Urok jordańskich wąwozów – Wadi al-Mudżib i Wadi…

Stoję na poboczu drogi zwanej Królewską i spoglądam w dół. U moich stóp rozciąga się wspaniały wąwóz, porównywany z Kanionem Kolorado. Tego ostatniego na żywo nie widziałam, ale myślę, że Wadi al-Mudżib brakuje do niego całkiem sporo. Co poradzić? Jest ładnie, nawet bardzo ładnie ale… chyba spodziewałam się więcej po tych achach i ochach, które znalazłam w internecie przed wyjazdem. Podoba mi się, nie powiem. Ale dopiero kilka dni później, w zupełnie innym wadi, westchnę – Wow, ale tu pięknie!

Tymczasem stoję u szczytu Wadi al-Mudżib i podziwiam. Czego tak naprawdę można spodziewać się po wąwozie? Jest szeroki, głęboki, piękny. Są skały piaskowego koloru. Erozja zrobiła swoje. Dnem wąwozu wije się rzeczka. W dół prowadzi droga-serpentynka.

W oddali widać zbiornik wodny utworzony przez postawienie tamy na rzece. W przypadkowych miejscach w okolicy dostrzec można pojedyncze kozy. Robimy kilka zdjęć i postanawiamy przejechać na drugą stronę, robiąc po drodze mały przystanek na samej tamie.

W czasie postoju dowiadujemy się ciekawych rzeczy, takich jak to, że na tamie zakazane jest wypasanie owiec :)

Autko lekko krztusi się podjeżdżając pod górkę po drugiej stronie Wadi al-Mudżib. Docieramy do kolejnego punktu widokowego, kolejna sesja zdjęciowa. Wąwóz jest bardzo fotogeniczny.

Droga, którą docieramy do kanionu i przekraczamy go w tę i z powrotem zwana jest Królewską. Łączy stolicę Jordanii – Amman, z Akabą na południu, nad Morzem Czerwonym. Już w czasach starożytnych był to znaczący szlak handlowy. Dzisiaj jedna z najładniejszych dróg prowadzących wzdłuż kraju.

A jednak to inny wąwóz zdobywa moje serce kilka dni później. Wędrujemy z Jagodą wzdłuż Wadi [tu byłaby nazwa, ale Jagoda zabroniła mi jej wymieniać z obawy, że po tym artykule miejsce zadepczą turyści zachęceni zdjęciami i opisem – no cóż, nie sądzę, bym miała aż taką wielką moc wyznaczania trendów w turystyce, ale obiecałam ;) ]

Tak naprawdę to miałyśmy eksplorować ujście Wadi al-Mudżib, ale poziom wody w kanionie jest zbyt wysoki i wyprawa w to miejsce nie jest możliwa. Udajemy się zatem gdzieś indziej…

Wędrówkę zaczynamy u dość szerokiego ujścia wadi. Strumień w tym miejscu płynie dość leniwie.

Dno wąwozu wypełniają mniejsze i większe kamienie. Ich kolory i kształty są zachwycające, jakby matka natura miała tu wyjątkowe natchnienie malarskie.

W czasie wędrówki kilkukrotnie trzeba przekroczyć strumień, który momentami rozlewa się na taką szerokość, że przeskoczenie go nie należy do łatwych zadań. – Ale, że ja nie przeskoczę? – biorę krotki rozbieg i plusk! Ląduję stopami w lodowatej wodzie, która błyskawicznie wlewa się do butów. W pierwszej chwili nie jest to miłe uczucie, ale rozwiązuje problem przekraczania strumienia. No bo skoro woda i tak chlupocze w obuwiu to następnym razem mogę przez strumyk po prostu przejść.

Pozwala mi się to skupić na widokach, zamiast na uważaniu, by się nie zamoczyć. Kanion wije się niczym wąż. Za każdym zakrętem czeka jakaś niespodzianka. A to ciekawe formacje skalne, a to fantastyczne kolory, a to wodospad…

Żeby iść dalej, trzeba wspiąć się na dość wysokie skały. No, wyższe ode mnie. Mistrzem wspinaczkowym nie jestem, ba! Nawet amatorem, ale jakoś się udaje. Jest satysfakcja, lekko obtarty łokieć i możemy iść dalej.

Nie polecam takiej wędrówki osobie z klaustrofobią. Miejscami ściany wadi zbliżają się do siebie tak, że stojąc pośrodku mogę dotknąć dłońmi i jednej i drugiej jednocześnie. Odnoszę wrażenie, jakby miały się zaraz nad nami zamknąć.

Nie budzi to jednak we mnie obawy, ani grozy, lecz jedynie zachwyt. Lubię wąwozy. Tutaj podoba mi się falistość ścian, ich wysokość. Delikatne formy wyrzeźbione przez płynącą wodę. Oszlifowane.

Dochodzimy wreszcie do miejsca, gdzie ściany wadi zaczynają się od siebie oddalać, a ono samo przypomina bardziej szeroką dolinę, niż wąski kanion. Jesteśmy tylko we dwie, wokół nas cisza, przyroda, cichy szmer strumyka i słońce ogrzewające nasze twarze.

Znajdujemy idealne miejsce na piknik. Na rozgrzanym promieniami słonecznymi kamieniu rozkładamy ciastka z figowym nadzieniem i dwa falafele kupione na straganie w pobliskim miasteczku. Prosty posiłek, a jaki przyjemny!

Posilone, odpoczywamy na brzegu strumienia. Znajdujemy płaską skałę i wylegujemy się niczym ciepłolubne jaszczurki lub koty, od czasu do czasu przeciągając się i rozmawiając na jakieś na pewno niezwykle ważne tematy. Nie chce nam się ruszać, ale przychodzi czas, kiedy trzeba wyruszyć w drogę powrotną.

Spacer w drugą stronę jest szybszy. Trochę rzadziej zatrzymujemy się na zdjęcia, nie wdrapujemy się na przypadkowe skały, nie oglądamy każdego kolorowego kamienia (tylko niektóre :) ).

Nasz spacer kończymy po kilku godzinach, zmęczone ale zadowolone. Jagoda jest świetną kompanką wędrówek i cieszę się, ze zabiera mnie do miejsca, którego nazwy zdradzić nie mogę ;)

Podoba się Wam Wadi al-Mudżib? Lubicie, tak jak ja, wędrówki po wąwozach? Uważacie, że nazwy takich miejsc, jak to wadi, powinno się ujawniać, czy lepiej, by pozostały one ukrytymi perełkami?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF