W połowie drogi na Księżyc, czyli o lataniu słów kilka

Gdybym wszystkie kilometry pokonane drogą powietrzną odbyła na trasie Ziemia-Księżyc, byłabym już na półmetku. Tak przynajmniej twierdzi serwis my.flightmemory.com, który obliczył, że przeleciałam już ponad 180 000 kilometrów, a na pokładach samolotów spędziłam ponad 266 godzin, czyli 11 dni. Czy to dużo? Dla niektórych pewnie tak, dla innych nie. Wystarczająco jednak, by zebrać trochę doświadczenia związanego z podróżowaniem w powietrzu.

Jest 2004 r., a ja młoda i niedoświadczona. To moja pierwsza podróż samolotem, w dodatku samotna. Ekscytacja miesza się z niepewnością, a kiedy samolot przyspiesza na pasie startowym wilgotnieją mi dłonie. Podoba mi się! Wyglądam przez okno, patrzę na przesuwające się w dole mozaiki pól poprzecinane wstążkami dróg, na domki jak z klocków Lego, na chmury, które po raz pierwszy widzę z góry, a nie z dołu.

Leciałam wtedy Lufthansą z Warszawy do Nowego Jorku przez Monachium. Pierwszy lot minął szybko, a przesiadka na niemieckim lotnisku poszła sprawnie. Niestety w samolocie do Stanów nie dostałam miejsca przy oknie. Więcej, usadzono mnie w środkowym rzędzie. A ja tak bardzo chciałam patrzeć na świat pode mną! Nie wiem, co mi przyszło do głowy, żeby spytać mężczyznę siedzącego przy oknie, czy zamieni się ze mną miejscem chociażby na start, żebym mogła wszystko obserwować. Zgodził się, a nawet zaproponował, żebym siedziała na jego miejscu przez całą podróż. Wprawdzie sporą jej część przespałam, ale zapamiętałam kolejny widok – wielkie statki prujące wody Atlantyku wyglądające jak malutkie strzałeczki.

Jeśli to tylko możliwe, przy odprawie zawsze proszę o miejsce przy oknie, nawet jeżeli lot odbywa się nocą. W 93% przypadków udaje się je dostać . Wolę też siedzieć z przodu samolotu, ale to jakoś rzadziej jest możliwe. Podoba mi się praktyka linii Finnair, z którymi dwukrotnie leciałam do Bangkoku, a które już na etapie zakupu biletu pozwalają wybrać miejsce. W zasadzie już wtedy mamy pewność, że będziemy siedzieli tam, gdzie nam wygodniej. Chociaż, z drugiej strony, nie wyobrażam sobie dopłacać za możliwość wyboru miejsca. A takie opcje dają np. tanie linie lotnicze.

Ze statystyk wychodzi, że częściej latam tradycyjnymi liniami lotniczymi, niż tanimi. Najwięcej lotów odbyłam z Lufthansą, dalej ex aequo LOT i Finnair. To pewnie kwestia tego, że niestety nie mam daru do wyszukiwania okazyjnych połączeń u tych tanich, a także dlatego, że często zniechęca mnie ostateczna cena za przelot, która w znacznym stopniu różni się od tej pokazywanej na początku w wyszukiwarce.

Z tanich linii najlepiej chyba wspominam AirAsia, a w szczególności tegoroczny lot z Chiang Rai do Bangkoku. W stolicy Tajlandii miałam półtorej godziny pomiędzy lądowaniem a kolejnym lotem – do Rangunu. Tak, wiem – to mało odpowiedzialne rezerwować loty z takim krótkim czasem na przesiadkę, ale tak wyszło. Oczywiście loty traktowane były zupełnie oddzielnie i nie było możliwości nadania bagażu od razu do Birmy. Obsługa naziemna AirAsia w ogóle nie przejęła się naszymi obawami, że nie zdążymy na kolejny lot, nawet kiedy okazało się, że ten do pierwszy jest opóźniony o 15 minut. Za to personel pokładowy w samolocie do Bangkoku naprawdę wykazał chęć pomocy.

Tym, co mogło w znacznym stopniu opóźnić naszą przesiadkę, było oczekiwanie na bagaż. Wiadomo, że czasem trwa to niesamowicie długo. Dlatego pierwszym pomysłem załogi było to, że po wyjściu z samolotu poczekamy przy luku bagażowym i odbierzemy nasze plecaki bezpośrednio po ich wypakowaniu. Okazało się to niemożliwe, bo w Bangkoku panuje zasada, że każdy przylatujący bagaż musi zostać prześwietlony. W takim wypadku załoga powiadomiła obsługę naziemną, że możemy się chwilę spóźnić i poprosiła ich kilkukrotnie, aby na nas poczekali. Okazało się, że plecaki dostałyśmy w miarę szybko i zdążyłybyśmy nawet bez specjalnego zaangażowania załogi, a w dodatku lot do Rangunu był opóźniony, a jednak AirAsia ma u mnie dużego plusa za chęć pomocy.

Najgorsze wspomnienia z podróży samolotem? Niestety – jedzenie. Choćby nie wiem jak linie lotnicze się starały, ono mi po prostu nie smakuje. Nie jestem fanką ostrych, mocno przyprawionych dań, ale to serwowane na pokładach samolotów jest dla mnie najczęściej zupełnie bez smaku i niezjadliwe. Chociaż muszę pochwalić LOT, który na trasie z Warszawy do Nowego Jorku zaserwował mi kiedyś posiłek zupełnie nie przystający do standardów powietrznych. Tak, wtedy jedzenie było nie tylko akceptowalne, ale wręcz smaczne. Z drugiej strony kanapka z serem i kiełbasą, jaką dostałam na pokładzie LOT w czasie rejsu do Barcelony szału nie robiła. Żeby chociaż kawałek warzywa do niej dodano…

A jeszcze pal licho, kiedy danie będzie niesmaczne, ale raz zdarzyło mi się struć posiłkiem serwowanym w samolocie. Co jest o tyle dziwne, że mam żołądek niemalże ze stali i nie ruszają mnie żadne klątwy faraonów w Egipcie czy inne dolegliwości gdziekolwiek na świecie. A jednak catering Bangkok Airways postanowił udowodnić, że mój żołądek nie jest tak odporny, jak mi się wydawało. Pamiętam do dzisiaj, że to był kurczak z grzybami.

Pamiętam też ból brzucha i posmak tego kurczaka już wieczorem, po przylocie z Phnom Penh do Bangkoku. Do tego wysoka gorączka, którą musiałam zbić, bo kolejnego dnia miałam lot do Hat Yai, a w okresie świńskiej grypy na lotnisku Suvarnabhumi porozstawiane były czujniki temperatury i każdy podejrzany był zgarniany do szpitala, na co nie mogłam sobie pozwolić. Temperaturę udało się obniżyć, ból brzucha męczył mnie jeszcze cały kolejny dzień, ale w końcu dałam radę i pokonałam zdradliwego kurczaka z grzybami.

Myślę, że mam szczęście do lotów samolotem. Jeśli jedzenie jest najgorszym wspomnieniem, to znaczy, że nie przeżyłam póki co poważnych turbulencji czy awarii. I niech tak zostanie. Jedyne uszkodzenie, jakiego byłam świadkiem, to usterka techniczna silnika Airbusa, którym miałam lecieć z Helsinek do Bangkoku. Jej usunięcie spowodowało godzinne opóźnienie i to były jedyne niedogodności z nią związane.

Najmniej spokojnym lotem był ten z Warszawy do Sztokholmu liniami Wizz Air. Samolotem trzęsło przez cały lot – raz mniej, raz bardziej. Przyznam, ze wtedy nawet ucieszyłam się, kiedy pilot dał znać, ze lądujemy. On sam chyba zresztą też się ucieszył, bo już przy podejściu do lądowania mocno zamachał skrzydłami i zakołysał samolotem. Pewnie był to silniejszy podmuch wiatru, ale ja sobie tłumaczę, że to był po prostu wyraz radości pilota.

Najlepsze wspomnienia? To oczywiście widoki. Uwielbiam wschody i zachody słońca. Przepięknie wyglądają też wysokie, zaśnieżone góry widziane z powietrza – w pamięci szczególnie utkwiły mi Himalaje. Dobrze zapamiętałam też przelot nad pustynią na Półwyspie Arabskim i lądowanie nad Ria Formosa w portugalskim Algarve. Lubię, kiedy pilot zwróci czasem uwagę na to, nad czym przelatujemy. Tak było podczas lotu czeskimi liniami czarterowymi Travel Service do Colombo. Mogłam wtedy zobaczyć pięknie oświetloną wyspę w kształcie palmy w Dubaju czy rafinerie w pobliżu Abu Zabi.

Mam też jedno wielkie marzenie samolotowe – zajrzeć w czasie lotu do kabiny pilotów. Zobaczyć to, co oni widzą. Porozmawiać. Poobserwować przyrządy. Wyjrzeć przez przednią szybę samolotu. Już nie wspomnę o tym, jak genialnie byłoby towarzyszyć pilotom w czasie startu lub lądowania…

A start i lądowanie w samolocie to i tak przyjemność sama w sobie. Starty lubię za to, jak przyspieszenie wciska w fotel. I ten moment, kiedy samolot odrywa się od ziemi – niesamowity. Lądowania z kolei oznaczają, że albo dotarłam do celu, albo… czeka mnie kolejny start :)

Komu jeszcze latanie sprawia taką frajdę? A może właśnie nie lubicie latać? Zdarzyły się wam jakieś ciekawe przygody w powietrzu…?

Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)

- Ewa a

Wydrukuj lub zapisz PDF