Opuszczony szpital psychiatryczny

Dzisiejszy plener fotograficzny to wizyta w opuszczonym szpitalu psychiatrycznym Zofiówka w Otwocku. Szpital, a w zasadzie to, co z niego zostało, stoi w środku lasu i straszy wybitymi oknami, farbą złażącą ze ścian i popękanymi posadzkami. Na ścianach graffiti i kolorowe plamy od naboi maniaków paintballa, którzy od czasu do czasu wykorzystują budynek jako teren swoich gier.

Szpital zbudowano w 1907 r., a jego otwarcie nastąpiło rok później. Powstał z inicjatywy Towarzystwa Opieki nad Umysłowo i Nerwowo Chorymi Żydami.

Placówkę ufundowała Zofia Endelmanowa i to od jej imienia pochodzi nazwa Zofiówka.

Początkowo w szpitalu mieściło się 95 łóżek, ale już po kolejnych rozbudowach w 1935 r. miejsca było dla 275 pacjentów.

Szpital przeznaczony był głównie dla biedniejszych Żydów, a leczenie było bezpłatne.

W tamtych czasach leczenie schorzeń psychicznych było nowością. Terapia zakładała przywracanie chorych społeczeństwu poprzez ich pracę.

W Zofiówce leczyła się m.in. matka Juliana Tuwima. Trafiła tam po próbie samobójczej.

W trakcie II wojny światowej szpital był częścią getta otwockiego i był to jedyny zakład dla umysłowo chorych w Guberni.

Podczas likwidacji getta w sierpniu 1941 r. w szpitalu zamordowano ponad 110 osób. Cześć personelu zdołała uciec karetką.

W 1943 r. w Zofiówce powstał tzw. ośrodek Lebensborn. Była to niemiecka instytucja charytatywna zajmująca się odnawianiem krwi niemieckiej i hodowlą nordyckiej rasy nadludzi.

Ośrodek ten zajmował się też germanizacją polskich dzieci i przygotowywaniem ich do oddania do adopcji rodzinom niemieckim.

Po wojnie szpital przekształcono w placówkę leczenia gruźlicy. Działał w ten sposób aż do połowy lat 80. XX w. Początkowo kurowano tu młodzież, a od końca lat 60. także dorosłych.

W 1985 r. zakładowi przywrócono jego pierwotną funkcję. Leczono głównie schorzenia neuropsychiatryczne dzieci.

W Zofiówce działał też oddział dla młodzieży uzależnionej od środków odurzających i dla dorosłych chorych psychicznie.

Szpital opuszczono w 1998 r. i od tamtej pory coraz bardziej niszczeje.

W jego murach często szukają schronienia bezdomni, rozkładając się głównie w piwnicach budynku.

Gmina żydowska stara się przed sądem o uznanie swojego udziału w nieruchomości.

Budynek szpitala jest już praktycznie ograbiony ze wszystkiego. Pod oknami zostały tylko ślady po kaloryferach.

Do niektórych sal nadal prowadzą drzwi. W innych zdjęto je już z zawiasów.

A w niektórych pomieszczeniach zachowała się jeszcze oryginalna ceramiczna posadzka. W innych leżą resztki linoleum, ale w większości został już tylko goły beton.

Tu i tam z pochlapanych farbą ścian wystają rury i resztki przewodów.

Rysunki na ścianach pobrudzonych farbą do paintballa tworzą ciekawy, niezwykły klimat.

Przeznaczenie niektórych pomieszczeń można jeszcze odgadnąć. Na przykład po gruzie leżącym w dawnych brodzikach prysznicowych.

Tutaj prawdopodobnie wydawano posiłki z kuchni lub zbierano brudne naczynia.

Wejście na dach jest zawalone cegłami i drewnianymi kłodami. Trzeba bardzo uważać wspinając się na górę.

Poddasze uległo częściowemu spaleniu i zawaleniu. Władzę nad szpitalem przejmuje natura.

Duża sala z kolumnadą mogła być kiedyś stołówką. Dziś jest areną głównych bitew paitballowych.

To pomieszczenie w piwnicy musiało być kiedyś kotłownią. W powietrzu nadal unosi się charakterystyczny zapach spalonego węgla czy koksu.

Las niemalże wdziera się już do szpitalnych pomieszczeń.

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF