiast oficjalnej opłaty za wizę w dolarach (50 USD) wymuszają na ludziach zapłatę w euro (40 EUR), potem wymieniają sami pieniądze w kantorze, dostając za to ponad 50 zielonych i różnicę mogą sobie schować do kieszeni. Cwaniaki.

Mój długi weekend w Tunezji z początku 2011 r. Poleciałam tam do pracy na drugą połowę sezonu zimowego. Nie zdążyłam nawet mieć szkolenia, a co dopiero zacząć pracy, bo wybuchła rewolucja i po kilku dniach wszyscy touroperatorzy zdecydowali się ewakuować turystów, a ja ewakuowałam się razem z nimi.

To ciekawe strony. Mamy tutaj znaczek-wizę do Turcji z czasów mojej pracy w Bułgarii, kiedy to wybrałam się na dwudniową wycieczkę do Stambułu. Są też pieczątki z Maroka, gdzie byłam dwa razy. I wreszcie pieczątki z Ukrainy. Raz jak jechałam z kumpelą na kilka dni do Kijowa pociągiem-przemytnikiem, a drugi raz z wypadu do Czarnobyla. W tym drugim przypadku przed wyjazdem z Warszawy organizatorzy poprosili, by upewnić się, że każdy zabrał paszport. Na granicy okazało się, że każdy zabrał, ale jeden z panów spakował paszport nie swój, a syna. Niestety musiał zostać.

A oto najnowszy nabytek. Wiza do Tureckiej Republiki Cypru Północnego, kraju nieuznawanego przez żadne państwo poza Turcją i oficjalnie zwanego terytorium okupowanym Cypru. Nawet się tego nie wkleja do paszportu, dostaje się ją na oddzielnej karteczce, którą urzędnik stempluje przy wejściu na teren i opuszczaniu go. Podobno gdyby postawili stempelek w paszporcie to Cypryjczycy „właściwi” mogliby wcale nie wpuścić na swoje terytorium. Prawda to czy nie – pewnie tak, skoro karteczki są. Ja swoją zatrzymuję na pamiątkę.

To nie wszystkie podróże. Jest jeszcze kilka stempelków z Tajlandii, stempelki z Kambodży, stempelki ze Sri Lanki. No i oczywiście odwiedziłam też sporo krajów Unii Europejskiej, a tu już nie ma szans na stempelki. W starym, tym pierwszym, jeszcze mam z granicy polsko-niemieckiej, polsko-czeskiej czy polsko-słowackiej i ze Szwecji. A teraz przyszedł czas, by zacząć zapełniać nowy paszport!

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF