Salto El Limón

Jeśli chodzi o wielkość, daleko mu chociażby do Niagary. Ale wodospad El Limón jest położony tak pięknie, że wynagradza to nie tylko niezbyt dużą wysokość w porównaniu do słynnych wodospadów, ale też trudy dotarcia do niego. Bo godzinna przejażdżka konno, a potem spacer w dół, przeprawa przez rzekę i powrót tą samą drogą potrafią dać się we znaki. Czuję, że jutro czekają mnie zakwasy w bardzo dziwnych miejscach. I co? I tak nie żałuję. Bo i samo dostanie się do Salto El Limón jest przygodą!

O 8:30 spotykamy się z Santiago, znanym tutaj jako Santi. Santi ma agencję, która organizuje wypady do wodospadu. Normalnie taka przyjemność kosztuje około 1800 pesos, z lunchem. My bez lunchu płacimy 500 pesos. Na późniejszy lunch (przepyszny zresztą) w restauracji Santiego wydajemy po 220 pesos. Santi zabiera nas swoim pick-upem do miejscowości El Limón, gdzie wsiadamy na konie…

Tak. Konie. Ewa i konie to nie jest dobre połączenie. Mam koniofobię odkąd jeden z przedstawicieli tych stworzeń próbował mnie w dzieciństwie ugryźć w nogę. A może to była tylko moja wyobraźnia, w każdym razie paręnaście dobrych lat do koni zbliżać się nie chciałam. A tu czeka na mnie Ramon, na którego muszę wsiąść. Ok, nie muszę, ale najprościej jest się tak dostać do wodospadu. Wsiadam. Ramon – tak się nazywa mój koń – okazuje się być całkiem sympatycznym zwierzem. Nie gryzie i przede wszystkim dowozi mnie tam, gdzie trzeba.

A droga prosta nie jest. Trzykrotnie przekraczamy rzekę (a ja mam wielką nadzieję, że mój koń się nie przewróci i nie zamoczę całego sprzętu). Później stromo, mokro i ślisko. W sumie dwie godziny na grzbiecie Ramona w tę i z powrotem skutkują bólem chyba wszystkich mięśni (a na pewno tych używanych do usilnego trzymania się na koniu i próbach nie spadnięcia) i zgubieniem telefonu. Szczęście w nieszczęściu, że wypada mi mój bardzo stary aparat z miejscową kartą sim, więc strata nie jest jakaś strasznie wielka. W końcu dojeżdżamy na szczyt jakiejś góry, gdzie zsiadamy z koni i dalej już pieszo. Trochę w dół, potem przeprawa przez rzekę (zimna, ale przyjemna woda po uda), trochę w górę i jesteśmy na miejscu.

Po powrocie spod wodospadu idziemy na szybki lunch, a potem trzeba jakoś wrócić do Las Terrenas. Najprościej stanąć na skrzyżowaniu i kiedy podjedzie pick-up spytać się o cel jazdy i jeśli okaże się, że nam pasuje, to wskoczyć na przyczepkę i dojechać tam, gdzie się chce. Tylko powtarzam – na przyczepkę. Wiatr we włosach i dużo lepsze widoki. Chęć wysiadania sygnalizuje się kierowcy kilkukrotnym uderzeniem dłonią w dach lub bok auta. Przejazd z El Limón do Las Terrenas to koszt 50 pesos.

Po dotarciu na miejsce okazuje się, że mamy jeszcze mnóstwo czasu do zachodu słońca. Szybki prysznic i ruszamy… na plażę. Bo w końcu wychodzi słońce, wiec jak tego nie wykorzystać. Choć nie jestem wielbicielką długiego smażenia się na piachu, to akurat dzisiaj po wytrzęsieniu się na koniu mam ochotę poleniuchować. Woda cieplutka, palmy, przyjemny piach…

Wytrzymujemy niecałe trzy godziny i postanawiamy wracać, bo trzeba na jutro zorganizować wypad do Parku Narodowego Los Haitises. Właściciele naszego hoteliku polecają nam jedną z agencji. Podchodzimy do witryny, komentując program wycieczki, kiedy nagle słyszę ze środka dzień dobry! Okazuje się, że pracuje tu Polka, Monika. Dogadujemy się co do wycieczki i umawiamy na wieczór na drinka. Zaglądamy też do salonu Orange i kupujemy nową kartę sim. A potem idziemy na najlepszą na świecie pinacoladę, którą wypijamy siedząc nad brzegiem morza i podziwiając zachód słońca.

Aż chce się tu zostać dłużej…

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF